Μόλις ξύπνησα…

…θα γίνουμε επιτέλους η πρώτη σταλινική κομμουνιστική δικτατορία στην Ευρώπη. Θα κλείσουμε τα σύνορα με τους καπιταλιστάς, οι τουρίστες θα ψάχνουν ομπρέλα και δεν θα βρίσκουν, όλες οι παραλίες θα γίνουν κρατικές και θα πρέπει να πληρώνεις εισιτήριο για να κάνεις μπάνιο.

Ο Αλέξης, σαν νέος Πούτιν, θα κλείνει φυλακή τραγουδιστές και καλλιτέχνες μεγάλης φήμης όπως ο Νότης, η Στικούδη και η Πάολα, καταδικάζοντάς τους σε ισόβια αφωνία για προσβολή της αισθητικής. Όλα τα σκυλάδικα θα σφραγιστούν και θα ανοίγουν μόνο μαγαζιά με ρεμπέτικα, αντάρτικα, εντεχνάδικα και τζαζοκουλτουριάρικα. Δεν θα μπορείς να πάρεις ψωμί το πρωί αν δεν τραγουδήσεις δυο Θεοδωράκηδες στα καπάκια.

Σαν μια άλλη Βόρεια Κορέα, θα μας κόψει το ίντερνετ και το facebook, θα κόψει το youtubeκαι ειδικά το youporn γιατί το Κόμμα θα έχει συμπεράνει πως η πολλή μαλακία φταίει που τόσα χρόνια ψήφιζε ο κόσμος ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Μπορεί να απαγορεύσει και γενικότερα τη μαλακία και να κάνει υποχρεωτικό το γαμήσι με άπλυτες αναρχοαριστερές και μουσάτους γυμνιστές της Δονούσας, ως ύστατο μέσο για να επιβληθεί οργονοθεραπεία [Βλέπε Βίλχελμ Ράιχ άμα δεν ξέρεις τι είναι η οργόνη – στην συριζαϊκή κοινωνία όλοι θα έχουν διαβάσει 2-3 βιβλία του] στους ανέραστους συντηρητικούς ψηφοφόρους.

Θα πάρει όλες τις εκκλησίες και θα τις κάνει μουσεία ομαδικών φαντασιώσεων με χιλιάδες πρώην πιστούς να βλέπουν βίντεο με το Χριστόδουλο και τους καραγκιόζηδες Θεσσαλονίκης και Αιγίου μητροπολίτες και να αναρωτιούνται γιατί τόσον καιρό τους άκουγαν.

Θα υποχρεώσει τους πλούσιους σε δια βίου φτώχεια και τους χρυσαυγίτες θα τους κάνει καθαρίστριες και υπηρετικό προσωπικό σε ξενοδοχεία πέντε αστέρων για τους εγκληματίες μετανάστες που θα μπαίνουν κατά εκατομμύρια κάθε μέρα στη χώρα.

Ο πληθυσμός της χώρας θα αυξηθεί κατά 1000% και επιτέλους οι Τούρκοι δεν θα μπορούν να κάνουν ντου γιατί θα είμαστε περισσότεροι και όπως είναι γνωστό οι μετανάστες θα δώσουν μεγαλύτερη μάχη από κάτι θρασύδειλους λαγούς τύπου Άδωνι και Κασιδιάρη.

Ειδικά ο Άδωνις θα κλειστεί σε ειδική πτέρυγα φρενοκομείου μαζί με τον Λοβέρδο, τον Τζήμερο, τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο (που και επισήμως θα φοράει το καπέλο του Ναπολέοντα) ενώ τον Μιχαλολιάκο και την οικογένειά του θα τους μετατρέψουν σε περιφέροντα θίασο τσίρκου με παραστάσεις για παράξενα όντα με αφέλειες.

Περιττό να πούμε πως θα απαγορευτεί στις κομμώτριες να κουρεύουν τους άνδρες γουλί όπως οι πρώην χρυσαυγίτες (ακόμα και οι καραφλοί θα πηγαίνουν στην Κωνσταντινούπολη για εμφύτευση μαλλιών και μετά θα επιστρέφουν στη χώρα), ενώ η αφέλεια δεν θα ξαναεπιτραπεί ούτε ως κούρεμα ούτε ως στάση ζωής.

Οι ατενίστας θα είναι τα πρώτα θύματα της βίας των συριζαίων. Θα καταδικαστούν για απολιτίκ συμπεριφορά και από τα μαλλιά τους και τα δέρματά τους θα φτιαχτούν ρούχα για τους φτωχούς και τους άστεγους. Θα είναι η πρώτη φορά που θα έχουν προσφέρει στους συνανθρώπους τους υπηρεσίες χρήσιμες και θα στηθεί και ανδριάντας για το πώς μπορεί ο «ότιναναις» να μετατραπεί σε «άξιο τέκνον μιας σταλινικής κοινωνίας».

Τέλος, λέξεις όπως «ποτάμι», «γέφυρες», «ελιά» κλπ θα απαγορευτούν και θα μετατραπούν σε «λαϊκό κύμα», «επαφή» και άλλες σχετικές συνωμοτικές εκφράσεις που στον καιρό της χούντας της πασοκονεοδημοκρατίας είχαν απαγορευτεί. Οι μετριοπαθείς θα κάνουν καθημερινά μαθήματα ακραίων συμπεριφορών, όπως απεργίες, πορείες και καθιστικές διαμαρτυρίες και για ακόμα μεγαλύτερη τιμωρία θα υποχρεωθούν να αποχωριστούν τα τζιπ τους για 2 χρόνια – τα οποία και θα έχουν κατασχεθεί από την νέα δασοφυλακή του Σύριζα που θα ανακαλύπτει καταπατητές και θα τους κρεμάει στα πρώην παρ’ ολίγο χρυσορυχεία της Χαλκιδικής.

ΥΓ: Πληροφορίες που λένε πως το Mega, ο Ant1, το Star και τα λοιπά ιδιωτικά κανάλια θα μετονομαστούν σε ERTEGA, ERT1, ERTSTAR δεν έχουν επιβεβαιωθεί αλλά σίγουρα ο Πρετεντέρης, η Τρέμη, ο Τράγκας, ο Τσίμας, ο Ευαγγελάτος, ο Θεοδωράκης (ο Σταύρος ο προδότης, όχι ο Μίκυ Μάους) θα σταλούν στους συντρόφους της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας για να καταστρέψουν τον κρατικό καπιταλισμό εκ των έσω.

Αγαπητοί συμπολίτες, τώρα μάθατε τι θα κάνει ο Σύριζας άμα βγει.

Το κρίμα στο λαιμό σας!

Ακολουθεί μουσικό διάλειμμα με οδηγίες προς ναυτιλομένους για την επόμενη μέρα_

14 λόγοι για να είμαστε χαρούμενοι με τη «Δημοκρατία» μας

1. Στη Χούντα οι ασφαλίτες και οι μπάτσοι έμπαιναν μέσα στη νύχτα στα σπίτια των ανθρώπων και τους έχωναν στη φυλακή ή τους πήγαιναν για ανάκριση. Αυτά δεν γίνονται σήμερα. Μην κοιτάτε βέβαια κάτι εξαιρέσεις του κώλου όπως στην Ιερισσό που έκλαιγε το παιδί γιατί έπαιρναν τον πατέρα του. Αυτά είναι οι εξαιρέσεις που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

2. Στη Χούντα οι μπάτσοι σε χτυπούσαν χωρίς λόγο και δεν έδιναν και απολογία σε κανέναν. Αυτά δεν γίνονται σήμερα. Μην κοιτάτε βέβαια στο χημικό τριήμερο που καθόμασταν αραχτοί στο δρόμο και άρχισαν να πετάνε ξαφνικά χωρίς αφορμή δακρυγόνα και να δέρνουν όποιο βρισκόταν μπροστά του ή να χτυπούν γέρους και γυναίκες. Αυτά είναι απλά οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

3. Στη Χούντα δεν μπορούσες να μηνύσεις το κράτος και να διεκδικήσεις το δίκιο σου. Αυτά δεν γίνονται σήμερα. Έχουν περάσει μόνο δύο χρόνια από τη μήνυση που κατατέθηκε για την αστυνομική βία του 2011 και ακόμα δεν ξέρουμε καν αν θα εκδικαστεί η υπόθεση γιατί χάθηκαν οι καταθέσεις των μαρτύρων.

4. Στη Χούντα δεν τολμούσες να κάνεις απεργία. Αυτά δεν γίνονται σήμερα. Μην κοιτάτε βέβαια την επιστράτευση στο Μετρό ή των ναυτεργατών ή ακόμα και την προληπτική επιστράτευση (πριν καν κηρυχθεί η απεργία) των εκπαιδευτικών. Κι αυτά εξαιρέσεις είναι. Μόνο τρεις φορές έγινε τον τελευταίο χρόνο.

5. Στη Χούντα έτσι και σε έβαζαν φυλακή δεν ήξερες πότε θα βγεις. Άσε που δεν σε πέρναγαν καν από δίκη. Τώρα πια όλα άλλαξαν. Μην κοιτάτε βέβαια που υπάρχουν προφυλακισμένοι για 3 χρόνια που δεν έχουν δικαστεί και όλο ανανεώνεται η προφυλάκισή τους παράνομα. Κι αυτά εξαιρέσεις είναι για να μην βαριόμαστε στη νομιμότητα.

6. Στη Χούντα σε δίωκαν για τα πολιτικά σου φρονήματα. Σήμερα ποτέ! Τώρα γιατί απολύθηκε ο δάσκαλος που συμμετείχε σε μια πορεία σε χρόνο dt ή γιατί στις τράπεζες απειλούσαν με απόλυση όποιον ψήφιζε Αριστερό κόμμα το 2012, μην το ρωτάτε. Απλές συμπτώσεις.

7. Στη Χούντα δεν υπήρχε ελευθερία του Τύπου και της ενημέρωσης. Αυτά είναι πια παρελθόν. Τώρα πώς γίνεται να κλείνουν εν μία νυκτί 3-4 τηλεοπτικά κανάλια και διπλάσια ραδιόφωνα, να σιγεί η φωνή της χώρας στο εξωτερικό και να πρέπει να ενημερωνόμαστε για το τι συμβαίνει από εφημερίδες του εξωτερικού ή από το ίντερνετ με πειρατικές εκπομπές, είναι ανεξήγητο. Όπως ανεξήγητο είναι πως όποτε ένας τηλεοπτικός σταθμός (ο 902 που έχουν εκείνα τα κουμμούνια του ΚΚΕ) αναμετέδιδε το πρόγραμμα της ΕΡΤ, του έκοβαν το σήμα εντός λίγων δευτερολέπτων (μιλάμε για ιδιωτικό κανάλι που έχει δικαίωμα να προβάλει και να διαμορφώνει όπως θέλει το πρόγραμμά του). Άσε μωρέ, εξαιρέσεις. Εδώ πήγανε στο δικαστήριο έναν τύπο γιατί έβγαλε μια λίστα με μεγαλοκαταθέτες στο εξωτερικό για πλάκα, αλλά η Δημοκρατία λειτουργεί! Αθωώθηκε. Και όσο για τους φωτογράφους που χτυπούσαν, τους δημοσιογράφους που τους έσπαγαν τα χέρια και τα μούτρα ή τον άλλο που τον κούφαναν, μην είστε κι εσείς απαιτητικοί. Συμβαίνουν και ατυχήματα.

8. Στη Χούντα δεν υπήρχε ισονομία. Τώρα έχουμε μπουχτίσει από δαύτη. Στους αναρχικούς με τα γκαζάκια και τις κατσαρόλες ρίξανε 20 και 30 χρόνια φυλακή (σε 20χρονα παιδιά) μόνο και μόνο γιατί χαρακτηρίστηκαν τρομοκράτες. Ενώ στους φασίστες και στους χρυσαυγίτες πολλές φορές δεν απαγγέλονται κατηγορίες και κάπως γίνεται και οι μπάτσοι δεν τους βρίσκουν! Μυστήρια πράγματα κι αυτά, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε και τον παράγοντα τύχη βρε αδερφέ.

9. Στη Χούντα δεν σέβονταν τα ανθρώπινα δικαιώματα ενώ σήμερα ο σεβασμός τους είναι πρωταρχικό καθήκον της πολιτείας. Δεν χτυπούν κρατουμένους (μόνο εκείνους τους τρομοκράτες στο Βελβεντό έσπασαν στο ξύλο και τους έβγαλαν στα κανάλια), ούτε έχουν μετανάστες και άστεγους σε άθλιες συνθήκες στοιβαγμένους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης χωρίς δικαιώματα και χωρίς ενημέρωση για το πότε θα εξεταστεί η αίτηση ασύλου. Κι αν ακούσατε κάτι τέτοιο για την Αμυγδαλέζα είναι ψέμα. Άλλωστε ένας υπουργός είπε κιόλας δημόσια ότι χέστηκε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, και τι έγινε;

10. Στη Χούντα εξόριζαν τους ανεπιθύμητους. Τώρα όχι. Το πολύ πολύ να τους απολύσουν ή να τους καταδικάσουν στη φτώχεια και στην ανεργία και να τους αναγκάσουν να πάνε στο εξωτερικό για δουλειά ή να μείνουν σώνει και καλά σε ένα παλιόσπιτο στο χωριό με τη μάνα τους και τον πατέρα τους παρόλο που 40ρίσανε.

 
11. Στη Χούντα έκαναν ό,τι ήθελαν οι Αμερικάνοι. Ενώ τώρα έχουμε μια σαφή και ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική. Θέλουμε Ρώσους να δώσουμε το αέριο; Και βέβαια! Ό,τι θέλουμε κάνουμε. Θέλουμε να πιάνουμε όποιον μας κατασκοπεύει από την πρεσβεία του με υποκλοπές; Και βέβαια! Οι υποκλοπές δεν συνέβησαν ποτέ. Τα πλοία που πήγαιναν στη Λωρίδα της Γάζας σαμποταρίστηκαν μόνα τους γιατί το ήθελε ο Θεός του Ισραήλ. Για ποιο λόγο να διαμαρτυρηθούμε;

12. Στη Χούντα οι ασφαλίτες και οι μπάτσοι έφταναν στο σημείο να βιάζουν κυριολεκτικά όποιον πολιτικό εχθρό είχαν. Εδώ όμως δεν συμβαίνουν αυτά. Βιάζουν μόνο πόρνες με αντάλλαγμα την ελευθερία τους, κατεβάζουν τα σώβρακα των κρατουμένων μεταναστών ή αναρχικών δήθεν για να δουν αν κρύβουν όπλα, βρίζουν χυδαία τις κοπέλες που συλλαμβάνουν με λέξεις όπως «μουνάκι αναρχικό, όταν θα σε γαμήσουμε να δω πώς θα φωνάζεις». Είμαστε περήφανοι για τον πολιτισμό των οργάνων του κράτους.

 
13. Στη Χούντα κατακρεούργησαν το Σύνταγμα. Εδώ το έχουν κορώνα στο κεφάλι τους. Με αποφάσεις που παραβιάζουν κατάφωρα σημαντικά άρθρα του βασίζονται σε ένα εκμαυλισμένο πια Συμβούλιο της Επικρατείας για να τους βγάλει λάδι στα δύσκολα, ενώ στα εύκολα, απλά αδιαφορούν μέχρι να βγει η αρνητική γνωμάτευση. Κι αν βγει, ξανακαταθέτουν νέους νόμους, πειραγμένους (εφαρμόζοντας όμως ήδη τους αντισυνταγματικούς) με την ελπίδα ότι θα βγουν συνταγματικοί (χαράτσι, νομιμοποίηση αυθαιρέτων, fast track κλπ). Η Δημοκρατία θριαμβεύει.

14. Στη Χούντα απαγορεύονταν οι διαδηλώσεις. Εδώ μπορούμε να κάνουμε όποτε θέλουμε ό,τι θέλουμε. Μην κοιτάτε που σε λίγο, με αριθμητικά κριτήρια αρχικά, θα πρέπει να διαδηλώνουμε στο πεζοδρόμιο (να μην εμποδίζουμε τα αυτοκίνητα, να εμποδίζουμε τους πεζούς). Ούτε που την 12^η Φεβρουαρίου 2012 την ώρα που είχε ξεπεράσει ο κόσμος το μισό εκατομμύριο πριν φτάσει η ώρα 6 που ήταν το κάλεσμα διέλυσαν την συγκέντρωση ρίχνοντας δακρυγόνα μέσα στο πλήθος χωρίς να έχει προηγηθεί κανένα επεισόδιο. Ούτε που με το ζόρι κλείνουν το 4-5 σταθμούς του Μετρό για να μην μπορεί κάποιος να πάει στη διαδήλωση εύκολα. Όταν θα μεταφερθεί και η Βουλή μακριά από το κέντρο της πόλης (όπως είναι η ΕΡΤ), τότε θα μας αφήνουν να κάνουμε ό,τι θέλουμε.

———————————————————————————————————

Και για να σοβαρευτούμε λίγο. Η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε φτάσει στο σημείο της επταετίας – ακόμα. Αλλά δυστυχώς όλα τα παραπάνω δείχνουν πως κοντεύουμε. Πλέον μόνον οι απευθείας δολοφονίες και οι εξαφανίσεις και τα τανκς λείπουν. Αλλά ποιος μπορεί να μας εγγυηθεί ότι δεν θα βγουν κι αυτά αφού ο πρωθυπουργός θα προχωρήσει στη διάσωση της χώρας «με κάθε μέσο και θυσία»;

Οι νέοι ταγματασφαλίτες και οι ακροδεξιοί μπάτσοι κυκλοφορούν ανάμεσά μας και δεν διστάζουν να χτυπήσουν οποιονδήποτε αριστερό, «πούστη», διαφορετικό, μετανάστη, ανεκτικό άνθρωπο βρουν μπροστά τους. Και όλα αυτά με την ανοχή του ακροδεξιού πρωθυπουργού και της γελοίας συμμορίας του (Φαήλος, Άδωνις, Βορίδης, Μπαλτάκος κ.α.). Μέχρι στιγμής έχουν σφάξει μόνο μετανάστες (πράγμα που παραλόγως κάποιους τους κάνει να μην ανησυχούν), αλλά όσο προετοιμάζουν τα τάγματα θανάτου με την κυβέρνηση να κάνει τα στραβά μάτια και να τους αφήνει να κυκλοφορούν με τα κουμπούρια τους εξισώνοντάς τους με την Αριστερά, δεν θα αργήσει και η σειρά των ντόπιων. Και το δυστύχημα είναι πως δίπλα σε αυτούς τους ακροδεξιούς, συντάσσονται και οι νεοφιλελεύθεροι ταλιμπάν, πιστοί στον μόνο θεό που έχουν. Το χρήμα και την αγορά. Όταν θα καταλάβουν πόσο κακό θα έχουν κάνει στην κοινωνία, τότε θα είναι αργά. Για όλους μας.

Λίγο παραπάνω από έναν χρόνο πριν, η πλατεία Συντάγματος ήταν γεμάτη. Για την ακρίβεια ήταν γεμάτη για πάνω από δύο μήνες, αλλά αυτό ανακαλύφθηκε με τεράστια χρονοκαθυστέρηση από τα κυρίαρχα media και βεβαίως προβλήθηκε μόνο η μία πλευρά των τεκταινομένων.

Διαβάζω, με έντονα αισθήματα οργής είναι η αλήθεια, όψιμες κριτικές από «φιλελεύθερους» και «μεταρρυθμιστές», από «μετριοπαθείς» και «εκσυγχρονιστές» πως η άνοδος της Χ.Α. και των ακροδεξιών αντανακλαστικών στην κοινωνία οφείλεται στις διαδηλώσεις του Συντάγματος και, βέβαια, στον ρόλο της Αριστεράς σε αυτές. Δεν εκπλήσσομαι όμως. Ήδη από τότε, οι πιο γάτες του μιντιακού παρακράτους, όπως ο Μανδραβέλης και οι λοιποί, φοβούμενοι τον κίνδυνο της ανόδου της ριζοσπαστικής αριστερής και αναρχικής σκέψης (και δεν μιλώ για τον Σύριζα), τόνιζαν τον κίνδυνο μιας νέας Βαϊμάρης, παρουσιάζοντας αντιστοιχίες και αποκρύπτοντας σημαντικές διαστάσεις των κοινωνικών ζυμώσεων που πραγματοποιούνταν στο Σύνταγμα. Αποσιωπούσαν εσκεμμένα τη δουλειά που γινόταν στο δημιουργικό κομμάτι των εκδηλώσεων διαμαρτυρίας και φώτιζαν μόνον τις συγκρουσιακές διαστάσεις του κινήματος. Και αυτή είναι η κύρια ευθύνη τους για την άνοδο της ακροδεξιάς. Η προβολή του Άνω Συντάγματος και η υποβάθμιση (ως και εξαφάνιση) του Κάτω Συντάγματος.

Ένας λαός που επί 30 χρόνια αποτελούσε θύτη και θύμα ταυτόχρονα, έκανε δειλά στις συνελεύσεις του Κάτω Συντάγματος, ξανά από την αρχή τα πρώτα βήματά του στα εδάφη της δημοκρατίας. Αναρχικοί και Αριστεροί ήταν οι πρωτεργάτες σε αυτό, χωρίς να αποκλειστούν και απλοί άνθρωποι που επί χρόνια ψήφιζαν τον δικομματισμό. Κάθε ένας που παραβρισκόταν  στο Σύνταγμα μπορούσε να πάρει τον λόγο με χαρτάκι και κλήρωση όταν ήταν πολλοί οι υποψήφιοι ομιλητές. Ακούστηκαν συγκλονιστικές μαρτυρίες και ακούστηκαν και τρομακτικές ανοησίες ταυτόχρονα – γιατί θέλουμε δεν το θέλουμε η κοινωνία που έφτιαξε ο δικομματισμός αποτελείται και από τα δύο, η τηλεόραση του Αιμίλιου Λιάτσου και του Μαλέλη φρόντισαν να κατασκευάσουν αρκετούς ηλίθιους και το Mega με το Σκάι αρκετούς φοβισμένους.

Στο Κάτω Σύνταγμα έγιναν εξαιρετικές συζητήσεις με τρομερής ποιότητας ομιλητές, συνταγματολόγους, καθηγητές πανεπιστημίου, μελετητές. Ο οποιοσδήποτε είχε το δικαίωμα να ακούσει και να ρωτήσει ανθρώπους που τους έβλεπε μόνο στα τηλεοπτικά πάνελ (αν δεν τους είχε αποκλείσει η τηλεοπτική λογοκρισία) και να πάρει απαντήσεις. Έβλεπες ανθρώπους να περιμένουν καρτερικά και ώριμα τη σειρά τους, να μην διακόπτουν τους ομιλητές (έγινε και αυτό όταν ακούγονταν ρατσιστικές αναφορές και αποδεικνύει την ευαισθησία ενός κομματιού της κοινωνίας απέναντι στους φόβους που σπέρνουν τα κανάλια και οι δικομματιστές φασίστες), να θέλουν να μοιραστούν τις απόψεις τους και να βάλουν ένα λιθαράκι στο νέο που γεννιόταν. Και όμως, αυτό το νέο, αυτή η διάχυση ιδεών και απόψεων (άλλοτε σοβαρών και άλλοτε αφελών, κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί, αλλά εδώ υπάρχει στο κοινοβούλιο η Χ.Α., ο Ανατολάκης και οι τηλεγλάστρες, ο απλός πολίτης δεν έχει δικαίωμα να εμφανίσει τις αδυναμίες του;) αποσιωπήθηκε συνειδητά και εσκεμμένα.

Στο Κάτω Σύνταγμα κανείς δεν τολμούσε να πειράξει μετανάστη. Η ισότητα και η ελευθερία ήταν γεγονός. Όσες φορές κάποιοι πήγαν να ενοχλήσουν τον Άλλον, τον διαφορετικό, τα αντανακλαστικά των υγειών κομματιών έδρασαν και απομόνωσαν τους ακροδεξιούς και τους ρατσιστές. Είναι τυχαίο ότι πάντα τα πρώτα μπουκάλια και τα νεράτζια προς τους μπάτσους (πληρωμένες αφορμές επέμβασης) τα έριχναν οι ακροδεξιοί «300»; Είναι τυχαίο που ΠΑΝΤΑ σε ενδεχόμενες συγκρούσεις ακροδεξιών και αναρχικών οι δυνάμεις καταστολής προστάτευαν τους πρώτους; Προστάτευαν δηλαδή τους δολοφόνους και τους μαχαιροβγάλτες κι ο Πρετεντεράκος που υποκρίνεται, η Όλγα που τρέμει, ο Πάσχος που πάσχει,  δεν έβγαλαν μιλιά γι’ αυτό.

Τα φώτα έπεσαν στο Άνω Σύνταγμα, στις μούντζες, στις κρεμάλες και στα συνθήματα ενάντια στο μπουρδέλο και στους μπάτσους. Οι κάμερες ζούμαραν στις ελληνικές σημαίες, στις περικεφαλαίες και στη γραφικότητα. Η «αγανάκτηση» ήταν μόνο μια στείρα διαμαρτυρία όπως παρουσιαζόταν στους τηλεοπτικούς δέκτες. Μια αρένα που ζητούσε αίμα και μια τηλεόραση που προσέφερε σε ζωντανή μετάδοση τις μάχες. Στην πραγματική επανάσταση και δημιουργία που εξελισσόταν στο Κάτω Σύνταγμα δεν αναφερόταν κανείς. Πέρασαν εβδομάδες μέχρι να γίνει αναφορά στις ανοιχτές λαϊκές συνελεύσεις σε πλατείες όλης της Ελλάδας. Οι πράξεις αλληλεγγύης δεν αναφέρονταν πουθενά παρά μόνον όταν αποτελούσαν τηλεοπτικό θέαμα, δηλαδή αν θα έδιναν εικόνες βίας ή αφορμές για βία. Τα δίκτυα κοινωνικής ανταλλαγής και υποστήριξης δεν εμφανίστηκαν σχεδόν καθόλου ενώ στις ρατσιστικές διανομές τροφίμων από χρυσαυγίτες σε Έλληνες μόνο αφιερώνονταν πεντάλεπτα τηλεοπτικού χρόνου.

Και αγαπητοί μου εκσυγχρονιστές, εσείς ήσασταν οι διευθυντές προγράμματος, εσείς οι ανκορμεν, οι παρουσιαστές, οι δημιουργοί του τηλεοπτικού –και κοινωνικού- προϊόντος. Εσείς επιλέξατε να μην προβάλλετε τις υγιείς πλευρές μιας επανάστασης εν τη δημιουργία της γιατί δεν θέλατε να υπάρξει τελικά αυτή η επανάσταση και η αλλαγή. Προτιμήσατε να ταΐσετε το φίδι, να συνεντευξιαστείτε μαζί του πίνοντας καφέ σε κούπες της χρυσής αυγής, να εξομοιώσετε την αριστερή διανόηση και δημιουργική αντιπαράθεση με την οχλαγωγία των ακροδεξιών, να πείτε πως είναι το ίδιο η διαμαρτυρία απεργών, δεξιών ή αριστερών ή αναρχικών, με το χάος και το φασισμό. Εξισώσατε στη λογική του κόσμου τους αγώνες για κοινωνική δικαιοσύνη με τα ρατσιστικά αιτήματα καθαρότητας. Επιλέξατε να διαλύσετε το Κάτω Σύνταγμα και τον ζωντανό οργανισμό των λαϊκών συνελεύσεων ξημερώματα, να διαλαλείτε με στόμφο πως «αυτό το πράγμα πρέπει να σταματήσει γιατί αποτελεί δημόσιο κίνδυνο» ενώ δυο δρόμους παρακάτω η πρέζα, η βρώμα και η δυσωδία της κοινωνίας που φτιάξατε έζεχνε.

Σταματήστε τώρα να κουνάτε το δάχτυλο από τα παραθυράκια σας κι από τις κωλοφυλλάδες σας λοιπόν. Κάθε κατάληψη άχρηστου κτηρίου που γίνεται φορέας πολιτισμού και ιδεών σας ενοχλεί. Αλλά δεν σας ενοχλεί να ρημάζουν τα κτήρια και να είναι γεμάτα μετανάστες που τους επιτίθενται τα δικά σας παιδιά, οι χρυσαυγίτες που αναθρέψατε. Σας ενοχλεί να τους μαθαίνουν γράμματα και να τους φέρνουν πιο κοντά στην κοινωνία μας και απαιτείτε καρατόμηση για όποιον δημόσιο λειτουργό ή δάσκαλο το προσπαθήσει. Τα κοινωνικά σχολεία, οι φορείς συμπαράστασης μεταναστών, οι ομάδες υποστήριξης και ενημέρωσης είναι σαν να μην υπάρχουν για τα κανάλια και της εφημερίδες σας. Αλλά το ότι «καθάρισε η Χ.Α. την τάδε περιοχή είναι είδηση. Ότι τα «άκρα» συγκρούονται και είναι ίδια είναι για εσάς γεγονός. Όταν χαρακτηρίζεις άκρο την Αριστερά η οποία είναι ενταγμένη στις δημοκρατικές διαδικασίες και απολύτως αποδεκτή στη συνείδηση του πολίτη και την εξισώνεις με μια δράκα εγκληματιών νομίζεις πως δεν έχεις ευθύνη; Νομίζεις πως δεν του λες ότι «αφού ζήσαμε με τα αριστερά άκρα, μπορούμε να ζήσουμε και με τα δεξιά»; Συγκρίνεις τον Γλέζο που στα 80 του τρώει χημικά από τους πληρωμένους δολοφόνους σου με τα ανεγκέφαλα τσιράκια των νεοναζί; Είσαι σοβαρός ρε μεταρρυθμιστή της πλάκας;

Και βέβαια είσαι σοβαρός όμως. Ξέρεις πολύ καλά τι κάνεις. Προτιμάς τους ακροδεξιούς γιατί ξέρεις ότι δεν θέλουν να αλλάξουν το παιχνίδι. Πάντοτε τους χρησιμοποιούσες για απεργοσπαστικές κινήσεις και για τσιράκια και ρουφιάνους των αφεντικών. Πάντοτε τους άφηνες να κάνουν τη βρώμικη δουλειά και τώρα τους καλύπτεις και θεσμικά με τους μπάτσους σου που είναι εν δυνάμει μέλη της εγκληματικής τους οργάνωσης. Πάντοτε θα θες να σκοτεινιάζεις τον κόσμο των οραμάτων μιας αριστερής ή αναρχικής κοινωνίας (τόσο διαφορετικές, αλλά και τόσο πιο κοντά στον άνθρωπο από ότι οι ρατσιστικές παράτες των εθνικιστών και η αποθέωση του κανιβαλισμού των φιλελευθέρων). Και πάντοτε θα βρίσκεις τον τρόπο να λερώνεις τα χέρια και τα λόγια ανθρώπων που αγωνίζονται πραγματικά για έναν καλύτερο κόσμο χρησιμοποιώντας το μικρόφωνο, το μελάνι ή την οθόνη σου.

Όταν θα καταφέρεις να δώσεις όση δύναμη ήθελες στα τέρατα που έθρεψες λοιπόν, μην διαμαρτύρεσαι για τον «εμπρηστικό» λόγο της Αριστεράς και τους «εγκληματίες» αναρχικούς λοιπόν. Βούτα το κεφάλι σου στα σκατά που γέμισες την κοινωνία μας και σκάσε.

ΥΓ: Η επιλογή των ανθρώπων που μόχθησαν για τις συνελεύσεις να μην επιτρέπονται οι κάμερες έχει εξήγηση και σοβαρούς λόγους που έγινε. Όμως μήπως τελικά αυτή η επιλογή έχει ένα μερίδιο ευθύνης για τη μη προβολή της δημιουργικής διάστασης της πλατείας; Αντίθετα οι κάμερες στριφογύριζαν στο Άνω Σύνταγμα και κατέγραφαν τις γραφικότητες. Καλό θα ήταν να ξανασκεφτούμε αν κέρδισε το κίνημα όταν ο απλός κόσμος δεν είχε τη δυνατότητα πρόσβασης σε ένα-δύο site που προέβαλλαν τις συνελεύσεις και τελικά μήπως η προσπάθεια προστασίας των συνελεύσεων γύρισε μπούμερανγκ επικοινωνιακά και ουσιαστικά (αν και πάλι είναι σίγουρο πως τα λαμόγια της ενημέρωσης θα αφαιρούσαν ό,τι δεν τους συνέφερε και θα τόνιζαν ό,τι θα αποδομούσε τις προσπάθειες). Βέβαια, μπορεί και να είχε τα αντίθετα αποτελέσματα, αλλά πλέον δεν μπορούμε να το μάθουμε.

Όταν έχεις μάθει να ζεις τα πάντα δυνατά κι ολόκληρα, η βιασύνη της Αθήνας σε πνίγει. Ο χρόνος ο κενός, εκείνος που χωράει τα συναισθήματα ολόκληρα, όλο μικραίνει. Δεν είναι ότι η κρίση μάς κάνει να δουλεύουμε περισσότερο και ξεβολευόμαστε. Είναι πως μας κλέβει κι άλλο από εκείνον τον κενό, τον ελεύθερο χρόνο που χρειάζεσαι για να νιώσεις. Και στην Αθήνα αυτό είναι ανυπόφορο γιατί και πριν την κρίση ο χρόνος ήταν λιγότερος από οπουδήποτε αλλού στην Ελλάδα.

Αν προσθέσεις κι όλο αυτό το δήθεν που τριγυρνάει απ’ άκρη σ’ άκρη της πόλης και επιβάλλει να είσαι κουλ, τότε οι δυνατότητες ανθρώπινης έκφρασης κι αγάπης μειώνονται στο ελάχιστο. Όπως στον στρατό που, παρόλο που τα συναισθήματα είναι εντονότερα γιατί είσαι μακριά από τους ανθρώπους σου, δεν μπορείς να κλάψεις, δεν έχεις τις ιδιωτικές σου στιγμές για να τις κοινωνήσεις με όσους αγαπάς. Δεν σ’ αφήνει η πόλη να κλάψεις στον δρόμο γιατί γύρω σου όλοι κλαίνε και υπάρχει μια συγκεντρωμένη μιζέρια και απελπισία. Το κλάμα σου είναι σαν τις σταγόνες του νερού της βροχής, ίδιο κι απαράλαχτο με όλων των άλλων. Γύρω σου κανείς δεν θέλει να σε ρωτήσει γιατί κλαις, δεν σου πιάνει το χέρι αν σκοντάψεις. Έτσι κι εσύ το παίρνεις απόφαση, λες πως δεν θα ξανακλάψεις στον δρόμο, δεν θα χαρίσεις χαμόγελο, δεν θα αγκαλιάσεις σφιχτά, παρά μόνο συμβατικά και ξόφαλτσα.

Τα χρόνια στην επαρχία, τα στέκια, οι φίλοι, οι απέραντες εκτάσεις της μέρας που δεν τελείωνε δίχως μια σημαντική στιγμή, ακόμα κι εκείνα τα ταξίδια στην Αθήνα που γίνονταν πάντα νύχτα και δεν αναγκαζόσουν να τρως το γκρίζο καθημερινό της χρώμα, τώρα λείπουν. Και η απουσία τους είναι πιο δυνατή κι από τους μισθούς που δεν θα πάρουμε, κι από το σκατό μας που θα το κάνουμε παξιμάδι για να επιβιώσουμε. Στη φτώχεια μεγαλώσαμε και τα διαλείμματα στην άνεση δεν μας άλλαξαν κι ούτε θα μας αλλάξει η φτώχεια που ζούμε πάλι απ’ την αρχή.

Αλλά ρε Αθήνα, πόσο ξενέρωτη είσαι ρε γαμώτο την εποχή της κρίσης. Δυο ανατριχίλες μάς χάρισες στις πρώτες συνελεύσεις του Συντάγματος και στην αλληλεγγύη στις επιθέσεις της χούντας που ζούμε και μετά έπεσες και κοιμήθηκες περιμένοντας να πεθάνεις. Σέρνεις τον χορό των φραγκάτων που ζουν στα προάστια κι έχεις εκατομμύρια ζόμπι να έχουν χάσει το παιχνίδι της ζωής τους εδώ κάτω. Στο ξαναλέω, η φτώχεια δεν είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι πως τα ζόμπι δεν κάνουν έρωτα, δεν επαναστατούν, δεν κλαίνε στους ώμους των φίλων τους κι έτσι δεν μπορούν να ξορκίσουν τον θάνατο.

Τον χρόνο να λαβώσουν δεν μπορούν.

Ξυπνάτε ρε γειτόνια, γιατί θα φύγω απ’ την πόλη σας και θα πεθάνετε μόνοι σας.

ή αλλιώς πώς θέλουν να μετατρέψουν την Αθήνα σε Τέξας

Δεν έχουν περάσει πολλές ώρες από τη στιγμή που ο αρχηγός του ακροδεξιού εκτρώματος που ονομάζεται οργουελικά ΛΑΟΣ (όπως αντίστοιχα και το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη) δήλωνε μέσα στη Βουλή (!) πως πρέπει να επιτραπεί στον κάθε πολίτη να έχει ένα κουμπούρι να πυροβολεί στο ψαχνό οποιονδήποτε εισβολέα μπαίνει στο σπίτι του. Δεν παρέλειψε βέβαια να ζητήσει να χρησιμοποιούν περισσότερο τα όπλα τους οι αστυνομικές δυνάμεις και να αλλάξει η νομοθεσία για τις συνθήκες χρήσης τους. Έχοντας πηδήξει μόλις από τον κυβερνητικό Τιτανικό, είναι σαφές πως ο γελοιοδέστερος αρχηγός κόμματος ξαναπιάνει το (ακροδεξιό-φασιστικό) όπλο του και είναι προφανές πως αναζητά ψηφαλάκια από τους φοβισμένους και συχνά πεινασμένους πολίτες.

Το έδαφος είναι στρωμένο. Κρίση, ανασφάλεια εργασιακή (παρόλο που πια είναι σαφές πως δεν ευσταθεί η κατηγορία ότι οι ξένοι μας παίρνουν τις δουλειές γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν δουλειές και ο αριθμός των μεταναστών μειώνεται), κλοπές, ληστείες, ένταση. Μόλις πριν λίγες μέρες μπήκαν αλλοδαποί ληστές στο σπίτι μιας θείας μου σε αραιοκατοικημένο προάστιο της Αθήνας και αφού απείλησαν την ίδια και τον χτυπημένο από Πάρκινσον άντρα της βούτηξαν το αυτοκίνητο, τα χρυσαφικά, τα εργαλεία – μέχρι και τη βέρα της την εξανάγκασαν να βγάλει. Πιστεύει κανείς ότι αν ήταν Έλληνες οι ληστές θα ήταν πιο ευγενικοί; Θα της έλεγαν «μαντάμ, σας παρακαλώ, δώστε μας τα χρυσαφικά σας αλλά κρατήστε τη βέρα σας, μας αρκούν όσα πήραμε»; Ή μήπως αν είχε η θεία το κουμπούρι θα τους πυροβολούσε και θα τους πετύχαινε στο δόξα πατρί;

Το πιθανότερο είναι πως έχοντας ένα γεμάτο όπλο στο σπίτι θα αυξάνονταν τα ατυχήματα από άσκοπη χρήση του (έχουμε ακούσει πολλές φορές για κατά λάθος σκοτωμούς παιδιών επειδή έβρισκαν ένα όπλο και νόμιζαν ότι είναι παιχνίδι – ιδιαίτερα στο παρελθόν και σε επαρχιακές περιοχές που υπάρχουν περισσότεροι κυνηγοί). Επίσης, στην ένταση της στιγμής το αποτέλεσμα θα ήταν ή να σκοτωθεί ο κλέφτης (ας μην ξεχνάμε ότι κι αυτή είναι μια ανθρώπινη ζωή) ή, το πιθανότερο, να αστοχήσει ο νοικοκύρης και να εξοργίσει τον απελπισμένο κλέφτη που δεν έχει να χάσει τίποτα πια (αλλιώς δεν θα έκλεβε) και να αρχίσει να ρίχνει στο ψαχνό σε όποιον είναι μέσα στο σπίτι. Η απλή λογική βέβαια απαιτεί ψυχραιμία και με ψυχραιμία το ΛΑΟΣ δεν παίρνει ούτε 3% στις εκλογές.

Ο τρομοκρατοφάγος Χρυσοχοΐδης, παρόλο που κράτησε αποστάσεις από τα απαράδεκτα του Καρατζαφέρη, άφησε κι ένα παραθυράκι για μεγαλύτερη αυστηρότητα γιατί κι αυτός ψηφαλάκια ονειρεύεται. Και η Χρυσή Αυγή όταν τα κοινοβουλευτικά κόμματα λένε τέτοια πράγματα, θα αυξήσει τις ήδη ακραίες θέσεις της και ήδη το έχει κάνει με την ανεπίσημη πολιτοφυλακή σε υποβαθμισμένες περιοχές. Άλλοι πουλούσαν διορισμούς, τώρα η Χ.Α. πουλάει προστασία και νταβατζιλίκι στους αδύναμους. Ο Σαμαράς εννοείται πως δεν απέχει και πολύ από τους παραπάνω και δεν είναι δύσκολο να βρει κάποιος τρομοκρατικές δηλώσεις του για την «ασφάλεια» και τους «ξένους».

Αλλά οι δηλώσεις των κομμάτων δεν αρκούν. Για να πειστεί ο πολίτης ότι πρέπει να φοβάται, δουλειά πιάνουν και τα καθεστωτικά ΜΜΕ.

Σήμερα, όλως τυχαίως, ο Βασίλης Λαμπρόπουλος στο ΒΗΜΑ έχει ένα ρεπορτάζ για τους αστυνομικούς της ΔΙΑΣ, οι οποίοι φοβούνται τους κακοποιούς και δέχονται οδηγίες να μην τους καταδιώκουν, αλλά να φροντίζουν για την ασφάλειά τους. Για να οδηγήσει στα συμπεράσματα που θέλει σημειώνει χαρακτηριστικά: «Το περιεχόμενο των διαλόγων γεννά πλήθος ερωτηματικών για τις επιλογές των αξιωματικών της ΕΛ.ΑΣ. σε σχέση με την προσπάθεια σύλληψης υπόπτων και τον περιορισμό της εγκληματικότητας. Αποκαλύπτεται μια ΕΛ.ΑΣ. που φοβάται να συλλάβει υπόπτους, το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να μην υπάρξει κανένα ρίσκο για τους ένστολους.». Σαν να μας λέει, να μην φοβούνται τα παλικάρια αλλά να ρίχνουν στο ψαχνό και να σκοτώσουν τους κακούς. Δεν κάνει πουθενά λόγο για την ασύμμετρη βία που χρησιμοποιείται στις διαδηλώσεις εναντίον άοπλων πολιτών (και τότε θα είχε ένα νόημα το ρεπορτάζ του για να συγκρίνουμε και την επιλεκτική άσκηση των καθηκόντων της Αστυνομίας με ζήλο). Τρομοκρατεί για την αποτελεσματικότητά της και κλείνει το ρεπορτάζ του με τη δήλωση «αγανακτισμένου» αστυνομικού που λέει «Κάνουμε τελικά αυτό που θέλουν οι ύποπτοι και οι τσιγγάνοι!».

Πέτυχε αυτό που ήθελε ο δημοσιογράφος; Και βέβαια. Και μόλις μας δήλωσε εμφατικά ότι τελικά ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ έχει δίκιο και πρέπει να πάρουμε τα όπλα μας και οι μπάτσοι να γίνουν ρόμποκοπ. Στην ίδια εφημερίδα, ο Χρυσοχοΐδης, αναφέρεται σε άλλο ρεπορτάζ για τον ανασχηματισμό ως «Ο εθνικός μας… αστυνόμος». Με τον ίδιο τρόπο που διαδίδονται αλυσιδωτά mails από ανώνυμα blogs, με «έγκυρες» αναφορές για τους μαροκινούς κλέφτες στην οδό Μάρνης, που τις έχει γράψει ηλικιωμένος (αν ήρθε και σε εσάς, θα καταλάβετε ότι πολύ απλά ένας ηλικιωμένος ποτέ δεν θα έγραφε έτσι), με τον ίδιο τρόπο τα ρεπορτάζ στις εφημερίδες -και πολύ περισσότερο στις τηλεοράσεις- διαχέουν τον τρόμο. Ο, πολύς, Τάκης Μίχας χάνει την ψυχραιμία του επίσης και δημοσιεύει σήμερα κείμενο με τίτλο «Το δικαίωμα της αυτοάμυνας» υποστηρίζοντας ότι όλοι θα πρέπει να έχουν ένα περίστροφο και να εκπαιδεύονται κατάλληλα για το πώς θα το χρησιμοποιήσουν για να σπάσει το μονοπώλειο της χρήσης των όπλων από τους κακοποιούς! Το αμερικανικό όνειρο με κοκα-κόλα και το αστέρι του σερίφη, έχει μπει βαθειά στην ψυχή των ελλήνων φιλελευθέρων και το γήρας τελικά μερικούς ανθρώπους δεν τους κάνει σοφότερους.

Λίγες μέρες πριν η εφημερίδα «Δημοκρατία» έχει θέμα με τίτλο: «Οι ληστείες που… ξέχασε η ΕΛ.ΑΣ.!». Αραδιάζει ό,τι έχει βρει από το αστυνομικό δελτίο και είναι χαρακτηριστική και η αναφορά στην παρακάτω κλοπή: «Στη Ραφήνα ένοπλοι εισέβαλαν στο σπίτι του γαμπρού του πρώην υφυπουργού Εθνικής Άμυνας επί Σημίτη, Δημήτρη Αποστολάκη. Σήκωσαν το χρηματοκιβώτιο με τις οικονομίες του πολιτικού μηχανικού το οποίο είχε μέσα και τα δύο όπλα του πρώην υφυπουργού, ο οποίος τα κατείχε νόμιμα και τα είχε δώσει στον γαμπρό του για φύλαξη.». Δεν μας κάνει εντύπωση ότι ένας πρώην υφυπουργός έχει δώσει δύο όπλα στον γαμπρό του, αλλά μας κάνει εντύπωση ότι του τα έκλεψαν!

Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι το πρόβλημα της εγκληματικότητας είναι υπαρκτό. Κανείς δεν μπορεί να είναι ήσυχος και να ζει σε νιρβάνα. Το θέμα όμως είναι να δούμε από πού προκύπτει το πρόβλημα, ποιες πολιτικές το εντείνουν, πόσο η επιλογή της λιτότητας και του νέου δανεισμού, αλλά και της εξαθλίωσης των πολιτών, δημιουργούν τις συνθήκες για μεγαλύτερη ένταση, κλοπές και ληστείες. Ο φόβος είναι ένα τεράστιο εργαλείο στα χέρια της εξουσίας, γι’ αυτό και επιλέγει να τον τονίζει μέσω των παπαγάλων της στα media όσο και μέσω των εμπρηστικών δηλώσεων των εκπροσώπων της. Καθίστε στα σπίτια σας κι εμείς θα φροντίσουμε για την ασφάλειά σας, με μεγαλύτερη αυστηρότητα, περισσότερα όπλα και καταστολή, είναι το σύνθημα. Παραβλέποντας ότι τελικά η έκρηξη της καταστολής γίνεται πράξη όταν διαδηλώνει ο κόσμος για τα δίκια του και για τη ζωή του.

Στο “V for Vendetta” ο παρανοϊκός κυβερνήτης, κάποια στιγμή, δηλώνει πως πρέπει κάθε πολίτης να νιώθει απεριόριστο φόβο και πως ο κόσμος καταστρέφεται, ώστε να έχει ανάγκη την παρουσία της αστυνομίας. Δυστυχώς ζούμε, για άλλη μια φορά, την ταινία σε επανάληψη. Αλλά οι μεγαλύτεροι κλέφτες κι όσοι εξαθλιώνουν την κοινωνία και τελικά θα έπρεπε να μας φοβίζουν, είναι ντυμένοι με κοστούμια και γευματίζουν σε ακριβά εστιατόρια. Αν ξεμπλέξουμε με αυτούς, οι απελπισμένοι που μπουκάρουν στα σπίτια και βουτάνε ό,τι βρουν, πολύ απλά δεν θα υπάρχουν και δεν θα αναπαράγονται από ένα άγρια ανταγωνιστικό και απάνθρωπο καπιταλιστικό σύστημα που τους ξερνάει στους δρόμους κατά χιλιάδες.

Πέρσι, χειμώνας πρέπει να ‘ταν αλλά δεν είμαι και σίγουρος, θυμάμαι να βγάζω από τη σακούλα το τελευταίο βιβλίο του και να διαβάζω στα πεταχτά κάποια ποιήματά του στο μετρό. Δεν έδωσα τη σημασία που έπρεπε στα ποιήματα, ήταν ο καιρός πιεσμένος, έτρεχα, δεν προλάβαινα, κι η ποίηση δεν θέλει βιασύνη, ούτε να παίζεις μαζί της κάνοντας άλλα πράγματα. Είπα, θα το διαβάσω με προσοχή άλλη ώρα, που θα ‘χω χρόνο περισσότερο, να το φχαριστηθώ. Ο καιρός πέρασε, δεν το ‘κανα.

Μετά με θυμάμαι να της διαβάζω μικρές ιστορίες από το Οριζόντιο Ύψος, λίγο πριν κοιμηθούμε, και να της αρέσουν. Ο Χιόνης έβαλε το λιθαράκι του. Ήταν το «βιβλιαράκι». Μετά μου διάβαζε κι εκείνη.

Θυμάμαι  τους φίλους Γιώργο και Τηλέμαχο να διαβάζουν κάποιες από αυτές τις ιστορίες στην Πάτρα και τον ίδιο τον Χιόνη να χαίρεται να τις ακούει και να μας μιλά γι’ αυτές. Ευτυχώς όλοι ξεχνάμε τα φιλολογικά κομμάτια μιας παρουσίασης και μας μένει το ζουμί μονάχα.

Θύμαμαι ακόμα πιο παλιά, λίγους φίλους να διαβάζουμε ποιήματα του Χιόνη (από εκείνους τον ανακάλυψα) και να χαμογελάμε με τον σαρκασμό και την ευφυία που ξεπηδούσε από μέσα τους.

Προχθές έδωσα στην εκπομπή δώρο αυτό το τελευταίο ποιητικό βιβλίο του και το κέρδισε μια κοπέλα. Το πήρε, αλλά έλειπε ένα φύλλο (ήταν σκισμένο). «Είναι από τους αγαπημένους μου» μού είπε και δεν την πείραξε η μοναδικότητα του βιβλίου. Πρόλαβε και είπε «είναι», σήμερα θα μου ‘λεγε «ήταν» αλλά και πάλι θα «είναι».

Άλλος θα τρέξει τώρα να διαβάσει το βιβλίο που δεν πρόλαβε, άλλος να βρει τη σελίδα που είναι σκισμένη και να μάθει τι γράφει.

Ο Αργύρης Χιόνης ήταν ένας ποιητής κανονικός. Όχι από αυτούς που αυτοαποκαλούνται ποιητές και δεν κοκκινίζουν. Ελπίζω σαν θυμούνται τον Χιόνη να κοκκινίζουν λιγάκι όταν ξαναπούν τη λέξη ποιητής κι εκείνος να σκάει στα γέλια με τη φάτσα τους.

…χαλάσματα. Περιμένοντας αποφάσεις που θα με κάνουν πιο ξένο στον τόπο μου. Περιμένοντας να σκάσει ο επόμενος μεγάλος πόλεμος για το πετρέλαιο. Κρυφογελώντας στις πιθανότητες να μην υπάρχει φαγητό για όλο και περισσότερους. Αναζητώντας στην ποίηση απαντήσεις χωρίς ερώτηση. Στις φυλακές χώνουν αμούστακα παιδιά, ανθρώπους με φωνή βροντερή, χέρια που χουφτώνουν πέτρες που σπάνε τη βιτρίνα της καλοπέρασης. Και στα προάστια οι εξουσιαστές ξεχνάνε τον πόνο του φτωχού, καλαμπουρίζουν πουλώντας αέρα, ετοιμάζονται να μεταναστεύσουν με συστατικές επιστολές ταπεινοφροσύνης. Την πιο ηρωική πράξη που έγινε σ’ αυτόν τον τόπο την έκαναν οι τριακόσιοι μετανάστες της Υπατίας. Απεργία πείνας για το δικαίωμα στην ύπαρξη. Εμείς περιμένουμε να πεινάσουμε για να απεργήσουμε. Οι ραγιάδες. Εμείς.

Κατεβαίνω στον πεζόδρομο να πληρώσω το κινητό που μου είχαν κόψει τις τελευταίες μέρες – μη ρωτήσετε πού βρήκα τα λεφτά, δεν μιλούν για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου. Κοιτάζω, μα το Oteshop της γειτονιάς μας ήταν κλειστό. Παράξενο, αφού ακόμα δεν είχε πάει δύο η ώρα. Πηγαίνω κοντά και διαβάζω την ανακοίνωση. «Το κατάστημα διακόπτει τη λειτουργία του. Για να εξυπηρετηθείτε πρέπει να πάτε στο πλησιέστερο κατάστημα Γερμανός στην οδό Φαλήρου, κοντά στην Ακρόπολη». Υποθέτω πως το κλείσιμο του καταστήματος έχει να κάνει με την αναδιάρθρωση που επιβάλλουν οι Γερμανοί της Deutsche Telekom και μάλλον θα έχω δίκιο. Αποφασίζω πως είναι μια καλή ευκαιρία να περπατήσω. Φτάνω εκεί, πληρώνω τον λογαριασμό και περιμένω την επανασύνδεση. Ο καιρός όμορφα συννεφιασμένος. Αποφασίζω να το ρίξω έξω, να αγοράσω μια εφημερίδα και να πιω κι έναν μονό ελληνικό ή να τσιμπήσω τίποτα. Κάθομαι στον πάγκο ενός όμορφου μαγαζιού. Κοιτάζω μια μηλόπιτα πάνω στον πάγκο και ζητώ τον τιμοκατάλογο. Πέντε ευρώ το κομμάτι. Η υπέρβαση σταματά στον σκέτο μονό ελληνικό. Ανοίγω την Ελευθεροτυπία και αράζω ευτυχής, έστω και χωρίς μηλόπιτα.

Μετά από πέντε λεπτά σκάει στο μαγαζί ένας κύριος με κοστούμι, γύρω στα πενηνταπέντε-εξήντα και ρωτά τη σερβιτόρα: Προσφέρετε φαγώσιμα; Εκείνη του λέει βεβαίως και του απαριθμεί το μενού. Εκείνος απαντά, με την εκλεπτυσμένη προφορά του, πως θέλει κάτι ζεστό και όχι κρύο πιάτο. Μετά από τη μικρή τους κουβέντα καταλήγει στο πιάτο του σολομού, χωρίς να κοιτάξει τον τιμοκατάλογο. Αλλά, αν μπορείτε, θα ήθελα να μου ψήσετε και δυο φέτες του τοστ, γιατί θα το ήθελα ζεστό. Α, και ένα ποτήρι κρασί λευκό. Τι κρασιά έχετε; Εκείνη του απαντά και τότε της λέει, φέρτε μου ένα ποτήρι από αυτό που έχετε ανοίξει τελευταίο. Μάλιστα, θα ρωτήσω και θα σας πω πότε το ανοίξαμε. Επιστρέφει και του λέει πως το άνοιξαν χθες το βράδυ. Α, τότε δεν το θέλω. Το κόκκινο πότε το ανοίξατε; Να ρωτήσω και θα σας πω. Ω, τι ευτυχία το κόκκινο δεν το είχαν ανοίξει ακόμα και ω του θαύματος ο κύριος ικανοποιείται και παραγγέλνει ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Εγώ έχω πάρει φωτιές με όλο τον διάλογο και τότε κάνει την κίνηση ματ. Απλώνει στον πάγκο την Καθημερινή και αρχίζει να διαβάζει τις μανδραβελειάδες.

Για λίγη ώρα ήμουν έτοιμος να του πιάσω κουβέντα. Το ροδαλό του χρώμα, ο υπεροπτικός τόνος της φωνής του, το ατσαλάκωτο κοστούμι του και ο ροζ σολομός με έκαναν να χτυπάω κόκκινο. Ήθελα να τον ρωτήσω ποια είναι η γνώμη του για τις απεργίες, για τους αγανακτισμένους, για την αστυνομία, τι δουλειά κάνει, πού μένει και ό,τι άλλο θα μου έδινε το στίγμα του, αν και τις απαντήσεις τις ήξερα από πριν. Παραλογίζομαι, σκέφτηκα από μέσα μου, δεν είναι δυνατό να με ενοχλεί τόσο πολύ ένας φραγκάτος. Αλλά ήταν και οι νοστιμότατες σαρδέλες των τριών ευρώ που με περίμεναν στο σπίτι και χωρίς να το θέλω έκανα την αντιπαραβολή με το κομματάκι του σολομού που αποκλείεται να είχε λιγότερο από οκτώ με δέκα. Ευτυχώς σιχαίνομαι τον σολομό και το ροκφόρ, αλλιώς το αντάρτικο πόλης θα ξεκινούσε με ληστείες στα ψυγεία των πλουσίων. Περνάει η κοπέλα μου να με πάρει, λογικεύομαι, πληρώνω το καφεδάκι μου των δύο ευρώ και φεύγουμε.

Αναρωτιέμαι καθώς προχωράμε, και ταυτόχρονα σιγουρεύομαι, ότι αυτό ήταν μια γεύση ταξικού μίσους. Διαβάζω για τις διαμαρτυρίες που έχουν κανονίσει οι Αμερικανοί στα σπίτια των πλουσίων και χαίρομαι. Πριν λίγο καιρό μού φαίνονταν γραφικές οι συγκεντρώσεις στο σπίτι του Άκη ή του Σημίτη, αλλά κρυφά μέσα μου δαγκώνομαι για να μη ζητωκραυγάσω σε περίπτωση που αποφασιστεί πορεία προς την Εκάλη για να τα κάνουμε όλα λαμπόγυαλο. Αποφεύγω να πατήσω το πόδι μου στο Κολωνάκι για να μην αρπάξω κανέναν από τη γραβάτα, παρόλο που ξέρω ότι μπορεί να μην είναι καν πλούσιος, παρά μόνο γιατί συχνάζει στα στέκια τους και μιμείται τους τρόπους τους. Λίγοι μήνες ανεργίας, λίγοι μήνες αφραγκίας και ενάμισης χρόνος Μνημονίου αρκούσαν για να θρέψουν μέσα μου το τέρας του μίσους. Αρχίζω να καταλαβαίνω πώς νιώθουν οι απόκληροι, τα κλεφτρόνια και οι πρεζάκηδες όταν θέλουν να αρχίσουν να τα κάνουν όλα λίμπα, όταν θέλουν να κλάσουν δυνατά μέσα στο ΙΚΑ, όταν θέλουν να αφήσουν τα περιττώματά τους πάνω σε μια μερσεντές.

Το ξέρω, αυτά που σκέφτομαι είναι μαλακίες. Όλα εξαρτώνται από το πώς θα μεγαλώσεις. Ο κοστουμάκιας φαινόταν γόνος αστικής οικογένειας που θα μένει κάτω από την Ακρόπολη ή στου Φιλοπάππου, δεν ήταν κανένας νεόπλουτος άσχετος. Ήξερε πώς πίνουν το καλό κρασί, ήξερε τι ήθελε. Είχε χρόνο, είχε χρήμα και μπορούσε να τα πάρει. Εδώ ο πατέρας μου που ήταν ένας ταχυδρομίσκος, μόλις πήρε το εφάπαξ πήγε και αγόρασε μερσεντές (μεταχειρισμένη πάντα) αντί να γυρίσει τον κόσμο. Ο κοστουμάκιας που έχει γυρίσει και τον κόσμο δεν θα φάει σολομό; Κι εμένα μου αρέσουν τα κόκκινα και τα λευκά καλά κρασιά, οι ποικιλίες τυριών και το προσούτο που δεν το είχα δει μέχρι πριν από πέντε χρόνια (τα καλά της παγκοσμιοποίησης ή η παραμέληση ενός εξαιρετικού εδέσματος όπως είναι το χοιρομέρι;). Κι εγώ αν ήξερα πότε να ανοίξω ένα κρασί, αν είχα αποθήκη να το βάλω στη σωστή θερμοκρασία, αν δεν ήμουν άνεργος, αν δεν μάζευα τα φραγκοδίφραγκα για να βγάλω εισιτήριο για το μετρό, θα έπινα ένα μπουκάλι να γουστάρω. Ξέρω πως δεν θα έδινα σημασία στον φραγκάτο αν ήμουν εκεί τέσσερα-πέντε χρόνια πριν. Παρόλο που ήταν δεδομένη μέσα μου η κοινωνική αδικία και η τυχαιότητα στην οποία σού κληρώνει να είσαι πλούσιος ή φτωχός (με συντριπτικά περισσότερες πιθανότητες για το δεύτερο) δεν είχα ποτέ νιώσει ότι είμαι κατώτερος ή πως απειλούνταν η ζωή μου από τα καλοθρεμμένα στελέχη. Όμως τώρα, που λείπουν τα βασικά, η διαφορά φαίνεται, τα δερμάτινα παπούτσια τους των τριακοσίων ευρώ μου πατάνε τον κάλο και θέλω να τους ρίξω σε μια γούρνα με λάσπη.

Αυτοί που τα έσπασαν τον Δεκέμβρη και συμμετείχαν σε λεηλασίες, αυτοί που τα έσπασαν στην Βρετανία και έκλεβαν ό,τι έβρισκαν, αυτοί που στις αραβικές χώρες προτάσσουν τα στήθη τους στις κάνες και στα τανκς, ξέρουν για τι πράγμα μιλάω και ήξεραν πολύ προτού το μάθω εγώ. Εδώ και χρόνια η ψαλίδα της ανισότητας ανοίγει. Η πτωχευμένη χώρα μας μυρίζει μπαρούτι και η ανισότητα έχει πιάσει όλες τις γειτονιές κι όλους τους δρόμους. Ο καπιταλισμός, αντί να ισορροπεί, έχει σπάσει όλα τα κοντέρ και μας χωρίζει σε αυτούς που έχουν και μπορούν και σε αυτούς που δεν έχουν και απελπίζονται. Αν είχα παιδιά το μίσος μου θα ήταν μεγαλύτερο. Τώρα μπορώ και το ελέγχω, ξέρω ότι είναι λάθος, ξέρω ότι ξεπηδάει από στιγμιαίες αφορμές αλλά οι αιτίες είναι βαθιά κρυμμένες και ακόμα ευτυχώς μπορώ να τις γαλουχήσω.

Όμως τριγύρω όλα αλλάζουν προς το χειρότερο. Οι πεινασμένοι γίνονται πιο πολλοί, οι απελπισμένοι γίνονται περισσότεροι, οι απογοητευμένοι γεμίζουν τα κατσουφιασμένα λεωφορεία. Όποιος δεν έχει δουλειά δεν διαμαρτύρεται για τις απεργίες των μέσων μεταφοράς, αντίθετα, χαίρεται και εύχεται να απεργήσουν κι άλλοι. Όταν οι συντεχνίες και οι εργαζόμενοι δεν κάνουν λάθη τακτικής -όπως οι υπάλληλοι στους ΟΤΑ που δεν απεργούν, πληρώνονται, αλλά με την κατάληψη στις χωματερές δεν δουλεύουν- τότε όλο και λιγότεροι θυμώνουν μαζί τους. Πλέον ο κόσμος -όπως συνέβηκε και στο V for Vendetta- δεν πιστεύει ό,τι του πετάνε στην τηλεόραση, για τους βανδαλισμούς στα σχολεία, τους κακούς απεργούς που «ταλαιπωρούν» τον κόσμο, τους άεργους μπαχαλάκηδες. Μπορεί να τα πιστεύει η γιαγιά μου και η μάνα μου αλλά όσοι ψάχνουν για δουλειά ή έχουν βρεθεί σε απεργία, κατάληψη ή πορεία, ξέρουν ότι μας λένε μαλακίες για να μαντρώσουν τον εξοργισμένο κόσμο. Να του προσφέρουν άλλον εχθρό και άλλοθι.

Αν οι καπιταλιστές και οι έχοντες δεν το πάρουν χαμπάρι ότι πρέπει να δώσουν κι αυτοί στο παγκάρι της φτώχειας πολλά περισσότερα από εκείνα που είχαν συνηθίσει, στο τέλος θα τους κυνηγά ο κόσμος να τους κρεμάσει κυριολεκτικά. Μπορούν να σώσουν την κατάσταση, αρκεί να αποδείξουν ότι η λαιμαργία και η πλεονεξία τους έχει σιγάσει, αρκεί να καταλάβουν ότι οι μέρες της αφθονίας τους είναι μετρημένες, αρκεί να σταματήσουν να είναι ανταγωνιστικοί και να καταλάβουν ότι είναι άνθρωποι, αρκεί να ζούσαν ένα μήνα χωρίς δουλειά και χωρίς λεφτά και χωρίς σπίτι σε δανεικό κρεβάτι. Αν δεν έρθουν γρήγορα, έστω και νοερά -ή λογοτεχνικά όπως έκαναν οι πλούσιοι περιηγητές περασμένων αιώνων στις χώρες των αγροίκων- στη θέση των πεινασμένων και των απελπισμένων, τότε σύντομα θα ξεσπάσει ο πόλεμος των δύο τάξεων που έχουν απομείνει. Μπορεί και πάλι να νικήσουν οι ίδιοι, μπορεί και όχι, αλλά οι απώλειες θα είναι μεγάλες για όλους τηρουμένων των αναλογιών. Σβήστε όσο είναι καιρός το μίσος που σιγοκαίει μέσα μας γιατί άμα γίνει πυρκαγιά, όλοι ξέρουμε πως η φωτιά σβήνει μονάχα όταν δεν έχει τίποτα άλλο να κάψει. Είναι στο χέρι σας, ροδαλοί προύχοντες, να γλιτώσετε και να γλιτώσουμε.