«ΝΑΙ σε όλα» ή «Στα ‘λεγα εγώ»
Posted on: 07/07/2015
Οι φίλοι που υποστήριξαν το «ΝΑΙ σε όλα», έχουν πάντα δίκιο σε όλα.
Γιατί αν δεν γίνει συμφωνία και βγούμε από το ευρώ θα λένε «στα ‘λεγα εγώ», αν πάλι γίνει συμφωνία θα πουν ότι είναι κακή συμφωνία οπότε θα λένε πάλι «στα ‘λεγα εγώ». Ακόμα και καλή συμφωνία να βγει θα πουν ότι επιτέλους ο Τσίπρας κάλεσε τους πολιτικούς αρχηγούς και έφτιαξαν αρραγές μέτωπο οπότε «μας τα ‘λεγαν αυτοί». Ή ότι έδιωξαν τον Βαρουφάκη και γι’ αυτό θα γίνει καλύτερη συμφωνία όπως και πάλι «τα ‘λεγαν αυτοί».
Είναι σαν τους αριστερούς, που οι ίδιοι κοροϊδεύουν, γιατί και οι αριστεροί όταν «τα ‘λεγαν» για να μην υπογραφούν μνημόνια είχαν δίκιο εκ του αποτελέσματος, ή όταν έλεγαν ότι θα ήταν προτιμότερη μια πτώχευση στην αρχή της κρίσης, πάλι είχαν δίκιο. Δυστυχώς όμως δεν μπορούν να το αποδείξουν γιατί δεν εισακούστηκε η γνώμη τους και δεν δοκιμάστηκε η πρότασή τους – και βέβαια δεν ζητήθηκε η γνώμη του λαού έστω και με ένα κουτσό δημοψήφισμα.
Γι’ αυτό οι «ΝΑΙ σε όλα», αποδεικνύουν πως ξέρουν καλά πώς να καλύπτουν τον κώλο τους σε όλα τα ενδεχόμενα και άντε να βγάλεις άκρη με κάποιον που είναι τόσο ιδεοληπτικός αλλά και τόσο ισχυρογνώμων, όχι για την άποψή του την ίδια, αλλά για την ακράδαντη πεποίθησή του πως έχει πάντα δίκιο – και στον φόβο του μήπως και αποδειχθεί ότι δεν έχει, η σοφιστεία πάει στεφάνι.
Γιατί αν είχαν αρχίδια, και εφόσον μας έπρηξαν τα δικά μας επί μια εβδομάδα ότι το ερώτημα είναι «Ευρώ ή δραχμή» θα έπρεπε να το βουλώσουν και να παραδεχθούν πως ο κόσμος εψήφισε Δραχμή και να πάνε σπίτια τους (μαζί με τα κανάλια, τους ευρωτρομοκράτες, τους σκελετούς από τις ντουλάπες και τον Σάκη τον Ρουβά) και να γυρίσουμε στη δραχμούλα να γλεντήσουμε τη φτώχεια μας τη Βενεζουελιάνικη.
Αλλά και σε αυτή την περίπτωση αφού η τρομοκρατία του δήθεν «πραγματικού» ερωτήματος δεν δούλεψε, μας λένε πως τελικά ο κόσμος απάντησε στο ερώτημα της κυβέρνησης που ήταν αν δέχονται την (ανύπαρκτη όπως υποστηρίζουν) πρόταση των δανειστών. Αλλά το ευρώ ευρώ.
Δηλαδή και πάλι τα δικά τους δικά τους και τα δικά μας δικά τους.
Και για μεν τους πολιτικούς, τα κανάλια, τους θεσμούς, τις τράπεζες και τους λοιπούς οργανικούς «διανοουμένους» (με την κακή την έννοια) να το καταλάβω και να πω καλά κάνουν τα παιδιά, έχουν και τα συμφέροντά τους να λένε μπαρούφες και να τις καλύπτουν με μεγαλύτερες μπαρούφες γιατί είναι πολλά τα λεφτά.
Αλλά εσείς οι υπόλοιποι 38% των κατοίκων αυτής της ηλιόλουστης μπανανίας, που τους ακούγατε και τους στηρίξατε πιστεύοντας πως έχουν δίκιο στην ανάλυσή τους «ευρώ ή δραχμή», γιατί τους αναπαράγετε ακόμα και τώρα στις μπαρούφες τους και δεν τους λέτε να μας πάνε στο διάολο ρε αδέρφια;
[Και στ’ αλήθεια πιστεύετε τις δημοσκοπήσεις που λένε πως 75% του λαού θέλει το ευρώ, όταν οι ίδιες δημοσκοπήσεις έδιναν διαφορά 2-3% στο δημοψήφισμα και ήρθε 23%; Τις πιστεύετε ωρέ επιστήμονες άνθρωποι; ]
Περιμένοντας να δούμε αν τελικά θα γίνει δημοψήφισμα (αμφιβάλλω) και ποιο ακριβώς θα είναι το ερώτημα που θα τεθεί, αυτό που έχω να πω είναι πως αν π.χ. το ερώτημα είναι η αποδοχή ή όχι του τελεσιγράφου της τρόικας θα ψήφιζα ΟΧΙ για δύο λόγους:
1. Η Ευρώπη των εκβιασμών, των μαντρωμένων μεταναστών, των κυρίαρχων κρατών και των υποτελών τους δεν είναι η Ευρώπη που θέλω.
2. Η Ευρώπη του άγριου καπιταλισμού που χτίζεται καθημερινά και οδηγεί στην καταστροφή του περιβάλλοντος, του πλανήτη, των τοπικών οικονομιών και των ανθρώπινων ισορροπιών επίσης δεν είναι αυτή που θέλω. Κι αυτή η Ευρώπη ή θα πρέπει να αλλάξει πορεία ή να διαλυθεί και να ξαναστηθεί από την αρχή.
Δεν θα ψήφιζα «όχι» ούτε για εθνική υπερηφάνεια, ούτε για την ψυχή του Έλληνα, ούτε ενάντια στον Σόιμπλε, στον Ντέισεμπλουμ και στη Μέρκελ ως πρόσωπα. Ούτε ακόμα ακόμα και για την «αξιοπρέπεια» που έχει κάποια σημασία, γιατί πάει περίπατο μόλις βλέπεις ότι οι ίδιοι που ψηφίζουν «όχι» είναι ο ίδιος Έλληνας που τους ψήφιζε τόσα χρόνια, είναι ο ίδιος που τρέχει στα ΑΤΜ, που έβαλε τους φασίστες στη Βουλή, που είναι φανεροκρυφορατσίσταρος, που είναι καπιταλοφασίστας ή ένας φτωχούλης wanna be «επιτυχημένος» κλπ κλπ. Άλλωστε οι ίδιοι που σήμερα βρίζουν την κυβέρνηση αύριο θα της γλείφουν τ’ αρχίδια αν φτάσει σε συμφωνία καλύτερη από εκείνη του τελεσιγράφου.
Καταλαβαίνω ότι πολλοί φίλοι αναρχικοί, με τη γνωστή μαξιμαλιστική και ελιτίστικη κριτική που κάνουν σε εμάς τους μικροαστούληδες, μπορεί να μας οικτίρουν που είμαστε διαθέσιμοι να πάρουμε θέση εντός των πλαισίων της αστικής «δημοκρατίας» αλλά θα επιμείνω στην άποψή μου πως ο μόνος τρόπος ανατροπής είναι μαζικές απεργίες διαρκείας και όχι μπουρλότα στα επιφανειακά στεγανά του καπιταλισμού. Εφόσον οι συνδικαλιστές, οι αναρχοσυνδικαλιστές και οι εργαζόμενοι δεν προχωρούν σε αυτό το βήμα, στο να ορίσουν δηλαδή την παραγωγή όχι μέσω του χάους αλλά μέσω της σταθερής και συντεταγμένης απεργίας, το μόνο μέσο που έχω να κάνω καλύτερο τον κόσμο είναι η ψήφος μου και η στάση ζωής μου στην καθημερινότητα. Όσες ασφαλισμένες τράπεζες κι αν κάψεις, όσα αυτοκίνητα χρεοκοπημένων ανθρώπων και να μπουρλοτιάσεις, μάλλον το μόνο που θα καταφέρεις θα είναι φόβος και περισσότερος φόβος που λειτουργεί πάντα υπέρ των εξουσιαστών που τρέχουν στην αγκαλιά των κρατικών δυνάμεων καταστολής για προστασία. Παρόλα αυτά δεν θα αρνηθώ την τεράστια συμβολή τους και στους αγώνες και στην ασφάλεια που μας κάνουν να νιώθουμε όταν σπάνε το κεφάλι ενός φασίστα ή ενός μπάτσου που μας τρομοκρατούν, πράξεις που εμάς τους μικροαστούληδες, μας κάνουν να νιώθουμε ακόμα πιο μικροαστούληδες. Όλοι για έναν καλύτερο κόσμο παλεύουμε.
Άμα βγει ο Σύριζας…
Posted on: 24/05/2014
- In: καθημερινά | κοινωνία
- 1 Comment
…θα γίνουμε επιτέλους η πρώτη σταλινική κομμουνιστική δικτατορία στην Ευρώπη. Θα κλείσουμε τα σύνορα με τους καπιταλιστάς, οι τουρίστες θα ψάχνουν ομπρέλα και δεν θα βρίσκουν, όλες οι παραλίες θα γίνουν κρατικές και θα πρέπει να πληρώνεις εισιτήριο για να κάνεις μπάνιο.
Ο Αλέξης, σαν νέος Πούτιν, θα κλείνει φυλακή τραγουδιστές και καλλιτέχνες μεγάλης φήμης όπως ο Νότης, η Στικούδη και η Πάολα, καταδικάζοντάς τους σε ισόβια αφωνία για προσβολή της αισθητικής. Όλα τα σκυλάδικα θα σφραγιστούν και θα ανοίγουν μόνο μαγαζιά με ρεμπέτικα, αντάρτικα, εντεχνάδικα και τζαζοκουλτουριάρικα. Δεν θα μπορείς να πάρεις ψωμί το πρωί αν δεν τραγουδήσεις δυο Θεοδωράκηδες στα καπάκια.
Σαν μια άλλη Βόρεια Κορέα, θα μας κόψει το ίντερνετ και το facebook, θα κόψει το youtubeκαι ειδικά το youporn γιατί το Κόμμα θα έχει συμπεράνει πως η πολλή μαλακία φταίει που τόσα χρόνια ψήφιζε ο κόσμος ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Μπορεί να απαγορεύσει και γενικότερα τη μαλακία και να κάνει υποχρεωτικό το γαμήσι με άπλυτες αναρχοαριστερές και μουσάτους γυμνιστές της Δονούσας, ως ύστατο μέσο για να επιβληθεί οργονοθεραπεία [Βλέπε Βίλχελμ Ράιχ άμα δεν ξέρεις τι είναι η οργόνη – στην συριζαϊκή κοινωνία όλοι θα έχουν διαβάσει 2-3 βιβλία του] στους ανέραστους συντηρητικούς ψηφοφόρους.
Θα πάρει όλες τις εκκλησίες και θα τις κάνει μουσεία ομαδικών φαντασιώσεων με χιλιάδες πρώην πιστούς να βλέπουν βίντεο με το Χριστόδουλο και τους καραγκιόζηδες Θεσσαλονίκης και Αιγίου μητροπολίτες και να αναρωτιούνται γιατί τόσον καιρό τους άκουγαν.
Θα υποχρεώσει τους πλούσιους σε δια βίου φτώχεια και τους χρυσαυγίτες θα τους κάνει καθαρίστριες και υπηρετικό προσωπικό σε ξενοδοχεία πέντε αστέρων για τους εγκληματίες μετανάστες που θα μπαίνουν κατά εκατομμύρια κάθε μέρα στη χώρα.
Ο πληθυσμός της χώρας θα αυξηθεί κατά 1000% και επιτέλους οι Τούρκοι δεν θα μπορούν να κάνουν ντου γιατί θα είμαστε περισσότεροι και όπως είναι γνωστό οι μετανάστες θα δώσουν μεγαλύτερη μάχη από κάτι θρασύδειλους λαγούς τύπου Άδωνι και Κασιδιάρη.
Ειδικά ο Άδωνις θα κλειστεί σε ειδική πτέρυγα φρενοκομείου μαζί με τον Λοβέρδο, τον Τζήμερο, τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο (που και επισήμως θα φοράει το καπέλο του Ναπολέοντα) ενώ τον Μιχαλολιάκο και την οικογένειά του θα τους μετατρέψουν σε περιφέροντα θίασο τσίρκου με παραστάσεις για παράξενα όντα με αφέλειες.
Περιττό να πούμε πως θα απαγορευτεί στις κομμώτριες να κουρεύουν τους άνδρες γουλί όπως οι πρώην χρυσαυγίτες (ακόμα και οι καραφλοί θα πηγαίνουν στην Κωνσταντινούπολη για εμφύτευση μαλλιών και μετά θα επιστρέφουν στη χώρα), ενώ η αφέλεια δεν θα ξαναεπιτραπεί ούτε ως κούρεμα ούτε ως στάση ζωής.
Οι ατενίστας θα είναι τα πρώτα θύματα της βίας των συριζαίων. Θα καταδικαστούν για απολιτίκ συμπεριφορά και από τα μαλλιά τους και τα δέρματά τους θα φτιαχτούν ρούχα για τους φτωχούς και τους άστεγους. Θα είναι η πρώτη φορά που θα έχουν προσφέρει στους συνανθρώπους τους υπηρεσίες χρήσιμες και θα στηθεί και ανδριάντας για το πώς μπορεί ο «ότιναναις» να μετατραπεί σε «άξιο τέκνον μιας σταλινικής κοινωνίας».
Τέλος, λέξεις όπως «ποτάμι», «γέφυρες», «ελιά» κλπ θα απαγορευτούν και θα μετατραπούν σε «λαϊκό κύμα», «επαφή» και άλλες σχετικές συνωμοτικές εκφράσεις που στον καιρό της χούντας της πασοκονεοδημοκρατίας είχαν απαγορευτεί. Οι μετριοπαθείς θα κάνουν καθημερινά μαθήματα ακραίων συμπεριφορών, όπως απεργίες, πορείες και καθιστικές διαμαρτυρίες και για ακόμα μεγαλύτερη τιμωρία θα υποχρεωθούν να αποχωριστούν τα τζιπ τους για 2 χρόνια – τα οποία και θα έχουν κατασχεθεί από την νέα δασοφυλακή του Σύριζα που θα ανακαλύπτει καταπατητές και θα τους κρεμάει στα πρώην παρ’ ολίγο χρυσορυχεία της Χαλκιδικής.
ΥΓ: Πληροφορίες που λένε πως το Mega, ο Ant1, το Star και τα λοιπά ιδιωτικά κανάλια θα μετονομαστούν σε ERTEGA, ERT1, ERTSTAR δεν έχουν επιβεβαιωθεί αλλά σίγουρα ο Πρετεντέρης, η Τρέμη, ο Τράγκας, ο Τσίμας, ο Ευαγγελάτος, ο Θεοδωράκης (ο Σταύρος ο προδότης, όχι ο Μίκυ Μάους) θα σταλούν στους συντρόφους της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας για να καταστρέψουν τον κρατικό καπιταλισμό εκ των έσω.
Αγαπητοί συμπολίτες, τώρα μάθατε τι θα κάνει ο Σύριζας άμα βγει.
Το κρίμα στο λαιμό σας!
Ακολουθεί μουσικό διάλειμμα με οδηγίες προς ναυτιλομένους για την επόμενη μέρα_
Roberto Juarroz – Κατακόρυφη ποίηση
Posted on: 20/11/2013
1
Σκέφτομαι πως ετούτη τη στιγμή
κανένας δε με σκέφτεται μέσα στο σύμπαν,
πως μόνο εγώ με σκέφτομαι,
και αν τώρα πέθαινα,
κανένας, ούτε ο εαυτός μου, δε θα με σκεφτόταν.
Κι εδώ αρχίζει η άβυσσος,
όπως όταν κοιμάμαι.
Είμαι το ίδιο μου το στήριγμα και μου το αφαιρώ.
Συμβάλλω στην επένδυση των πάντων με απουσία.
Ίσως αυτός να είν’ ο λόγος
που το να σκέφτεσαι έναν άνθρωπο
είναι σαν να τον σώζεις.
——————————————–
Από την ποιητική συλλογή «Κατακόρυφη ποίηση» του Roberto Juarroz σε μετάφραση του Αργύρη Χιόνη (Εκδόσεις Τα τραμάκια, Θεσσαλονίκη, 1997)
Εξώφυλλο Βιβλίου
Τη χρονιά που έπεφτε το τείχος
Posted on: 14/11/2013
άτιτλο
ο μολυβένιος στρατιώτης περπατάει πάνω μου και με τις μολυβένιες μπόττες του με ηρεμεί, με κοιμίζει. ο καπνοδοχοκαθαριστής με χαιρετάει αδύνατος και μπαρουτοκαπνισμένος, με τη σκούπα του ο μαύρος. ύστερα, μικραίνω κι εγώ σαν μπαλόνι που σκάει, και λέμε αστεία, μολυβένια, μαύρα, εκλεκτά αστεία, ύστερα, πολύ γελάμε, πολύ μένουμε έτσι μια σταλιά, και σε κάθε δωμάτιο, άμα θέλουμε, μπαίνουμε από τις χαραμάδες, και σεργιανάμε. να ‘μαι και στην κρεβατοκάμαρά σου, με το μουνάκι σου να παίζω, κι οι τριχίτσες σου, που, όταν είμαι κανονικός Σωτήρης Κακίσης, φαίνονται τριχίτσες, τώρα είναι λάσσο, γερές σαν κάβοι. κρεμιέμαι με θηλιά από τις τριχίτσες σου προς τα μέσα, πνίγομαι. είτε μεγάλος, είτε μικρός, ο μαύρος πάω συνέχεια και πνίγομαι.
———————————————————-
Ποίημα από τη συλλογή του Σωτήρη Κακίση «Εκατομμύρια μικρά παιδιά», Εκδόσεις Ερατώ, 1989.
Το μαύρο παραμύθι
Posted on: 13/11/2013
Μια φορά κι έναν καιρό
ήταν ένας άνθρωπος
φιλήσυχος
σχεδόν σε όλα
περπατούσε στον δρόμο
το ψιλόβροχο του νότιζε το παλτό του
ανέπνεε εκείνος βροχές
και σύννεφα
ως το πρωϊνό
εκείνο
του Νοέμβρη
που τα μάτια του
έγιναν κίτρινα
μήτε ασπράδι φαινόταν
μήτε ίριδα
μήτε κόρη
μόνο
ξεκίνησαν από μέσα του
να ξεπηδούν ουρλιαχτά
έβγαζε νύχια
κι άρχισε
να φτύνει οξύ
χολή
στα πρόσωπα των περαστικών.
Ούρλιαζαν εκείνοι
αλαλάζοντας τριγυρνούσαν
στους δρόμους.
Εκείνος,
κάρφωνε τα δάχτυλά του
στα μάγουλά τους
(τις καρδιές άφηνε ανέγγιχτες)
έσχιζε σάρκες
αφαιρούσε γνάθους
μάτια έριχνε στο χώμα
και
άφηνε πίσω του
ανοιγμένα κρανία.
Ώσπου, η χολή μέσα του
άρχισε να τρώει και τον ίδιο.
Ατμίζοντας δυσοσμία
σιγά σιγά
έφτασε
παραπατώντας
στο λιμάνι
κι ανοίγοντας τα χέρια
εξαφανίστηκε.
Μόνο ίχνη απ΄τα ρούχα του έμειναν
να βρωμούν αναμνήσεις.
_____________________________________________
Ποίημα του Θόδωρου Σίδερη από την επικείμενη ποιητική συλλογή του που θα κυκλοφορήσει από τις Εκδόσεις Χαραμάδα
Πηγή: http://patlefkadian.blogspot.gr/2013/11/blog-post_12.html?spref=fb
- In: κοινωνία | Uncategorized
- Σχολιάστε
Φιλοπατρία, το μίσος για τις πατρίδες
Ο κύριος Κ. δεν είχε ανάγκη να ζει σε μια συγκεκριμένη χώρα. «Μπορώ να πεινάσω οπουδήποτε» έλεγε. Μια μέρα όμως, πέρασε από μια πόλη κατακτημένη από τον εχθρό του τόπου όπου ζούσε. Εκεί, τον σταμάτησε ένας αξιωματικός του εχθρού και τον ανάγκασε να κατέβει από το πεζοδρόμιο. Ο κύριος Κ. κατέβηκε, και τότε συνειδητοποίησε πως είχε οργιστεί με τον άνθρωπο εκείνο, και μάλιστα όχι μόνο με τον άνθρωπο, αλλά κυρίως με τη χώρα του ανθρώπου, τόσο πολύ, που ευχήθηκε την εξαφάνισή της από προσώπου γης. «Μα πώς έγινα διαμιάς εθνικιστής;» αναρωτήθηκε ο κύριος Κ. «Φταίει ο εθνικιστής που βρέθηκε μπροστά μου. Να γιατί πρέπει να εκλείψει η ανοησία: γιατί κάνει ανόητο όποιον βρεθεί μπροστά της».
(Απόσπασμα από το βιβλίο του Μπέρτολτ Μπρεχτ «Ιστορίες του κ. Κόυνερ» από τις Εκδόσεις Γράμματα)
Όχι, δεν έχουμε χούντα!
Posted on: 14/06/2013
- In: καθημερινά | κοινωνία
- 13 Σχόλια
14 λόγοι για να είμαστε χαρούμενοι με τη «Δημοκρατία» μας
1. Στη Χούντα οι ασφαλίτες και οι μπάτσοι έμπαιναν μέσα στη νύχτα στα σπίτια των ανθρώπων και τους έχωναν στη φυλακή ή τους πήγαιναν για ανάκριση. Αυτά δεν γίνονται σήμερα. Μην κοιτάτε βέβαια κάτι εξαιρέσεις του κώλου όπως στην Ιερισσό που έκλαιγε το παιδί γιατί έπαιρναν τον πατέρα του. Αυτά είναι οι εξαιρέσεις που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
2. Στη Χούντα οι μπάτσοι σε χτυπούσαν χωρίς λόγο και δεν έδιναν και απολογία σε κανέναν. Αυτά δεν γίνονται σήμερα. Μην κοιτάτε βέβαια στο χημικό τριήμερο που καθόμασταν αραχτοί στο δρόμο και άρχισαν να πετάνε ξαφνικά χωρίς αφορμή δακρυγόνα και να δέρνουν όποιο βρισκόταν μπροστά του ή να χτυπούν γέρους και γυναίκες. Αυτά είναι απλά οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
3. Στη Χούντα δεν μπορούσες να μηνύσεις το κράτος και να διεκδικήσεις το δίκιο σου. Αυτά δεν γίνονται σήμερα. Έχουν περάσει μόνο δύο χρόνια από τη μήνυση που κατατέθηκε για την αστυνομική βία του 2011 και ακόμα δεν ξέρουμε καν αν θα εκδικαστεί η υπόθεση γιατί χάθηκαν οι καταθέσεις των μαρτύρων.
4. Στη Χούντα δεν τολμούσες να κάνεις απεργία. Αυτά δεν γίνονται σήμερα. Μην κοιτάτε βέβαια την επιστράτευση στο Μετρό ή των ναυτεργατών ή ακόμα και την προληπτική επιστράτευση (πριν καν κηρυχθεί η απεργία) των εκπαιδευτικών. Κι αυτά εξαιρέσεις είναι. Μόνο τρεις φορές έγινε τον τελευταίο χρόνο.
5. Στη Χούντα έτσι και σε έβαζαν φυλακή δεν ήξερες πότε θα βγεις. Άσε που δεν σε πέρναγαν καν από δίκη. Τώρα πια όλα άλλαξαν. Μην κοιτάτε βέβαια που υπάρχουν προφυλακισμένοι για 3 χρόνια που δεν έχουν δικαστεί και όλο ανανεώνεται η προφυλάκισή τους παράνομα. Κι αυτά εξαιρέσεις είναι για να μην βαριόμαστε στη νομιμότητα.
6. Στη Χούντα σε δίωκαν για τα πολιτικά σου φρονήματα. Σήμερα ποτέ! Τώρα γιατί απολύθηκε ο δάσκαλος που συμμετείχε σε μια πορεία σε χρόνο dt ή γιατί στις τράπεζες απειλούσαν με απόλυση όποιον ψήφιζε Αριστερό κόμμα το 2012, μην το ρωτάτε. Απλές συμπτώσεις.
7. Στη Χούντα δεν υπήρχε ελευθερία του Τύπου και της ενημέρωσης. Αυτά είναι πια παρελθόν. Τώρα πώς γίνεται να κλείνουν εν μία νυκτί 3-4 τηλεοπτικά κανάλια και διπλάσια ραδιόφωνα, να σιγεί η φωνή της χώρας στο εξωτερικό και να πρέπει να ενημερωνόμαστε για το τι συμβαίνει από εφημερίδες του εξωτερικού ή από το ίντερνετ με πειρατικές εκπομπές, είναι ανεξήγητο. Όπως ανεξήγητο είναι πως όποτε ένας τηλεοπτικός σταθμός (ο 902 που έχουν εκείνα τα κουμμούνια του ΚΚΕ) αναμετέδιδε το πρόγραμμα της ΕΡΤ, του έκοβαν το σήμα εντός λίγων δευτερολέπτων (μιλάμε για ιδιωτικό κανάλι που έχει δικαίωμα να προβάλει και να διαμορφώνει όπως θέλει το πρόγραμμά του). Άσε μωρέ, εξαιρέσεις. Εδώ πήγανε στο δικαστήριο έναν τύπο γιατί έβγαλε μια λίστα με μεγαλοκαταθέτες στο εξωτερικό για πλάκα, αλλά η Δημοκρατία λειτουργεί! Αθωώθηκε. Και όσο για τους φωτογράφους που χτυπούσαν, τους δημοσιογράφους που τους έσπαγαν τα χέρια και τα μούτρα ή τον άλλο που τον κούφαναν, μην είστε κι εσείς απαιτητικοί. Συμβαίνουν και ατυχήματα.
8. Στη Χούντα δεν υπήρχε ισονομία. Τώρα έχουμε μπουχτίσει από δαύτη. Στους αναρχικούς με τα γκαζάκια και τις κατσαρόλες ρίξανε 20 και 30 χρόνια φυλακή (σε 20χρονα παιδιά) μόνο και μόνο γιατί χαρακτηρίστηκαν τρομοκράτες. Ενώ στους φασίστες και στους χρυσαυγίτες πολλές φορές δεν απαγγέλονται κατηγορίες και κάπως γίνεται και οι μπάτσοι δεν τους βρίσκουν! Μυστήρια πράγματα κι αυτά, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε και τον παράγοντα τύχη βρε αδερφέ.
9. Στη Χούντα δεν σέβονταν τα ανθρώπινα δικαιώματα ενώ σήμερα ο σεβασμός τους είναι πρωταρχικό καθήκον της πολιτείας. Δεν χτυπούν κρατουμένους (μόνο εκείνους τους τρομοκράτες στο Βελβεντό έσπασαν στο ξύλο και τους έβγαλαν στα κανάλια), ούτε έχουν μετανάστες και άστεγους σε άθλιες συνθήκες στοιβαγμένους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης χωρίς δικαιώματα και χωρίς ενημέρωση για το πότε θα εξεταστεί η αίτηση ασύλου. Κι αν ακούσατε κάτι τέτοιο για την Αμυγδαλέζα είναι ψέμα. Άλλωστε ένας υπουργός είπε κιόλας δημόσια ότι χέστηκε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, και τι έγινε;
10. Στη Χούντα εξόριζαν τους ανεπιθύμητους. Τώρα όχι. Το πολύ πολύ να τους απολύσουν ή να τους καταδικάσουν στη φτώχεια και στην ανεργία και να τους αναγκάσουν να πάνε στο εξωτερικό για δουλειά ή να μείνουν σώνει και καλά σε ένα παλιόσπιτο στο χωριό με τη μάνα τους και τον πατέρα τους παρόλο που 40ρίσανε.
11. Στη Χούντα έκαναν ό,τι ήθελαν οι Αμερικάνοι. Ενώ τώρα έχουμε μια σαφή και ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική. Θέλουμε Ρώσους να δώσουμε το αέριο; Και βέβαια! Ό,τι θέλουμε κάνουμε. Θέλουμε να πιάνουμε όποιον μας κατασκοπεύει από την πρεσβεία του με υποκλοπές; Και βέβαια! Οι υποκλοπές δεν συνέβησαν ποτέ. Τα πλοία που πήγαιναν στη Λωρίδα της Γάζας σαμποταρίστηκαν μόνα τους γιατί το ήθελε ο Θεός του Ισραήλ. Για ποιο λόγο να διαμαρτυρηθούμε;
12. Στη Χούντα οι ασφαλίτες και οι μπάτσοι έφταναν στο σημείο να βιάζουν κυριολεκτικά όποιον πολιτικό εχθρό είχαν. Εδώ όμως δεν συμβαίνουν αυτά. Βιάζουν μόνο πόρνες με αντάλλαγμα την ελευθερία τους, κατεβάζουν τα σώβρακα των κρατουμένων μεταναστών ή αναρχικών δήθεν για να δουν αν κρύβουν όπλα, βρίζουν χυδαία τις κοπέλες που συλλαμβάνουν με λέξεις όπως «μουνάκι αναρχικό, όταν θα σε γαμήσουμε να δω πώς θα φωνάζεις». Είμαστε περήφανοι για τον πολιτισμό των οργάνων του κράτους.
13. Στη Χούντα κατακρεούργησαν το Σύνταγμα. Εδώ το έχουν κορώνα στο κεφάλι τους. Με αποφάσεις που παραβιάζουν κατάφωρα σημαντικά άρθρα του βασίζονται σε ένα εκμαυλισμένο πια Συμβούλιο της Επικρατείας για να τους βγάλει λάδι στα δύσκολα, ενώ στα εύκολα, απλά αδιαφορούν μέχρι να βγει η αρνητική γνωμάτευση. Κι αν βγει, ξανακαταθέτουν νέους νόμους, πειραγμένους (εφαρμόζοντας όμως ήδη τους αντισυνταγματικούς) με την ελπίδα ότι θα βγουν συνταγματικοί (χαράτσι, νομιμοποίηση αυθαιρέτων, fast track κλπ). Η Δημοκρατία θριαμβεύει.
14. Στη Χούντα απαγορεύονταν οι διαδηλώσεις. Εδώ μπορούμε να κάνουμε όποτε θέλουμε ό,τι θέλουμε. Μην κοιτάτε που σε λίγο, με αριθμητικά κριτήρια αρχικά, θα πρέπει να διαδηλώνουμε στο πεζοδρόμιο (να μην εμποδίζουμε τα αυτοκίνητα, να εμποδίζουμε τους πεζούς). Ούτε που την 12η Φεβρουαρίου 2012 την ώρα που είχε ξεπεράσει ο κόσμος το μισό εκατομμύριο πριν φτάσει η ώρα 6 που ήταν το κάλεσμα διέλυσαν την συγκέντρωση ρίχνοντας δακρυγόνα μέσα στο πλήθος χωρίς να έχει προηγηθεί κανένα επεισόδιο. Ούτε που με το ζόρι κλείνουν το 4-5 σταθμούς του Μετρό για να μην μπορεί κάποιος να πάει στη διαδήλωση εύκολα. Όταν θα μεταφερθεί και η Βουλή μακριά από το κέντρο της πόλης (όπως είναι η ΕΡΤ), τότε θα μας αφήνουν να κάνουμε ό,τι θέλουμε.
———————————————————————————————————
Και για να σοβαρευτούμε λίγο. Η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε φτάσει στο σημείο της επταετίας – ακόμα. Αλλά δυστυχώς όλα τα παραπάνω δείχνουν πως κοντεύουμε. Πλέον μόνον οι απευθείας δολοφονίες και οι εξαφανίσεις και τα τανκς λείπουν. Αλλά ποιος μπορεί να μας εγγυηθεί ότι δεν θα βγουν κι αυτά αφού ο πρωθυπουργός θα προχωρήσει στη διάσωση της χώρας «με κάθε μέσο και θυσία»;
Οι νέοι ταγματασφαλίτες και οι ακροδεξιοί μπάτσοι κυκλοφορούν ανάμεσά μας και δεν διστάζουν να χτυπήσουν οποιονδήποτε αριστερό, «πούστη», διαφορετικό, μετανάστη, ανεκτικό άνθρωπο βρουν μπροστά τους. Και όλα αυτά με την ανοχή του ακροδεξιού πρωθυπουργού και της γελοίας συμμορίας του (Φαήλος, Άδωνις, Βορίδης, Μπαλτάκος κ.α.). Μέχρι στιγμής έχουν σφάξει μόνο μετανάστες (πράγμα που παραλόγως κάποιους τους κάνει να μην ανησυχούν), αλλά όσο προετοιμάζουν τα τάγματα θανάτου με την κυβέρνηση να κάνει τα στραβά μάτια και να τους αφήνει να κυκλοφορούν με τα κουμπούρια τους εξισώνοντάς τους με την Αριστερά, δεν θα αργήσει και η σειρά των ντόπιων. Και το δυστύχημα είναι πως δίπλα σε αυτούς τους ακροδεξιούς, συντάσσονται και οι νεοφιλελεύθεροι ταλιμπάν, πιστοί στον μόνο θεό που έχουν. Το χρήμα και την αγορά. Όταν θα καταλάβουν πόσο κακό θα έχουν κάνει στην κοινωνία, τότε θα είναι αργά. Για όλους μας.
Χ.Α.: Η απίστευτη υποκρισία και οι ευθύνες των «φιλελεύθερων» και των «μεταρρυθμιστών»
Posted on: 07/09/2012
- In: καθημερινά | κοινωνία
- 6 Σχόλια
Λίγο παραπάνω από έναν χρόνο πριν, η πλατεία Συντάγματος ήταν γεμάτη. Για την ακρίβεια ήταν γεμάτη για πάνω από δύο μήνες, αλλά αυτό ανακαλύφθηκε με τεράστια χρονοκαθυστέρηση από τα κυρίαρχα media και βεβαίως προβλήθηκε μόνο η μία πλευρά των τεκταινομένων.
Διαβάζω, με έντονα αισθήματα οργής είναι η αλήθεια, όψιμες κριτικές από «φιλελεύθερους» και «μεταρρυθμιστές», από «μετριοπαθείς» και «εκσυγχρονιστές» πως η άνοδος της Χ.Α. και των ακροδεξιών αντανακλαστικών στην κοινωνία οφείλεται στις διαδηλώσεις του Συντάγματος και, βέβαια, στον ρόλο της Αριστεράς σε αυτές. Δεν εκπλήσσομαι όμως. Ήδη από τότε, οι πιο γάτες του μιντιακού παρακράτους, όπως ο Μανδραβέλης και οι λοιποί, φοβούμενοι τον κίνδυνο της ανόδου της ριζοσπαστικής αριστερής και αναρχικής σκέψης (και δεν μιλώ για τον Σύριζα), τόνιζαν τον κίνδυνο μιας νέας Βαϊμάρης, παρουσιάζοντας αντιστοιχίες και αποκρύπτοντας σημαντικές διαστάσεις των κοινωνικών ζυμώσεων που πραγματοποιούνταν στο Σύνταγμα. Αποσιωπούσαν εσκεμμένα τη δουλειά που γινόταν στο δημιουργικό κομμάτι των εκδηλώσεων διαμαρτυρίας και φώτιζαν μόνον τις συγκρουσιακές διαστάσεις του κινήματος. Και αυτή είναι η κύρια ευθύνη τους για την άνοδο της ακροδεξιάς. Η προβολή του Άνω Συντάγματος και η υποβάθμιση (ως και εξαφάνιση) του Κάτω Συντάγματος.
Ένας λαός που επί 30 χρόνια αποτελούσε θύτη και θύμα ταυτόχρονα, έκανε δειλά στις συνελεύσεις του Κάτω Συντάγματος, ξανά από την αρχή τα πρώτα βήματά του στα εδάφη της δημοκρατίας. Αναρχικοί και Αριστεροί ήταν οι πρωτεργάτες σε αυτό, χωρίς να αποκλειστούν και απλοί άνθρωποι που επί χρόνια ψήφιζαν τον δικομματισμό. Κάθε ένας που παραβρισκόταν στο Σύνταγμα μπορούσε να πάρει τον λόγο με χαρτάκι και κλήρωση όταν ήταν πολλοί οι υποψήφιοι ομιλητές. Ακούστηκαν συγκλονιστικές μαρτυρίες και ακούστηκαν και τρομακτικές ανοησίες ταυτόχρονα – γιατί θέλουμε δεν το θέλουμε η κοινωνία που έφτιαξε ο δικομματισμός αποτελείται και από τα δύο, η τηλεόραση του Αιμίλιου Λιάτσου και του Μαλέλη φρόντισαν να κατασκευάσουν αρκετούς ηλίθιους και το Mega με το Σκάι αρκετούς φοβισμένους.
Στο Κάτω Σύνταγμα έγιναν εξαιρετικές συζητήσεις με τρομερής ποιότητας ομιλητές, συνταγματολόγους, καθηγητές πανεπιστημίου, μελετητές. Ο οποιοσδήποτε είχε το δικαίωμα να ακούσει και να ρωτήσει ανθρώπους που τους έβλεπε μόνο στα τηλεοπτικά πάνελ (αν δεν τους είχε αποκλείσει η τηλεοπτική λογοκρισία) και να πάρει απαντήσεις. Έβλεπες ανθρώπους να περιμένουν καρτερικά και ώριμα τη σειρά τους, να μην διακόπτουν τους ομιλητές (έγινε και αυτό όταν ακούγονταν ρατσιστικές αναφορές και αποδεικνύει την ευαισθησία ενός κομματιού της κοινωνίας απέναντι στους φόβους που σπέρνουν τα κανάλια και οι δικομματιστές φασίστες), να θέλουν να μοιραστούν τις απόψεις τους και να βάλουν ένα λιθαράκι στο νέο που γεννιόταν. Και όμως, αυτό το νέο, αυτή η διάχυση ιδεών και απόψεων (άλλοτε σοβαρών και άλλοτε αφελών, κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί, αλλά εδώ υπάρχει στο κοινοβούλιο η Χ.Α., ο Ανατολάκης και οι τηλεγλάστρες, ο απλός πολίτης δεν έχει δικαίωμα να εμφανίσει τις αδυναμίες του;) αποσιωπήθηκε συνειδητά και εσκεμμένα.
Στο Κάτω Σύνταγμα κανείς δεν τολμούσε να πειράξει μετανάστη. Η ισότητα και η ελευθερία ήταν γεγονός. Όσες φορές κάποιοι πήγαν να ενοχλήσουν τον Άλλον, τον διαφορετικό, τα αντανακλαστικά των υγειών κομματιών έδρασαν και απομόνωσαν τους ακροδεξιούς και τους ρατσιστές. Είναι τυχαίο ότι πάντα τα πρώτα μπουκάλια και τα νεράτζια προς τους μπάτσους (πληρωμένες αφορμές επέμβασης) τα έριχναν οι ακροδεξιοί «300»; Είναι τυχαίο που ΠΑΝΤΑ σε ενδεχόμενες συγκρούσεις ακροδεξιών και αναρχικών οι δυνάμεις καταστολής προστάτευαν τους πρώτους; Προστάτευαν δηλαδή τους δολοφόνους και τους μαχαιροβγάλτες κι ο Πρετεντεράκος που υποκρίνεται, η Όλγα που τρέμει, ο Πάσχος που πάσχει, δεν έβγαλαν μιλιά γι’ αυτό.
Τα φώτα έπεσαν στο Άνω Σύνταγμα, στις μούντζες, στις κρεμάλες και στα συνθήματα ενάντια στο μπουρδέλο και στους μπάτσους. Οι κάμερες ζούμαραν στις ελληνικές σημαίες, στις περικεφαλαίες και στη γραφικότητα. Η «αγανάκτηση» ήταν μόνο μια στείρα διαμαρτυρία όπως παρουσιαζόταν στους τηλεοπτικούς δέκτες. Μια αρένα που ζητούσε αίμα και μια τηλεόραση που προσέφερε σε ζωντανή μετάδοση τις μάχες. Στην πραγματική επανάσταση και δημιουργία που εξελισσόταν στο Κάτω Σύνταγμα δεν αναφερόταν κανείς. Πέρασαν εβδομάδες μέχρι να γίνει αναφορά στις ανοιχτές λαϊκές συνελεύσεις σε πλατείες όλης της Ελλάδας. Οι πράξεις αλληλεγγύης δεν αναφέρονταν πουθενά παρά μόνον όταν αποτελούσαν τηλεοπτικό θέαμα, δηλαδή αν θα έδιναν εικόνες βίας ή αφορμές για βία. Τα δίκτυα κοινωνικής ανταλλαγής και υποστήριξης δεν εμφανίστηκαν σχεδόν καθόλου ενώ στις ρατσιστικές διανομές τροφίμων από χρυσαυγίτες σε Έλληνες μόνο αφιερώνονταν πεντάλεπτα τηλεοπτικού χρόνου.
Και αγαπητοί μου εκσυγχρονιστές, εσείς ήσασταν οι διευθυντές προγράμματος, εσείς οι ανκορμεν, οι παρουσιαστές, οι δημιουργοί του τηλεοπτικού –και κοινωνικού- προϊόντος. Εσείς επιλέξατε να μην προβάλλετε τις υγιείς πλευρές μιας επανάστασης εν τη δημιουργία της γιατί δεν θέλατε να υπάρξει τελικά αυτή η επανάσταση και η αλλαγή. Προτιμήσατε να ταΐσετε το φίδι, να συνεντευξιαστείτε μαζί του πίνοντας καφέ σε κούπες της χρυσής αυγής, να εξομοιώσετε την αριστερή διανόηση και δημιουργική αντιπαράθεση με την οχλαγωγία των ακροδεξιών, να πείτε πως είναι το ίδιο η διαμαρτυρία απεργών, δεξιών ή αριστερών ή αναρχικών, με το χάος και το φασισμό. Εξισώσατε στη λογική του κόσμου τους αγώνες για κοινωνική δικαιοσύνη με τα ρατσιστικά αιτήματα καθαρότητας. Επιλέξατε να διαλύσετε το Κάτω Σύνταγμα και τον ζωντανό οργανισμό των λαϊκών συνελεύσεων ξημερώματα, να διαλαλείτε με στόμφο πως «αυτό το πράγμα πρέπει να σταματήσει γιατί αποτελεί δημόσιο κίνδυνο» ενώ δυο δρόμους παρακάτω η πρέζα, η βρώμα και η δυσωδία της κοινωνίας που φτιάξατε έζεχνε.
Σταματήστε τώρα να κουνάτε το δάχτυλο από τα παραθυράκια σας κι από τις κωλοφυλλάδες σας λοιπόν. Κάθε κατάληψη άχρηστου κτηρίου που γίνεται φορέας πολιτισμού και ιδεών σας ενοχλεί. Αλλά δεν σας ενοχλεί να ρημάζουν τα κτήρια και να είναι γεμάτα μετανάστες που τους επιτίθενται τα δικά σας παιδιά, οι χρυσαυγίτες που αναθρέψατε. Σας ενοχλεί να τους μαθαίνουν γράμματα και να τους φέρνουν πιο κοντά στην κοινωνία μας και απαιτείτε καρατόμηση για όποιον δημόσιο λειτουργό ή δάσκαλο το προσπαθήσει. Τα κοινωνικά σχολεία, οι φορείς συμπαράστασης μεταναστών, οι ομάδες υποστήριξης και ενημέρωσης είναι σαν να μην υπάρχουν για τα κανάλια και της εφημερίδες σας. Αλλά το ότι «καθάρισε η Χ.Α. την τάδε περιοχή είναι είδηση. Ότι τα «άκρα» συγκρούονται και είναι ίδια είναι για εσάς γεγονός. Όταν χαρακτηρίζεις άκρο την Αριστερά η οποία είναι ενταγμένη στις δημοκρατικές διαδικασίες και απολύτως αποδεκτή στη συνείδηση του πολίτη και την εξισώνεις με μια δράκα εγκληματιών νομίζεις πως δεν έχεις ευθύνη; Νομίζεις πως δεν του λες ότι «αφού ζήσαμε με τα αριστερά άκρα, μπορούμε να ζήσουμε και με τα δεξιά»; Συγκρίνεις τον Γλέζο που στα 80 του τρώει χημικά από τους πληρωμένους δολοφόνους σου με τα ανεγκέφαλα τσιράκια των νεοναζί; Είσαι σοβαρός ρε μεταρρυθμιστή της πλάκας;
Και βέβαια είσαι σοβαρός όμως. Ξέρεις πολύ καλά τι κάνεις. Προτιμάς τους ακροδεξιούς γιατί ξέρεις ότι δεν θέλουν να αλλάξουν το παιχνίδι. Πάντοτε τους χρησιμοποιούσες για απεργοσπαστικές κινήσεις και για τσιράκια και ρουφιάνους των αφεντικών. Πάντοτε τους άφηνες να κάνουν τη βρώμικη δουλειά και τώρα τους καλύπτεις και θεσμικά με τους μπάτσους σου που είναι εν δυνάμει μέλη της εγκληματικής τους οργάνωσης. Πάντοτε θα θες να σκοτεινιάζεις τον κόσμο των οραμάτων μιας αριστερής ή αναρχικής κοινωνίας (τόσο διαφορετικές, αλλά και τόσο πιο κοντά στον άνθρωπο από ότι οι ρατσιστικές παράτες των εθνικιστών και η αποθέωση του κανιβαλισμού των φιλελευθέρων). Και πάντοτε θα βρίσκεις τον τρόπο να λερώνεις τα χέρια και τα λόγια ανθρώπων που αγωνίζονται πραγματικά για έναν καλύτερο κόσμο χρησιμοποιώντας το μικρόφωνο, το μελάνι ή την οθόνη σου.
Όταν θα καταφέρεις να δώσεις όση δύναμη ήθελες στα τέρατα που έθρεψες λοιπόν, μην διαμαρτύρεσαι για τον «εμπρηστικό» λόγο της Αριστεράς και τους «εγκληματίες» αναρχικούς λοιπόν. Βούτα το κεφάλι σου στα σκατά που γέμισες την κοινωνία μας και σκάσε.
ΥΓ: Η επιλογή των ανθρώπων που μόχθησαν για τις συνελεύσεις να μην επιτρέπονται οι κάμερες έχει εξήγηση και σοβαρούς λόγους που έγινε. Όμως μήπως τελικά αυτή η επιλογή έχει ένα μερίδιο ευθύνης για τη μη προβολή της δημιουργικής διάστασης της πλατείας; Αντίθετα οι κάμερες στριφογύριζαν στο Άνω Σύνταγμα και κατέγραφαν τις γραφικότητες. Καλό θα ήταν να ξανασκεφτούμε αν κέρδισε το κίνημα όταν ο απλός κόσμος δεν είχε τη δυνατότητα πρόσβασης σε ένα-δύο site που προέβαλλαν τις συνελεύσεις και τελικά μήπως η προσπάθεια προστασίας των συνελεύσεων γύρισε μπούμερανγκ επικοινωνιακά και ουσιαστικά (αν και πάλι είναι σίγουρο πως τα λαμόγια της ενημέρωσης θα αφαιρούσαν ό,τι δεν τους συνέφερε και θα τόνιζαν ό,τι θα αποδομούσε τις προσπάθειες). Βέβαια, μπορεί και να είχε τα αντίθετα αποτελέσματα, αλλά πλέον δεν μπορούμε να το μάθουμε.
Στο περιθώριο της 9ης Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης συναντήσαμε μια προσωπικότητα του διεθνούς εκδοτικού χώρου, τον Αντρέ Σιφρίν, με την ευκαιρία της επανέκδοσης του βιβλίου του «Εκδόσεις χωρίς Εκδότες», από τις εκδόσεις Αιώρα. Συζητήσαμε για την παγκόσμια εκδοτική πραγματικότητα, για τις δυνατότητες ανάκαμψης της εκδοτικής βιομηχανίας αλλά και για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο χώρος του βιβλίου και των media. Αναφερθήκαμε στην ελληνική ιδιαιτερότητα με τα μειονεκτήματα και τα πλεονεκτήματα που μπορεί να αντιμετωπίσει μια μικρή εκδοτική αγορά όπως η δική μας.
Επιφυλακτικός αλλά αισιόδοξος, ευγενικός και ειλικρινής, απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις μας. Διαβάστε τον.
Οι φωτογραφίες είναι του εξαιρετικού φωτογράφου Δημήτρη Τοπουζίδη.
– Κύριε Σιφρίν, έχετε ξαναέρθει στην Ελλάδα; Αναγνωρίζετε τα σημάδια της κρίσης στη χώρα;
– Όχι, ποτέ. Είναι η πρώτη φορά και έτσι δεν μπορώ να συγκρίνω. Αλλά στις λίγες μέρες που είμαι εδώ δεν έχω δει κανένα σημάδι της κρίσης. Άλλωστε κινούμαι από το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο, και τώρα στην Έκθεση Βιβλίου όπου όλα δείχνουν μια χαρά. Δεν έχω ζήσει την ελληνική καθημερινότητα αλλά είμαι χαρούμενος που βρίσκομαι εδώ κι αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον για μένα.
– Στις ΗΠΑ ζήσατε την κρίση δυο χρόνια πριν αυτή φθάσει στην Ελλάδα. Δεν έχει τελειώσει κι εκεί, αλλά έχουν μειωθεί οι επιπτώσεις της σύμφωνα με όσα μεταφέρονται στην Ελλάδα. Πώς επέδρασε η κρίση αυτή στον Τύπο, στα περιοδικά και στα βιβλιοπωλεία στην Αμερική;
– Ήταν πάρα πολύ σοβαρή η επίδρασή της. Όλες οι πωλήσεις βιβλίων έπεσαν κατά 40%. Νομίζω ακόμα χειρότερα κι από εδώ καθώς από όσο με έχουν ενημερώσει η πτώση είναι της τάξεως του 30-35%. Και αυτή η πτώση αφορά τη βιβλιοπαραγωγή στο σύνολό της, τόσο στην παραδοσιακή όσο και στην ηλεκτρονική μορφή της.
– Τι γνωρίζετε για τα ελληνικά ΜΜΕ και τον ελληνικό Τύπο, αλλά και για τη σχέση τους με τους πολιτικούς; Υπάρχει μια αντίστοιχη κατάρρευσή των media κι εδώ. Πιστεύετε πως η πτώση τους οφείλεται στη διαπλοκή ή στην έλευση της ψηφιακής εποχής και του διαδικτύου;
– Γνωρίζω κάποια πράγματα για τα ελληνικά ΜΜΕ αλλά η πτώση των εφημερίδων και των media διαφέρει από χώρα σε χώρα. Νομίζω πως ο παλιός τρόπος να χρηματίζουν τα media οι πολιτικοί και οι επιχειρηματίες, είναι πλέον παλιομοδίτικος. Αν κοιτάξουμε την περίπτωση της Αγγλίας με τον Μέρντοχ και την κυβέρνηση, δεν ήταν το κύριο θέμα αν θα δώσει χρήματα στην κυβέρνηση. Το θέμα ήταν να δοθεί υποστήριξη μέσω των media με αντάλλαγμα την παροχή αδειών δορυφορικών καναλιών και άλλες τέτοιες ατελείωτες συζητήσεις και έτσι βρίσκονταν σε πλήρη συνεργασία. Με τον ίδιο τρόπο ο Τύπος στην Αμερική πέρασε πολύ καιρό αγκαλιασμένος με την κυβέρνηση, ιδιαίτερα στον πόλεμο του Ιράκ. Αλλά κι αυτό έγινε όταν ο Μπους υποσχέθηκε πως θα αλλάξει τους νόμους για να μπορεί κάποιος να εκδώσει μια εφημερίδα και να έχει ταυτόχρονα έναν τηλεοπτικό σταθμό στην ίδια πόλη. Οπότε όλο αυτό είναι μια συναλλαγή αλλά σε πολύ ανώτερο επίπεδο, χωρίς να χρειαστεί να πάρει ή να δώσει κάποιος χρήματα.
– Στην Ελλάδα βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή ανάμεσα σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Υπάρχουν πολλοί οι οποίοι υποστηρίζουν πως τους τελευταίους δύο μήνες που εκτυλίσσεται η προεκλογική περίοδος, πολλά περιοδικά και εφημερίδες πήραν διαφημίσεις από κρατικές ή μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις, ενώ μέχρι τώρα είχαμε μια πραγματική κατάρρευση της διαφημιστικής δαπάνης. Αυτή η ξαφνική ροή χρήματος θα μπορούσε να επηρεάσει τη στάση του Τύπου και να κάμψει την ανεξαρτησία του; Συμβαίνει το ίδιο και στην Αμερική ή αλλού;
– Αυτό που περιγράφετε είναι μεν έμμεση ροή χρήματος προς τα media από επιχειρήσεις και πολιτικούς, αλλά νομίζω πως στο εξωτερικό γίνεται πια με ακόμα περισσότερο έμμεσο τρόπο, ώστε να μην είναι εμφανής η συναλλαγή. Στη Γαλλία τα δύο τρίτα του Τύπου ανήκουν στους κατασκευαστές όπλων (π.χ. στην Dasseau) και έχουν έναν μόνο πελάτη: την Πολιτεία. Δεν χρειάζεται καν να βάλουν μια διαφήμιση στα Μέσα που κατέχουν για το νέο τους όπλο ή το νέο τους αεροπλάνο. Κι έτσι ο Σαρκοζί είχε σχεδόν τον πλήρη έλεγχο σε όλες αυτές τις εφημερίδες γιατί αυτός εκπροσωπούσε την δύναμη της κυβέρνησης. Στην Αγγλία βλέπουμε πόσο σημαντική είναι η ανεξαρτησία του Guardian. O Guardian είναι η μόνη εφημερίδα που δεν έχει πίσω της κάποιον επιχειρηματία-ιδιοκτήτη, αλλά ανήκει σε ένα Ίδρυμα. Και έτσι ήταν η μόνη εφημερίδα που μπόρεσε να επιτεθεί στον Μέρντοχ και έφερε στο φως το σκάνδαλο με τις υποκλοπές. Αν δεν υπήρχε ο Guardian πιθανώς δεν θα το μαθαίναμε ποτέ. Έτσι ο καθένας μπορεί να δει πόσο σημαντικό είναι να υπάρχουν ανεξάρτητες εφημερίδες. Αλλά σε άλλες χώρες η συγκάλυψη είναι ακόμα μεγαλύτερη.
– Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις, γνωστές ή άγνωστες στο ευρύ κοινό, όπου έλληνες δημοσιογράφοι στην ουσία διαπράττουν λογοκλοπή. Είτε αυτή είναι αντιγραφή αυτούσιων κειμένων από ιστοσελίδες, είτε μετάφραση ξένων δημοσιευμάτων τα οποία παρουσιάζονται ως δημοσιογραφικό έργο των ντόπιων δημοσιογράφων. Χαρακτηριστική ήταν και η περίπτωση δημοσιογράφου, τής κατά τα άλλα έγκριτης εφημερίδας Καθημερινή, για την οποία δεν υπήρξε κάποια πειστική απάντηση του συντάκτη της στις κατηγορίες που ήρθαν στο φως σε blogs για εμφανή λογοκλοπή[1]. Τι θα μπορούσε να γίνει για να σταματήσουν αυτά τα φαινόμενα και να σταματήσει η μείωση του κύρους του Τύπου και η πτώση του;
– Θα μπορούσε πολύ απλά να δημιουργηθεί στο διαδίκτυο ένα Παρατηρητήριο Τύπου από κάποιον ανεξάρτητο μη κερδοσκοπικό οργανισμό. Και όποτε συμβαίνουν ανάλογα φαινόμενα να αναρτούνται κατευθείαν στην ιστοσελίδα του και να ενημερώνουν τον κόσμο, ώστε να μην μπορεί κάποιος να διαπράξει λογοκλοπή πιστεύοντας πως δεν θα τον εντοπίσουν. Θα μπορούσαν να το κάνουν ακόμα και φοιτητές δημοσιογραφίας στα πλαίσια ενός ερευνητικού προγράμματος ή της πρακτικής τους. Δεν νομίζω ότι είναι τόσο δύσκολο να φτιαχτεί κάτι τέτοιο. Στις ΗΠΑ δεν υπάρχει γιατί δεν υπάρχουν τέτοια φαινόμενα σε παναμερικανική κλίμακα. Στη Γαλλία υπάρχει μια ιστοσελίδα που αναρτά καθημερινά τα σημαντικότερα και καλύτερα άρθρα που εμφανίζονται στον Τύπο και έτσι δεν μπορεί κάποιος εύκολα να λογοκλέψει. Κατά κάποιον τρόπο η δομή του διαδικτύου λειτουργεί σαν μια αστυνομία και δεν είναι εύκολο κάποιος να το κάνει. Αλλά ακόμα κι αυτή η μορφή που μου αναφέρεις είναι παλιομοδίτικη και δεν συνηθίζεται πια στην Αμερική ή στον μεγάλο ευρωπαϊκό Τύπο. Ακόμα και η διαφθορά συνολικά στην Ελλάδα μοιάζει να είναι παλιομοδίτικη, ενώ στις υπόλοιπες χώρες έχει περάσει στο επόμενο στάδιο.
– Το διαδίκτυο έχει οδηγήσει στην πτώση της κυκλοφορίας των εφημερίδων ή πιστεύετε ότι θα βοηθήσει την δημοσιογραφία και τον Τύπο να ξαναγεννηθεί;
– Το διαδίκτυο δεν θα βοηθήσει την δημοσιογραφία αν δεν υποχρεωθεί να το κάνει. Έχω προτείνει και στο βιβλίο μου ότι θα έπρεπε να καθιερωθεί ένας φόρος στις διαφημίσεις στο διαδίκτυο ο οποίος να διανέμεται στις εφημερίδες για να μπορούν να επιβιώσουν μιας και μεγάλο μέρος του υλικού τους διανέμεται δωρεάν στις ιστοσελίδες.
– Και αυτό το ποσό θα έπρεπε να διανέμεται ισόποσα σε όλες τις εφημερίδες; Ακόμα και σε αυτές που πωλούν λίγες εκατοντάδες αντίτυπα;
– Εξαρτάται. Θα μπορούσε να διανέμεται μόνο σε έντυπα που είναι μη κερδοσκοπικά ή με άλλες μορφές ιδιοκτησίας που να διατηρούν την ανεξαρτησία τους. Δεν υπάρχει ακόμα αρκετή συζήτηση περί του θέματος για να έχουμε πιο λεπτομερείς προτάσεις, αλλά γνωρίζουμε πως η Google δεν πληρώνει καθόλου φόρους στην Ευρώπη. Δύο δισεκατομμύρια κέρδος είχε τον προηγούμενο χρόνο χωρίς να πληρώσει ούτε ένα ευρώ φόρο γιατί εδρεύει στην Ιρλανδία. Πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος για μια δίκαιη φορολόγηση. Στην Ελλάδα ίσως είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα, αλλά το ίδιο συμβαίνει τελικά και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
– Στην Ελλάδα υπάρχει και άλλο ένα παράδοξο. Τα τυπωμένα βιβλία πωλούνται με φόρο 6,5% αλλά τα e-books με 23%.
– Αυτό δεν είναι λογικό αλλά προς το παρόν νομίζω ότι στην Ελλάδα δεν πωλούνται και πολλά e-books άρα δεν επηρεάζει τόσο την αγορά. Μπορεί να μην βοηθά στην πώληση των e-books αλλά ένας ακόμα λόγος που οι πωλήσεις των «χάρτινων» βιβλίων είναι πιο μεγάλες είναι και η ενιαία τιμή του βιβλίου που έχετε στην Ελλάδα, όπως και στη Γαλλία και στη Γερμανία – κι εκεί οι πωλήσεις των e-books είναι χαμηλές.
– Θεωρείτε ότι είναι χρήσιμη η ενιαία τιμή του βιβλίου; Βοηθά τα μικρά βιβλιοπωλεία;
– Σαφώς. Σε άλλη περίπτωση θα είχαν εξαφανιστεί. Αρκεί να δείτε τι συμβαίνει στην Αμερική όπου δεν υπάρχει ενιαία τιμή. Όταν ήμουν μικρός δούλευα σε ένα βιβλιοπωλείο στην Νέα Υόρκη, όπου υπήρχαν πάνω από 300 βιβλιοπωλεία και σήμερα είναι λιγότερα από 30! Και τα περισσότερα από αυτά ανήκουν πλέον σε αλυσίδες μεγάλων βιβλιοπωλείων. Αυτό συμβαίνει όταν υπάρχουν οι εκπτωτικές αλυσίδες. Όμως πρόσφατα υπήρχε ένα άρθρο από έναν Άγγλο που ξεκίνησε την αλυσίδα βιβλιοπωλείων Waterstone’s, ο οποίος έλεγε πως αν η Amazon συνεχίσει έτσι δεν θα υπάρχουν σε λίγο βιβλιοπωλεία στην Αγγλία – κάτι που έχει δηλώσει και η Amazon πως θέλει να κάνει και είναι ένα σοβαρό πρόβλημα.
– Πιστεύετε πως υπάρχει κάποια πιθανότητα να αυξηθούν τα ανεξάρτητα βιβλιοπωλεία ή τελικά πλησιάζουμε στο τέλος τους;
– Νομίζω πως όλα εξαρτώνται από τον νόμο. Αν μπει μέσω νόμου ένας φραγμός στις εκπτώσεις που κάνει η Amazon θα ήταν μια τεράστια βοήθεια στα ανεξάρτητα βιβλιοπωλεία. Αν υπήρχε ένας νόμος για την ενιαία τιμή στα νέα βιβλία κι αυτό θα βοηθούσε. Στη Γαλλία τα βιβλιοπωλεία αυτά υπάρχουν ακόμα κι αν το κέρδος τους είναι μικρότερο από 1% τον χρόνο. Αλλά τουλάχιστον μπορούν να συνεχίσουν να υπάρχουν. Υπάρχουν τρόποι για να βοηθηθούν τα μικρά βιβλιοπωλεία. Σε κάποια μέρη η Πολιτεία δίνει 50.000 ευρώ για να φτιάξει κάποιος ένα βιβλιοπωλείο. Υπάρχει ένα πρόγραμμα που όσοι συνταξιοδοτούνται μπορούν να βρουν έναν νέο άνθρωπο για να αναλάβει το βιβλιοπωλείο τους και λαμβάνουν βοήθεια από την Πολιτεία. Με αυτόν τον τρόπο μπορούν να επιβιώσουν τα βιβλιοπωλεία και επακόλουθα να επιβιώσουν τα καλά βιβλία και οι σοβαροί εκδοτικοί οίκοι.
– Είστε τόσο σίγουρος ότι αν επικρατήσει η Amazon ή άλλα ψηφιακά βιβλιοπωλεία θα σταματήσει η διακίνηση των ιδεών και η διάδοση αξιόλογων βιβλίων;
– Ναι, γιατί στην Amazon πωλούν κυρίως τα βιβλία που όλοι γνωρίζουν, πωλούν τα best sellers ή αυτά που διαφημίζονται πιο πολύ. Και ο πιο σημαντικός ρόλος ενός παραδοσιακού βιβλιοπωλείου δεν είναι να βρεις το βιβλίο που θες να αγοράσεις αλλά να μπορείς να ανακαλύψεις ένα βιβλίο που δεν ήξερες ότι θες να αγοράσεις. Να σκαλίζεις τα ράφια με τα υπόλοιπα βιβλία. Στην Amazon είναι όλα πολύ συγκεντρωμένα σε λίγους πόλους βιβλίων και αυτό είναι όλο το θέμα. Αυτό ήδη το ακολουθούν και οι μεγάλοι εκδότες και εκδίδουν μόνο τα ενδεχόμενα best sellers. Η Amazon θέλει να πουλά μόνο τα best sellers, τα σούπερ μάρκετ θέλουν να πωλούν μόνο τα best sellers και όλα τα πραγματικά ενδιαφέροντα βιβλία δεν πρόκειται να γίνουν best sellers.
– Από την άλλη μεριά στο διαδίκτυο μπορεί οποιοσδήποτε να εκδώσει το βιβλίο του και να το προωθήσει χωρίς μεγάλα έξοδα. Δεν θα μπορούσε κάποιος να το αγοράσει από την Amazon;
– Ναι, αλλά είναι τόσα πολλά τα βιβλία, κάποια εκατομμύρια, που είναι σχεδόν αδύνατο να βρει κάποιος ένα συγκεκριμένο βιβλίο από τον χαμό και μόνο αν ήδη σε ξέρουν θα σε αναζητήσουν. Είναι πραγματικά χιλιάδες οι άνθρωποι που ανεβάζουν τα βιβλία τους στις ιστοσελίδες τους και ελπίζουν ότι κάποιος θα μπει και θα το δει. Αλλά αυτό απλώς δεν συμβαίνει.
– Στο βιβλίο σας προτείνετε να κρατήσουμε την ύπαρξη πολλών μικρών ανεξάρτητων εκδοτικών οίκων, κατά προτίμηση μη κερδοσκοπικών. Αλλά στην Αμερική όπου υπάρχουν πολλά εκατομμύρια ανθρώπων και μια μεγάλη παγκόσμια αγορά που διαβάζει στα αγγλικά αυτό ίσως φαίνεται δυνατό. Στην Ελλάδα ή άλλες μικρές χώρες που το αναγνωστικό κοινό είναι περιορισμένο, θα μπορούσε να λειτουργήσει ένα τέτοιο μοντέλο;
– Τα νούμερα των πωλήσεων στην Αμερική και στις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες είναι περίπου τα ίδια για τα καλά βιβλία. Στην Ελλάδα μπορεί να υπάρχει το πρόβλημα που μου αναφέρεις αλλά σκέψου πως υπάρχουν άλλες χώρες παρομοίου μεγέθους όπως η Ολλανδία που αντιμετωπίζουν ένα διαφορετικό πρόβλημα. Οι ολλανδοί εκδότες δυσκολεύονται να πουλήσουν ένα μεταφρασμένο βιβλίο στα ολλανδικά γιατί οι περισσότεροι Ολλανδοί διαβάζουν το πρωτότυπο στα αγγλικά! Κάθε χώρα μπορεί να έχει ένα πρόβλημα που η άλλη δεν έχει. Και ενώ οι ΗΠΑ θα μπορούσαμε να πούμε πως δεν έχουν ένα τέτοιο πρόβλημα, γιατί απευθύνονται σε μια παγκόσμια αγορά, αντιμετωπίζουν το πρόβλημα πως δεν υπάρχουν βιβλιοπωλεία και έτσι δεν μπορούν να διαδώσουν τα αξιόλογα βιβλία τους. Υπάρχει περίπτωση να μεταφράσουμε ένα βιβλίο που έχει πάρει βραβείο Νόμπελ και να πουλήσει μόνο μερικές εκατοντάδες αντίτυπα. Γι’ αυτό λέω πως ο πληθυσμός μιας χώρας δεν είναι απαραίτητα ο καθοριστικός παράγοντας.
– Με όσα έχουμε πει ως τώρα έχω την αίσθηση πως είστε αρνητικός απέναντι στα e-books.
– Χμ, εξαρτάται. Η αλήθεια είναι πως βγάζουμε αρκετά χρήματα από τα e-books. Πέρσι βγάλαμε πάνω από ένα εκατομμύριο δολάρια κέρδος. Αλλά μόνο από δύο συγγραφείς. Οι υπόλοιποι δεν πούλησαν τίποτα σε e-books. Άρα τα e-books είναι μια χαρά για συγγραφείς που είναι πασίγνωστοι και δημοφιλείς και ο κόσμος τα αγοράζει και εμείς κερδίζουμε. Αλλά για τα υπόλοιπα βιβλία, δεν βοηθούν. Ξέρεις, κάθε φορά που προκύπτει μια νέα τεχνολογία, οι πάντες νομίζουν πως θα λύσει όλα τα προβλήματα. Και ποτέ δεν το κάνει. Όταν πρωτοανακαλύψαμε το ραδιόφωνο και την τηλεόραση λέγαμε πως τώρα θα έχουμε τη δυνατότητα να ακούσουμε και να δούμε τα καλύτερα τραγούδια και τις καλύτερες ταινίες και τα κονσέρτα. Αλλά δες πώς έχει καταντήσει η τηλεόραση. Βρίσκεται παντού στο χαμηλότερο επίπεδο γιατί ελέγχεται από ανθρώπους που θέλουν να κερδίσουν όσο περισσότερα χρήματα μπορούν όσο γρηγορότερα γίνεται.
– Στη μουσική βιομηχανία η έλευση του mp3, με την ταυτόχρονη ύπαρξη του downloading, μείωσε δραστικά τις πωλήσεις των CDs. Πιστεύετε ότι με την πειρατεία στα e-books θα έχουμε κάτι ανάλογο και στον χώρο των βιβλίων;
– Η μουσική βιομηχανία είναι μια εξαίρεση γιατί ο κόσμος ξέρει ήδη τι θέλει να ακούσει και του αρέσει να πειραματίζεται με νέα μουσική. Μπορεί να μην αγοράζει τα πάντα, αλλά από την άλλη μεριά είναι και φανταστικό να μπορεί κάποιος να βρει ό,τι θέλει δωρεάν. Στο ΜΙΤ ανήρτησαν πολλά δεδομένα που μπορεί να τα βρει ο οποιοσδήποτε από την Αμερική ως την Αφρική και αυτό είναι πολύ καλό. Και οποιοσδήποτε θα συμφωνούσε πως όλη η έρευνα που πληρώνεται από το κράτος στα πανεπιστήμια θα έπρεπε να είναι διαθέσιμη προς όλον τον κόσμο δωρεάν.
– Όμως πώς θα μπορούσαν να επιβιώσουν οι εκδοτικοί οίκοι αν κυκλοφορούν όλα τα βιβλία τους δωρεάν;
– Πιστεύω ότι δεν θα πρέπει να γίνει αυτό κατευθείαν με την έκδοση. Θα ήταν χρήσιμο να απελευθερώνονταν τα βιβλία ίσως μετά από δύο-τρία χρόνια ώστε και οι εκδοτικοί να επιβιώσουν και η γνώση να είναι διαθέσιμη σε βάθος χρόνου. Επίσης υπάρχει και η λαθεμένη εντύπωση του κόσμου πως ό,τι βλέπει στην τηλεόραση ή διαβάζει στην εφημερίδα και στο ίντερνετ είναι τσάμπα. Αλλά όμως υπάρχει η διαφήμιση εκεί την οποία πληρώνουμε όλοι εμμέσως. Οι εταιρίες που παράγουν το παραμικρό καταναλωτικό προϊόν έχουν συμπεριλάβει στην τελική τιμή του και τον προϋπολογισμό που έχουν για έξοδα διαφήμισης στα Μέσα που εμείς θεωρούμε δωρεάν. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη χρηματοδότηση των εκδόσεων όπως οι δημόσιοι πόροι. Στην Νορβηγία για παράδειγμα, κάθε εφημερίδα λαμβάνει μια επιχορήγηση από το κράτος όπως και οι εκδοτικοί οίκοι.
– Ναι, αλλά αν κάθε ΜΜΕ ή εκδοτικός λαμβάνει επιχορήγηση από την κυβέρνηση δεν υπάρχει κίνδυνος να χάσει την ανεξαρτησία της;
– Πάντα υπάρχει αυτός ο κίνδυνος αλλά είναι θέμα κουλτούρας. Αυτό συμβαίνει στην Νορβηγία από το 1913 όπου εθνικοποίησαν τις αίθουσες προβολής όπου ο κόσμος μπορούσε να διαλέξει τις ταινίες που ήθελε να δει και όχι μόνο τις χολιγουντιανές παραγωγές. Ένας άλλος τρόπος που βοηθά η νορβηγική Πολιτεία τους εκδότες είναι πως αγοράζει βιβλία για τις κρατικές βιβλιοθήκες σε όλη τη χώρα. Και αγοράζει αρκετά ώστε να μπορούν να επιβιώσουν οι εκδότες. Άρα υπάρχουν τρόποι για να ανακατευθύνεις τα διαθέσιμα χρήματα και να επιβιώσουν οι ανεξάρτητοι εκδότες, άρα και τα βιβλία. Στη Γαλλία οι σχολικές βιβλιοθήκες μπορούν να αγοράσουν από μικρά βιβλιοπωλεία, πράγμα που δεν είναι επιλογή του κράτους (άρα δεν υπάρχει πελατειακή σχέση) αλλά του κάθε υπεύθυνου της βιβλιοθήκης του σχολείου.
– Συμβαίνει και στην Ελλάδα αυτό, αλλά οι βιβλιοθήκες ή και τα πανεπιστήμια αγοράζουν σχεδόν πάντα βιβλία από συγκεκριμένους εκδότες (συνήθως τους μεγάλους), οπότε πάλι τα χρήματα δεν πάνε προς τους ανεξάρτητους εκδότες, πράγμα που συμβαίνει και με τις κρατικές επιδοτήσεις για τον πολιτισμό.
– Εδώ μιλάς πάλι για διαφθορά όμως, μικρή ή μεγάλη. Αλλά κάθε ιδέα απειλείται από τη διαφθορά έτσι κι αλλιώς. Το θέμα είναι να αντιμετωπίζεται η διαφθορά, αλλά τις καλές ιδέες πρέπει να τις προωθούμε. Και η διαφθορά μπορεί να μην είναι στο επίπεδο που υπάρχει στην Ελλάδα, αλλά μπορεί να είναι συστημική.
Αντρέ Σιφρίν – Εκδόσεις χωρίς εκδότες (Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αιώρα)
– Στο βιβλίο σας διάβασα πως πολλά περιοδικά από ένα σημείο και μετά άρχισαν να κάνουν αφιερώματα σε συγκεκριμένα θέματα ώστε να παίρνουν διαφημίσεις με αποτέλεσμα να επηρεάζεται η ύλη τους και η ανεξαρτησία τους.
– Αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα. Για παράδειγμα οι Los Angeles Times έπρεπε σε κάθε τμήμα τους (πολιτικό, οικονομικό, πολιτιστικό) να βγάζουν κέρδη. Έτσι όταν είδαν ότι σε κάποια τμήματά τους έπαιρναν αρκετή διαφήμιση, στράφηκαν προς εκείνη την κατεύθυνση και τελικά η εφημερίδα σταμάτησε να είναι πολυδιάστατη. Όμως τώρα που η διαφήμιση έχει πέσει γενικώς πλέον δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι πως ο κόσμος έχει στραφεί στην ενημέρωση από το ίντερνετ. Αυτός είναι και ο λόγος που προτείνω την φορολόγηση της διαφήμισης στο ίντερνετ. Στη Γαλλία φορολογείται η διαφήμιση στην τηλεόραση και αυτό είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να το αποφύγει και δεν μπορεί να πάει τις διαφημίσεις του σε άλλη χώρα. Όμως στο ίντερνετ δεν συμβαίνει αυτό γιατί πολύ απλά ο διαφημιζόμενος παίρνει τις διαφημίσεις του από τη μια χώρα και τις πηγαίνει εκεί όπου δεν φορολογείται.
– Είστε αισιόδοξος πως τελικά θα μπορέσουν οι ανεξάρτητες εκδοτικές προσπάθειες θα επιβιώσουν αν ακολουθήσουν το μη κερδοσκοπικό μοντέλο;
– Ένα από τα βασικά σημεία που τονίζω στο βιβλίο μου είναι πως οι εκδόσεις είναι επιχειρήσεις που συνήθως έχουν ένα 3% κέρδος τον χρόνο ενώ διάφορες άλλες φθάνουν μέχρι και 20%. Όταν κάποιος αγοράζει μια εκδοτική επιχείρηση για να κερδίσει 20%, τότε αρχίζουν τα προβλήματα καθώς δεν μιλάμε για ένα καταναλωτικό προϊόν που έχει άμεση κατανάλωση. Τα βιβλία μπορεί να χρειαστούν χρόνο για να αποδώσουν. Οι μεγάλοι εκδότες λοιπόν αυτοπεριορίζονται στα best sellers γιατί δεν μπορεί αλλιώς να έχουν τόσο μεγάλα κέρδη. Γι’ αυτό κι εμείς ξεκινήσαμε μη κερδοσκοπικά, φτάνοντας μερικές φορές και σε 0% κέρδος, αλλά βγάζοντας καλά βιβλία και πληρώνοντας όλους όσους εργάζονται στην εταιρία, και έχοντας τη δυνατότητα να βγάζουμε όσα βιβλία θεωρούμε καλά χωρίς να κυνηγάμε απαραίτητα το κέρδος, δεν παθιαζόμαστε για να δώσουμε μερίσματα στους μετόχους. Από τα 1000 βιβλία που έχουμε εκδώσει στα 20 χρόνια της λειτουργίας μας, τα 990 δεν θα γίνονταν αποδεκτά από έναν εμπορικό εκδοτικό οίκο γιατί δεν θα τους φαίνονταν πωλήσιμα. Κι όμως, κάποια από αυτά, σε βάθος χρόνου πούλησαν ένα εκατομμύριο αντίτυπα!
– Τελικά συνολικά τα πράγματα θα πάνε καλύτερα ή χειρότερα στο μέλλον;
– Νομίζω πως ο κόσμος πρέπει να αποφασίσει τι θέλει. Είναι ενδιαφέρον πως στις περισσότερες χώρες οι μικροί ανεξάρτητοι εκδοτικοί οίκοι ξεκινούν από νέους ανθρώπους, όπως και το δικό σας περιοδικό. Είναι άνθρωποι που κάποτε εργάζονταν σε μεγάλους εκδοτικούς οίκους και αποφάσισαν ότι δεν είναι αυτός ο τρόπος με τον οποίο θέλουν να ξοδέψουν τη ζωή τους. Και είναι πολύ καλό που υπάρχει μια νέα γενιά που επανατοποθετεί τις αξίες. Αλλά τα περισσότερα εξαρτώνται από πολιτικές αποφάσεις, όπως πχ η ενιαία τιμή που αναφερθήκαμε παραπάνω. Όλα είναι πιθανά. Το θέμα είναι τι θέλεις να κάνεις τελικά σαν άτομο ή σαν κοινωνία.
– Σας ευχαριστούμε πολύ για την πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση.
Μόλις ξύπνησα... 