Περί ευθύνης της Αριστεράς και άλλων δαιμονίων…

Posted by: molisxypnisa on: 27/08/2011

• In: κοινωνία
• 10 Σχόλια

Όταν προσπαθώ να πείσω τη μάνα μου ότι δεν πρέπει να ξαναψηφίσει ποτέ ΠΑΣΟΚ πέφτω πάνω στον συνηθισμένο τοίχο-καραμέλα: «Και ποιον να ψηφίσω; Γιατί, οι άλλοι είναι καλύτεροι; Και αυτοί να βγουν τα ίδια θα κάνουν». Όταν διαβάζω τους μανδραβέληδες στις εφημερίδες, πάντα χρησιμοποιούν ένα παρεμφερές επιχείρημα: «Αν η Αριστερά ήταν η καλύτερη λύση για τον τόπο δεν θα της έδιναν οι πολίτες 10% με το ζόρι στις εκλογές» ή και το ακόμα φαεινότερο «Η Αριστερά ευθύνεται για τα δεινά του τόπου γιατί με την λαϊκιστική πολιτική της δεν άφησε την Δεξία (ΝΔ/ΠΑΣΟΚ) να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις». Και οι δυο πλευρές, οι «μεταρρυθμιστές» και οι παλαιοκομματικοί πιστοί, έχουν τα δίκια τους αλλά περισσότερο έχουν τα άδικά τους.

Κάποτε ο Ολυμπιακός είχε αγοράσει έναν παίχτη που λεγόταν Φέλιξ Μπόρχα. Συνοδευόταν από παρατσούκλια όπως η «σαΐτα του Εκουαδόρ», η «κόμπρα» και άλλα τέτοια διασκεδαστικά. Τέλος πάντων, αυτός ο παίχτης έπαιξε 30 παιχνίδια, έβαλε με το ζόρι 6 γκολ και πήρε πόδι. Από πολλές ομάδες έχουν περάσει τέτοιοι παίκτες. Ήρθαν ως σωτήρες αλλά τελικά αφού απέδειξαν πόσο άμπαλοι είναι έφυγαν κακήν κακώς. Το θέμα όμως είναι πως όπως ο Μπόρχα, έτσι και οι διάφοροι άσχετοι, έπαιξαν στο γήπεδο, κρίθηκαν για την αποτελεσματικότητά τους και είδαν την πόρτα της εξόδου. Μήπως και η Αριστερά προτού απαξιωθεί αφελώς από τους πολίτες ή εκ του πονηρού από τους «εκσυγχρονιστές» θα έπρεπε να κριθεί στο γήπεδο της διακυβέρνησης;

Εδώ όμως πρέπει να σταθούμε στο ποσοστό που παίρνει στις εθνικές εκλογές και στο κατά πόσο μπορεί να πείσει τους πολίτες για την ενδεχόμενη αποτελεσματικότητά της. Οι μανδραβέληδες κάνουν πως ξεχνούν πως μετά τη μεταπολίτευση το «τέρας» του Δημοσίου το τάιζαν δύο κόμματα και οι αντίστοιχοι βουλευτάδες τους. Οι Πάγκαλοι δωροδοκούσαν, κατά ομολογία τους, τους πολίτες και με διορισμούς αγόραζαν τις ψήφους τους για χρόνια. Κάθε σπίτι κι ένας δημόσιος υπάλληλος, κάθε οικογένεια και ψηφαλάκια, μετρημένα κουκιά. Από τα επτά εκατομμύρια ψηφοφόρους, έχουν βάλει στο Δημόσιο περίπου ένα εκατομμύριο, που αν το πολλαπλασιάσουμε επιεικώς με έναν συντελεστή τρία (κατά προσέγγιση τρία άτομα επηρεάζονται σε κάθε οικογένεια, μιας και κάποιες οικογένειες έχουν περισσότερους από έναν δημόσιο υπάλληλο), τότε έχουμε τρία εκατομμύρια δωροδοκημένους πολίτες. Για να είμαστε σωστοί θα πρέπει να αφαιρέσουμε καμιά πεντακοσαριά χιλιάδες που είτε έχουν μπει με τον ΑΣΕΠ, είτε «ξεγέλασαν» τους διεφθαρμένους πολιτικούς. Όμως ο κύκλος της διαπλοκής δεν σταματά εκεί. Εκτός από όσους δουλεύουν στο Δημόσιο, υπάρχουν κι αυτοί που κάνουν δουλειές με το Δημόσιο. Και είναι πολλοί. Βάζοντάς τα κάτω, άνετα μπορεί κάποιος να συμπεράνει πως γύρω στα τέσσερα-πέντε εκατομμύρια άνθρωποι έχουν δωροδοκηθεί-ευεργετηθεί από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ (και όχι απρόσωπα από το κακό Δημόσιο όπως θέλουν να το παρουσιάζουν οι μανδραβέληδες και οι κυβερνώντες). Από όσους μένουν, οι μισοί ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και οι άλλοι μισοί ψηφίζουν όλα τα υπόλοιπα κόμματα. Αν δεν υπήρχε η ειδοποιός διαφορά της δωροδοκίας πολιτών, μήπως το εκλογικό αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό; Μήπως δεν έχουν όλοι τις ίδιες ευθύνες τελικά σε αυτόν τον τόπο;

Σε δεύτερο επίπεδο, η συνολική απαξίωση της πολιτικής την οποία έχουν και πάλι επιβάλλει τα δύο κόμματα εξουσίας, ωφελεί κατά κύριο λόγο πάλι τα ίδια αυτά κόμματα. Έχοντας εμποτίσει τους πολίτες με απογοήτευση για την αξία της ψήφου του και της επιλογής του, έχουν αφαιρέσει τελικά με το γάντι και το μόνο του διαπραγματευτικό όπλο, την τιμωρία στις εκλογές για τις κακές επιλογές τους. Με εμπροσθοφυλακή κυρίως την τηλεόραση, αλλά και τα υπόλοιπα ΜΜΕ, ξεφτιλίζουν τα πάντα, παρουσιάζοντας και επαινώντας μια ψεύτικη ζωή (ακόμα και η κρατική ΕΡΤ που αποτελούσε νησίδα ποιότητας έχει συρθεί στην γελοιότητα της Eurovision) την οποία ρουφούσαν σαν σφουγγάρια οι αποχαυνωμένοι πολίτες. Η Αριστερά, προς τιμήν της, σε όλο αυτό το πανηγύρι ήταν η μόνη που κράτησε συνολικά αξιοπρεπή στάση – εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Αυτό ποτέ δεν αναγνωρίστηκε από τους «εκσυγχρονιστές» και ούτε ποτέ θα αναγνωριστεί.

Η Αριστερά πρωτοστάτησε στους κοινωνικούς αγώνες για να διατηρηθούν κάποια από τα κεκτημένα της εργατικής τάξης και των μισθωτών. Είναι σίγουρα λάθος της ότι πολλές φορές μέσα στην προσπάθεια άμυνας στην νεοφιλελεύθερη επίθεση υποστήριξε και συντεχνίες ή επαγγελματικές ομάδες που είναι υπερβολικά ωφελημένες από το ίδιο το πασοκονεοδημοκρατικό κατεστημένο. Όμως, αυτό είναι το πρόβλημα του τόπου; Αυτό έφερε την Ελλάδα στη χρεοκοπία; Και τέλος πάντων, ποιος κυβερνούσε εδώ και 38 χρόνια; Αν εγώ έχω μια επιχείρηση (καταπώς θέλουν να παρουσιάζουν τη χώρα οι μανδραβέληδες) θα ρίξω την ευθύνη της χρεοκοπίας της στους υπαλλήλους που προσέλαβα αφειδώς για να κάνω δημόσιες σχέσεις ή στα διευθυντικά στελέχη που τα έκαναν σκατά με τις επιλογές τους;

Προσωπικά πιστεύω πως αν η Αριστερά έχει μια ευθύνη είναι πως δεν ήταν σαφής και ακραία στις επιλογές της. Πάντα ακολουθούσε ένα πλαίσιο πολιτισμού, άμυνας και προσήλωσης στη Δημοκρατία, την οποία οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. έχουν βιάσει και διαφθείρει απίστευτα με τις επεμβάσεις τους ακόμα και στη δικαιοσύνη – τρανό παράδειγμα ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, ο τυποκτόνος νόμος και όλα τα εκτρώματα που έχει βάλει το χέρι του ο Βενιζέλος και με τα οποία όλα τα λαμόγια είναι έξω με λεφτά και καρέκλες.

Σήμερα η Αριστερά θα πρέπει να ταυτιστεί με τον κόσμο που μπάφιασε στο σκυλάδικο και στη μαλακία της τηλεόρασης και να του δώσει ένα παράθυρο ανοιχτό. Κι αν δεν μπορεί να συνεργαστεί να κάνει τουλάχιστον σωστά αυτό που θα έπρεπε να κάνει εδώ και τόσο καιρό. Να δώσει εναλλακτικές λύσεις με σαφήνεια και ακρίβεια. Να κατεβάσει στο δρόμο όλο τον κόσμο που την πιστεύει και την ψηφίζει και να μην το κουνήσει ρούπι.

Το ΚΚΕ που θέλει κατάλυση αυτού του συστήματος να καλέσει τον κόσμο του σε γενική απεργία διαρκείας και να είναι σίγουρο πως θα ακολουθήσουν κι άλλοι. Όποιος ζητά κατάργηση του καπιταλισμού να τη διεκδικήσει με πράξεις κι όχι με τη λογική του ώριμου φρούτου γιατί μέχρι να ωριμάσει η γενιά μας θα έχει ψοφήσει. Να μας πει πόσο θα φορολογήσει τους πλούσιους και τους έχοντες, να μας πει τι θα κάνει με την Ευρώπη, το Ευρώ και την επόμενη μέρα. Να μας πει πως θα κάνει αναδιανομή του πλούτου με το ζόρι, για να έχουν όλοι ίσες ευκαιρίες.

Ο Συνασπισμός να αφήσει τις μπούρδες και τα στραβοπατήματα σε πολλές βάρκες, να βγει στον κόσμο και να δώσει μια στρατηγική για την επόμενη μέρα. Αφού τελικά μάλλον ζητά έναν πιο ανθρώπινο καπιταλισμό ας τον διεκδικήσει με πράξεις. Να πει πως αν εκλεγεί θα δημεύσει τις περιουσίες όλων όσων κυβέρνησαν τον τόπο από την μεταπολίτευση και μετά. Να πει πως όσα χρήματα βγάζει το χρόνο κάποιος μέχρι 10 φόρες παραπάνω από όσα χρειάζεται ένας άνθρωπος για να ζει αξιοπρεπώς (επιβάλλοντας ένα ανώτατο ετήσιο εισόδημα π.χ. 150.000 ευρώ) θα πηγαίνουν κατευθείαν στο κράτος για το κοινωνικό του πρόσωπο αλλά και για την δημιουργία έργων υποδομής. Να επιβάλλει ένα ενιαίο μισθολόγιο με αυξανόμενη κλίμακα ανάλογα με την οικογενειακή κατάσταση κι όχι με τα χρόνια υπηρεσίας – ο νέος άνθρωπος έχει λιγότερες ανάγκες από τους μεγαλύτερους δηλαδή; Να περιορίσει τις δυνατότητες της κληρονόμησης περιουσίας από γονείς σε παιδιά σε ένα συγκεκριμένο ποσό και ό,τι απομένει να το χρησιμοποιεί για όσους δεν έχουν σπίτι να μείνουν ή για να δώσει και πάλι δουλειές και ευκαιρίες μόρφωσης και εργασίας. Να κηρύξει στάση πληρωμών, επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και αν τα κουκιά δεν βγαίνουν, που δεν βγαίνουν με τα σημερινά δεδομένα, να κηρύξει πτώχευση και να ξεκινήσουμε από το μηδέν, να πεινάσουμε αλλά σε 10 χρόνια να είμαστε στα ίσια μας.

Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά να επιβάλλει στα άλλα μεγαλύτερα κόμματα της Αριστεράς να πάρουν θέση. Να βρουν μια πλατφόρμα επικοινωνίας και να συμπορευτούν. Η Δεξιά του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ πάνε χέρι χέρι βλέποντας τον λαό-εχθρό να οργίζεται και αρχίζουν να του πουλάνε συναίνεση για να τον αποκοιμίσουν. Πώς θα την αντιμετωπίσει μια κατακερματισμένη Αριστερά γαμώ το κερατό μου;

Ο κόσμος δεν φοβάται την Αριστερά γιατί είναι κακή. Άλλωστε τη βλέπει με συμπάθεια καθώς η ψευτοπόλωση για πολλά χρόνια ήταν ανάμεσα σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Ο κόσμος φοβάται να ψηφίσει την Αριστερά γιατί σχεδόν πάντα μιλάει με μισόλογα. Η ελπίδα της Αριστεράς να κυβερνήσει και να κυβερνήσει καλά, είναι να κάνει πράξη τις ιδέες που κληρονόμησε.

Αλλιώς, ευτυχώς, οι εξαθλιωμένοι θα μιλήσουν μόνοι τους και η Αριστερά θα μετράει ξανά τα κουκιά σε μπακαλόχαρτο ενώ εμείς θα φτιάχνουμε κολεκτίβες και θα τους φτύνουμε που μας άφησαν να παλεύουμε άοπλοι με το θηρίο του καπιταλισμού.