Το «όχι» που μάλλον δεν θα προλάβουμε να πούμε_

Posted by: molisxypnisa on: 28/06/2015

• In: Uncategorized
• Σχολιάστε

Περιμένοντας να δούμε αν τελικά θα γίνει δημοψήφισμα (αμφιβάλλω) και ποιο ακριβώς θα είναι το ερώτημα που θα τεθεί, αυτό που έχω να πω είναι πως αν π.χ. το ερώτημα είναι η αποδοχή ή όχι του τελεσιγράφου της τρόικας θα ψήφιζα ΟΧΙ για δύο λόγους:

1. Η Ευρώπη των εκβιασμών, των μαντρωμένων μεταναστών, των κυρίαρχων κρατών και των υποτελών τους δεν είναι η Ευρώπη που θέλω.
2. Η Ευρώπη του άγριου καπιταλισμού που χτίζεται καθημερινά και οδηγεί στην καταστροφή του περιβάλλοντος, του πλανήτη, των τοπικών οικονομιών και των ανθρώπινων ισορροπιών επίσης δεν είναι αυτή που θέλω. Κι αυτή η Ευρώπη ή θα πρέπει να αλλάξει πορεία ή να διαλυθεί και να ξαναστηθεί από την αρχή.

Δεν θα ψήφιζα «όχι» ούτε για εθνική υπερηφάνεια, ούτε για την ψυχή του Έλληνα, ούτε ενάντια στον Σόιμπλε, στον Ντέισεμπλουμ και στη Μέρκελ ως πρόσωπα. Ούτε ακόμα ακόμα και για την «αξιοπρέπεια» που έχει κάποια σημασία, γιατί πάει περίπατο μόλις βλέπεις ότι οι ίδιοι που ψηφίζουν «όχι» είναι ο ίδιος Έλληνας που τους ψήφιζε τόσα χρόνια, είναι ο ίδιος που τρέχει στα ΑΤΜ, που έβαλε τους φασίστες στη Βουλή, που είναι φανεροκρυφορατσίσταρος, που είναι καπιταλοφασίστας ή ένας φτωχούλης wanna be «επιτυχημένος» κλπ κλπ. Άλλωστε οι ίδιοι που σήμερα βρίζουν την κυβέρνηση αύριο θα της γλείφουν τ’ αρχίδια αν φτάσει σε συμφωνία καλύτερη από εκείνη του τελεσιγράφου.

Καταλαβαίνω ότι πολλοί φίλοι αναρχικοί, με τη γνωστή μαξιμαλιστική και ελιτίστικη κριτική που κάνουν σε εμάς τους μικροαστούληδες, μπορεί να μας οικτίρουν που είμαστε διαθέσιμοι να πάρουμε θέση εντός των πλαισίων της αστικής «δημοκρατίας» αλλά θα επιμείνω στην άποψή μου πως ο μόνος τρόπος ανατροπής είναι μαζικές απεργίες διαρκείας και όχι μπουρλότα στα επιφανειακά στεγανά του καπιταλισμού. Εφόσον οι συνδικαλιστές, οι αναρχοσυνδικαλιστές και οι εργαζόμενοι δεν προχωρούν σε αυτό το βήμα, στο να ορίσουν δηλαδή την παραγωγή όχι μέσω του χάους αλλά μέσω της σταθερής και συντεταγμένης απεργίας, το μόνο μέσο που έχω να κάνω καλύτερο τον κόσμο είναι η ψήφος μου και η στάση ζωής μου στην καθημερινότητα. Όσες ασφαλισμένες τράπεζες κι αν κάψεις, όσα αυτοκίνητα χρεοκοπημένων ανθρώπων και να μπουρλοτιάσεις, μάλλον το μόνο που θα καταφέρεις θα είναι φόβος και περισσότερος φόβος που λειτουργεί πάντα υπέρ των εξουσιαστών που τρέχουν στην αγκαλιά των κρατικών δυνάμεων καταστολής για προστασία. Παρόλα αυτά δεν θα αρνηθώ την τεράστια συμβολή τους και στους αγώνες και στην ασφάλεια που μας κάνουν να νιώθουμε όταν σπάνε το κεφάλι ενός φασίστα ή ενός μπάτσου που μας τρομοκρατούν, πράξεις που εμάς τους μικροαστούληδες, μας κάνουν να νιώθουμε ακόμα πιο μικροαστούληδες. Όλοι για έναν καλύτερο κόσμο παλεύουμε.