Η Επιλεκτική Δημοκρατία των Μανδραβέληδων*
Posted on: 04/08/2011
*Μανδραβέληδες = Δημοσιογράφοι και δημοσιογραφίσκοι που επικροτούν οτιδήποτε έχει να κάνει με την ελεύθερη αγορά και την καπιταλιστική νεοφιλελεύθερη επιδρομή σε μισθούς, θεσμούς, κ.τ.λ. οι οποίοι πληρώνονται από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ για να προβάλλουν τις «αυτονόητες» απόψεις τους κατηγορώντας όσους διαφωνούν ως παλαβούς και οπισθοδρομικούς. Βαφτίστηκαν έτσι από τον πρωτεργάτη του κινήματος Πάσχο Μανδραβέλη, εργαζόμενο στον Σκάι και στην Καθημερινή, συμφερόντων Αλαφούζου. Χαρακτηριστικό γνώρισμα των μανδραβέληδων είναι πως ξεκινούν τη συλλογιστική τους με μια λογική παραδοχή και μετά πάνε όπου θέλουν την ανάπτυξη του θέματός τους χρησιμοποιώντας επιχειρήματα που συνδέονται με το θέμα ή και χωρίς να συνδέονται. Ουσιαστικά η τακτική των μανδραβέληδων είναι να φτιάχνουν ένα παζλ από πολλά, όντως, λογικά και αληθινά επιχειρήματα που βάζοντάς τα πλάι πλάι, στο τέλος δημιουργούν ένα εκτρωματικό και πολλές φορές ψευδές αποτέλεσμα. Μιλάμε δηλαδή για μια δημοσιογραφία Φρανκεστάιν, καταπώς βολεύει κάθε φορά τον κάθε Μανδραβέλη, ώστε να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των αφεντικών του και των χρηματοδοτών του ή ακόμα και μόνο τις απόψεις του πάση θυσία (όταν πρόκειται για αγνούς μανδραβελικούς). Χειρίζονται με άνεση τα διαδικτυακά μέσα, έχουν facebook, twitter και blogs και όλος ο χρόνος τους είναι διαθέσιμος για να απαντήσουν στους επικριτές τους. Οι επικριτές τους είναι συνήθως άλλοι απλοί και λογικοί άνθρωποι κι αυτοί (όχι πάντα βέβαια, γιατί μερικοί χάνουν τα λογικά τους από αυτά που διαβάζουν από τους μανδραβέληδες και φτάνουν σε σημείο παράκρουσης) που έχουν άλλη θεώρηση του κόσμου και των πραγμάτων. Το κακό είναι πως οι μανδραβέληδες συνήθως πληρώνονται για να κάνουν μόνο αυτό, ενώ οι επικριτές τους το κάνουν στον ελεύθερο χρόνο τους γιατί κάνουν κάποια άλλη δουλειά για να επιζήσουν – δηλαδή με όρους μανδραβελικής διατύπωσης, ανήκουν στην πραγματική παραγωγική οικονομία και όχι στην παρασιτική ή στην παροχή υπηρεσιών που ανήκουν οι ίδιοι οι μανδραβέληδες, οι οποίοι διαρκώς φωνάζουν ότι καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε. Πρόσφατη απόδειξη βέβαια του κατά πόσο η μανδραβελική συλλογιστική συμφέρει και πριμοδοτείται από την εξουσία είναι και η χρήση μιας άποψης του Πάσχου Μανδραβέλη σε θέμα της έκθεσης σε Πανελλήνιες Εξετάσεις – τότε που οι περισσότεροι μαθητές αναρωτιούνταν ποιος είναι αυτός ο Μανδραβέλης, αλλά θα καταλάβουν καλά το ποιος είναι όταν θα μπουν στην ανεργία και στην εργασία με μισθούς τύπου χαρτζηλικιού για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας που ευαγγελίζονται αδιακρίτως οι σχετικοί μανδραβέληδες. Γιατί ο Πάσχος Μανδραβέλης και όχι εγώ λοιπόν; Πολύ απλά γιατί η εξουσία θέλει τον Μανδραβέλη της.
Πολλοί μανδραβέληδες είναι πρώην αριστεροί, μετανοήσαντες και αποφασισμένοι να εξαλείψουν από προσώπου γης τον κόκκινο και τον μαύρο φασισμό (κομμουνιστικό και αναρχικό αντιστοίχως), όπως βέβαια και ο ιδρυτής του κινήματός τους. Μπορούμε να φέρουμε και άλλα παραδείγματα μανδραβέληδων με μικρή ή μεγαλύτερη εμπειρία στον Μανδραβελισμό. Για παράδειγμα ο Ηλίας Κανέλλης, αφού πρώτα έφτιαξε την Athens Review of Books (πολύ καλή μηνιαία επιθεώρηση του βιβλίου κατά τα άλλα), η οποία σε κάθε τεύχος αναλώνει το ένα τέταρτο της ύλης της για να αναδείξει τα κακά του πάλαι ποτέ υπαρκτού κομμουνισμού (ο οποίος έχει εκλείψει εδώ και δυο δεκαετίες παρεπιπτόντως, αλλά μάλλον δεν το έχουν πάρει χαμπάρι), ξεκίνησε την Books’ Journal, η οποία είναι κι αυτή μια καλή μηνιαία επιθεώρηση βιβλίου, και προσπαθεί με κάθε τρόπο να μας σώσει από τις κακές παλαιοαριστερές ιδέες και θεωρήσεις. Ο ίδιος ο Ηλίας Κανέλλης, ο οποίος όπου σταθεί και όπου βρεθεί θέλει αλλαγές και κατακεραυνώνει το κράτος, πρόσφατα μάθαμε ότι έπαιρνε μισθό δουλεύοντας στον Αθήνα 9,84 (που ναι μεν δεν είναι κρατική επιχείρηση, αλλά από το κράτος χρηματοδοτείται), ενώ είναι και υπεύθυνος ύλης για το περιοδικό τού Φεστιβάλ Αθηνών, που κι αυτό χρηματοδοτείται από το κράτος. Μάλλον το κράτος είναι καλό για να δίνει λεφτά σε εκείνους αλλά δεν είναι καλό όταν τα δίνει στους υπόλοιπους. Δεν θέλω να αναφερθώ σε άλλους μανδραβελικούς με το όνομά τους για να μην τους κάνω και άλλη διαφήμιση, θα ήθελα όμως να τονίσω άλλο ένα χαρακτηριστικό τους. Ζητούν, σαν γνήσιοι και αγνοί φιλελεύθεροι, να υπάρχει αξιοκρατία ώστε να προχωρούν οι άριστοι και άρα να ανεβαίνει το επίπεδο της ζωής μας. Τώρα βέβαια πώς γίνεται στην ίδια εφημερίδα που δουλεύει ο Πάσχος Μανδραβέλης να δουλεύει κι άλλος ένας Μανδραβέλης, ή στο ίδιο μέσο που δουλεύει ο Μπάμπης Παπαδημητρίου να δουλεύει και η γυναίκα του (έτσι μου είπαν, άμα μου είπανε ψέματα, να με διαψεύσετε και να ζητήσω δημόσια συγνώμη για τις πηγές μου) και αυτό να είναι αξιοκρατικό δεν το ξέρω. Εκτός αν η αριστεία και η ικανότητα είναι κάτι που κληρονομείται (όπως η εξουσία στην Ελλάδα) ή κάτι που είναι κολλητικό κι αν παντρευτείς με κάποιον, από την καθημερινή τριβή γίνεσαι άμεσα πολύ καλός κι εσύ για να σε προσλάβουν στο Σκάι.
Σε κάποια άρθρα του Μανδραβέλη έχουν γίνει καταγγελίες λογοκλοπής ή λαθεμένων στοιχείων. Για την λογοκλοπή δεν έχει απαντήσει πειστικά ενώ για λαθεμένα στοιχεία, έχει ζητήσει συγνώμη και στο twitter. Αν κάποιος μη μανδραβελικός όμως έκανε λάθος σε ένα κείμενό του και μετά ζητούσε συγνώμη, θα ήταν βορά στα δόντια των μανδραβελικών ως λαϊκιστής, διαστρεβλωτής, παλαβός κτλ και θα τον πετούσαν στο πυρ το εξώτερον. Προσωπικά έχω την κακή συνήθεια να διαβάζω όσα περισσότερα κείμενα μανδραβελικών μπορώ για να ξέρω τι λένε κάθε φορά και να ψάχνω να βρω απαντήσεις στις άλλοτε λαθεμένες και άλλοτε διαστρεβλωμένες όψεις της πραγματικότητας που παρουσιάζουν (εντάξει, γίνομαι μανδραβελικός τώρα, έχουν κάποιες φορές και σωστές απόψεις). Αναγκαστικά λοιπόν αγοράζω και κάποια από τα έντυπά τους με αποτέλεσμα, χωρίς να το θέλω, να τους ενισχύω αλλά ψάχνω να βρω τρόπο για να το λύσω αυτό το θέμα. Έχω βέβαια και τη συνήθεια να συνομιλώ με φίλους μου που έχουν πέσει στα νύχια του μανδραβελισμού και ασπάζονται πολλές από τις απόψεις του και αυτό είναι πολύ χρήσιμο, γιατί αφού μου απαριθμούν μαζεμένα επιχειρήματα μανδραβελικής λογικής, μετά πάω στο σπίτι και τα ξανασκέφτομαι και βγάζω συμπεράσματα τόσο για την διαστρέβλωση της πραγματικότητας όσο και για τις ανήθικες αρχές στις οποίες βασίζονται για να αναπτύξουν την επιχειρηματολογία τους, ξεκινώντας από το γεγονός πως δεν μπορούμε να συζητήσουμε συναισθηματικά και ηθικολογώντας ή πως πρέπει να σκεφτόμαστε πως όλοι οι άνθρωποι δεν είναι εκ φύσεως καλοί και άρα με τον ανταγωνισμό θα κερδίσουν και οι καλοί και οι κακοί, εφόσον υπάρχουν κανόνες. Εκεί βέβαια υπάρχει η μεγαλύτερη διαστρέβλωση της πραγματικότητας, γιατί αν είναι να θεσπίσουμε κανόνες που να ευνοούν τον ανταγωνισμό (τόσα χρόνια αυτό δεν γίνεται παγκοσμίως;), ποιος μου λέει εμένα πως οι κακοί άνθρωποι θα ακολουθήσουν αυτούς τους κανόνες; Εγώ, ο χαζός, ξέρω ότι οι κακοί πάντα ψάχνουν και βρίσκουν τρόπους για να αψηφούν και να παραβαίνουν τους κανόνες για ίδιο όφελος, και μάλιστα, όταν αυτοί που το κάνουν αυτό στηρίζονται στην ελεύθερη αγορά παίρνουν στο λαιμό τους εκατομμύρια άλλους ανθρώπους. Βλέπε Μέιντοφ, πυραμίδες, τραπεζικές συναλλαγές και το κακό συναπάντημα.
Ένα σημαντικό χαρακτηριστικό της μανδραβελογικής είναι η χρήση της Δημοκρατίας στα κείμενά τους. Ξοδεύουν τόνους μελανιού για να αποδείξουν ότι όλες οι αποφάσεις της κυβέρνησης είναι αποτέλεσμα δημοκρατικών διαδικασιών και πως αν θέλουμε να τις καταρρίψουμε ή να τις πολεμήσουμε, θα πρέπει κι εμείς να χρησιμοποιήσουμε τους ίδιους τους θεσμούς. Εδώ ακριβώς βρίσκεται η ουσία της Επιλεκτικής Δημοκρατίας των Μανδραβέληδων. Οι θεσμοί εφαρμόζονται από μέλη του λαού, που όμως εξαρτώνται άμεσα και έμμεσα από την εξουσία. Τρανό παράδειγμα οι εισαγγελείς που επιβάλλουν επιλεκτικά την αυστηρότητά τους σε όποιον αντιστέκεται στη βία της εξουσίας ενώ όταν η ίδια η εξουσία και τα όργανά της ασκούν βία, οι εισαγγελείς κοιμούνται. Ένας εκ των μανδραβελιζόντων φίλων μου, χάρηκε πολύ που καταθέσαμε μήνυση κατά του υπουργού Προπό και των μπάτσων για την υπέρμετρη και απρόκλητη, στις περισσότερες περιπτώσεις, βία που άσκησαν στις 28-29 Ιουνίου του τρέχοντος έτους. Μου είπε μάλιστα πως είναι ευτυχές πως μέσω των θεσμών θα ήταν ευχής έργον να καταφέρουμε να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας γιατί αυτό είναι απόλυτα δημοκρατικό. Βέβαια, ο φίλος μου ξεχνά πως υπάρχουν πολλά παραδείγματα αντίστοιχων μηνύσεων ενάντια στην αστυνομική βία που πολύ απλά δεν έγιναν δεκτές, γιατί «δεν μπορούσε να στοιχειοθετηθεί κατηγορία» ή γιατί δεν «ήταν επαρκή τα στοιχεία». Όπως κι άλλες περιπτώσεις που ενώ με χίλια ζόρια βρέθηκαν τα στοιχεία (ας είναι καλά τα κινητά) τελικά οι παραβάτες-αστυνομικοί δεν έπαθαν τίποτα (βλέπε περίπτωση ζαρντινιέρας) ενώ αντίστοιχα αθώοι διαδηλωτές έχουν μείνει για μήνες στα κρατητήρια. Μου τόνισε μάλιστα πως στη Δημοκρατία, η μόνη νόμιμη βία είναι η βία της Αστυνομίας γιατί εμείς την έχουμε φτιάξει για να μας προστατεύει. Μήπως όμως όταν η νόμιμη βία στρέφεται ενάντια στον λαό, ή σε ένα μέρος αυτού διόλου αμελητέο, όταν οι εξουσίες είναι τόσο αλληλοεξαρτώμενες και δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, είναι λογικό ότι και ο λαός θα αναζητήσει αλλιώς την Δημοκρατία γιατί δεν αντέχει άλλο να ζει στην επίφασή της; Αυτό δεν χωράει όμως στο μυαλό ενός μανδραβελικού. Τον ενοχλούν οι σκηνές και η ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων στο Σύνταγμα, αλλά δεν τον ενοχλεί η πρέζα που με την ανοχή των μπάτσων-εμπόρων έχει γεμίσει όλο το κέντρο και παντού βρωμάει κατρουλίλα. Αλλά πού να ξέρουν οι μανδραβέληδες, για όλα αυτά, μέχρι το Σύνταγμα και το εστιατόριο της Μεγάλης Βρετάνιας φτάνουν και μετά βουρ πίσω στο τζιπάκι τους και κατευθείαν στα προάστια.
Ο Πάσχος Μανδραβέλης έχει το χάρισμα να είναι ευγενικός, να απαντά στα mail που θα του στείλει κάποιος που διαφωνεί μαζί του (όπως ανέφερα και παραπάνω αυτή είναι η δουλειά του και πληρώνεται γι’ αυτό) και είναι προσκαλεσμένος σε πολλές εκπομπές της τηλεόρασης για να πει τη γνώμη του. Είχε την τύχη να έχει γαλουχήσει το μυαλό του και την επιχειρηματολογία του στα νιάτα του με αριστερές ιδέες, που τον ώθησαν να διαβάσει και πέντε βιβλία παραπάνω και χρησιμοποιεί αυτό του το χάρισμα για να στηρίξει τις τωρινές του απόψεις, πράγμα που είναι και σεβαστό και εύλογο. Όμως, ο Πάσχος Μανδραβέλης είναι κατ’ επανάληψη διαστρεβλωτής της πραγματικότητας, ταγμένος ιδεολογικά με το αυτονόητο της Μαρίας Αντουανέτας και προκλητικά σιωπηλός για τα κακώς κείμενα των «αγορών», των τραπεζών, των εχόντων, των πλουσίων και της εξουσίας. Ο Πάσχος Μανδραβέλης δεν είναι τρελός, λέει και σωστά πράγματα. Ταυτίζει το συμφέρον των πολλών με την ευτυχία των λίγων γιατί έτσι των συμφέρει, γιατί κι αυτός θεωρεί ότι είναι ένας από τους λίγους – όπως πιστεύουν πολλοί και στον χώρο της αριστεράς και σε όλο το φάσμα της κοινωνίας. Ο Πάσχος Μανδραβέλης, παρόλο που θα διαφωνήσει μαζί μου, κατά βάθος χαίρεται που η «παλαβή» αριστερά ασχολείται μαζί του, σαν να είναι ποδοσφαιριστής που πήρε μεταγραφή από τον Ολυμπιακό στον Παναθηναϊκό και έκανε χατ τρικ στο μεταξύ τους παιχνίδι ενώ όλο το γήπεδο της πρώην ομάδας του τον έβριζε. Ευτυχώς για τον Πάσχο και όλους τους Μανδραβέληδες, αυτή την εποχή, οι άνεμοι πνέουν ούριοι στα πανιά του κι αυτός που κρατά το τιμόνι τού κάνει όλα τα χατήρια, εφαρμόζει άλλοτε γρήγορα κι άλλοτε αργά τις επιταγές της αγοράς πάνω μας. Αλλά ο καιρός αλλάζει Πάσχο. Όσοι εφοπλιστές και έχοντες κι αν χρηματοδοτούν τα μέσα σας, όσο κι αν ο λαός που μαζί τους τα έφαγε κοιμάται, όταν η κοιλιά του θα έχει αδειάσει για τα καλά, θα σας φάει κι εσάς κι αυτούς που τον δωροδοκούσαν. Και στο τέλος θα σας πετάξει στα σκουπίδια εκτός αν ξαναπάρετε την εξουσία και παραχαράξετε την ιστορία ως νικητές – όπως τόσες φορές έχετε κάνει στο παρελθόν, όπως και τώρα εξισώνετε τα εγκλήματα του ναζισμού με τα εγκλήματα του κομμουνισμού, όπως, όπως, όπως…
Με αγάπη ειλικρινή για την ευκαιρία που μου δίνουν οι Μανδραβέληδες εν μέσω πολέμου –κι ενώ βρισκόμαστε σε αντίπαλα στρατόπεδα– τους αφιερώνω τον «Μέρμηγκα» του Λοΐζου. Στο επόμενο πανηγυράκι που θα στήσετε με την τρόικα, βάλτε το στη διαπασών.
Ο Molisxypnisa είμαι ο Νεκτάριος Λαμπρόπουλος και το mail μου είναι info@haramada.com και έχω το θάρρος της γνώμης μου και δεν φοβάμαι τους κουκουλονόμους του διαδικτύου.
48 Σχόλια to "Η Επιλεκτική Δημοκρατία των Μανδραβέληδων*"
04/08/2011 στις 17:36
Συγχαρητήρια για το κείμενό σου φίλε μου! Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που τολμούν να τα βάλουν με την εξουσία των μανδραβέληδων. Επίτρεψέ μου να προσθέσω στη λίστα των μανδραβέληδων και μάλιστα των όψιμων, τη Σώτη Τριανταφύλλου και το Σταύρο Θεοδωράκη. Πρόκειται για μια πρόσφατη και επικίνδυνη μετάλλαξη του ιού του μανδραβελισμού που απαιτεί εγρήγορση και μέτρα αυτοπροστασίας γιατί άμα κολλήσεις δεν τη γλυτώνεις εύκολα…
04/08/2011 στις 18:01
Τον Θεοδωράκη δεν τον πολυδιαβάζω, σπάνια δηλαδή, οπότε δεν έχω άποψη. Τη Σώτη την εκτιμώ καθώς την έχω γνωρίσει, παρόλο που διαφωνώ με τις περισσότερες από τις απόψεις που ενίοτε δημοσιεύει, όσο και για τη στάση της απέναντι στην Αριστερά (η οποία Αριστερά αδικεί συνεχώς τον εαυτό της έτσι κι αλλιώς και δεν χρειάζεται τους μανδραβεληδες να το κάνουν). Αντίθετα με τους μανδραβελικούς, πιστεύω στην καλοσύνη των ανθρώπων και νομίζω ότι η Σώτη είναι καλός άνθρωπος παρόλο που έχει παρασυρθεί από το μικρόβιο του μανδραβελισμού – και είναι και πιο αυθεντική από πολλούς ψευτομανδραβελικούς γενίτσαρους. Αυτό πάντως δεν με εμποδίζει να στέκομαι απέναντί στις θέσεις της. Εγώ δεν θα χρησιμοποιήσω την μανδραβελική ορολογία των «παλαβών», γιατί και οι μανδραβελικαίοι είναι αναγκαίοι.
04/08/2011 στις 22:42
Επειδή κι εγώ την έχω γνωρίσει θα αποφύγω να την κρίνω με το ουδέτερο και μανιχαϊστικό δίπολο ως «καλό» ή «κακό» άνθρωπο. Δεν έχω ενδείξεις περί «κακίας», είναι η αλήθεια, αλλά δεν είναι αυτό που με απασχολεί σε κάποιον-κάποιαν που γράφει δημοσίως. Ως «μανδραβελική» την κρίνω από τον δημόσιο λόγο της, από τα απαράδεκτα, με ατέλειωτα λογικά χάσματα, εμπαθή δημοσιεύματά της των τελευταίων περίπου δύο ετών. Α, και για να μην το ξεχάσω, ο πρώτος διδάξας είναι σίγουρα ο Γεωργελές του Athens Voice, ανανήψας αριστερός και νυν διάδοχος του Κωστόπουλου. Την επηρεάζει, είμαι σίγουρος.
05/08/2011 στις 00:58
Νεκτάριε διάβασα το κείμενό σου από άσχετο μέιλ που μου ήρθε και όσο το διάβαζα έλεγα μπράβο σ αυτόν που το γραψε μιας δεν είχα δει την υπογραφή στο τέλος. Στο τέλος που είδα ότι ήταν δικό σου εκτός από την ιδιάιτερη χαρά αισθάνθηκα μια μικρή περηφάνια -ας μου επιτρέψεις- για σένα!
Για την περήφημη Σώτη συμφωνώ απολύτως με τον Κουκουλά. Πρόσφατα ανέφεραι σε άρθρο της σαν έναν απο τους λόγους της «εθνικής μας κατάντιας» ότι είμαστε πρώτοι σε απεργίες στην Ευρώπη. Μέγα ανυπόστατο στοιχείο. Είμαστε απ τους τελευταίους και πολλοί πίσω από τους Γάλλους και τους Δανούς, ναι τους Δανούς…
Όσο για τους αρθρογράφους του συγκροτήματος Λαμπράκη (με προεξέχοντα τον πρόεδρο του ΕΚΕΒΙ Τάκη Θεοδωρόπουλο) τι να πεις; Ξεσπαθώνουν καθημερινά κ με κάθε ευκαιρία σε όσους αντιστέκονται και υπερασπίζουν το μεροκάματό τους, βρίζοντας συλίβδην τον ελληνικό λαό ως κρατικοδίαιτο κ βολεμένο, αλλά ποτέ δεν είπαν τίποτα για τα 2/3 του κρατικού προϋπολογισμού από τον πολιτισμό που έπαιρνε επί χρόνια το Μέγαρο (χώρια τις παχηλές χορηγίες από τράπεζες και κρατικούς οργανισμούς) ούτε ότι ανέλαβε τώρα το κράτος τα τεράστια χρέη του (σύμφωνα με τα αδιάψευτα ως τώρα στοιχεία του Μάνου Στεφανίδη).
Ας θυμηθούμε κ το περίφημο «ΤΟΛΜΙΣΤΕ» που υπέγραψαν οι 32 ακαδημαϊκοί (με 6.000 € το μήνα παρακαλώ ισόβιο μισθό) και λοιποί «πνευματικοί άνθρωποι» κατά του λαϊκισμού που λίγο-πολύ καλούσε την κυβέρνηση να μην κάνει πίσω σε τίποτα…
Αλλά, όπως είχε γράψει ο Βάρναλης σε ένα ποίημά του: Ο Ακαδημαϊκός Καραμπουζούκης
Κοιτάχτε τον Καραμπουζούκη, ακαδημαϊκός!
Άλλος δεν είναι στο σινάφι πιο μηδενικός.
Γιατί λοιπόν στρογγυλοκάθεται κάτου απ’ το θόλο;
Γιατ’ έχει κώλο!
Φαρφουλάς
05/08/2011 στις 01:00
Εκτίθεσθε. Γράφετε τόσες μισές αλήθειες που καταντάτε να διαστρέφετε την πραγματικότητα. Αν οι αναλύσεις σας είναι τόσο πρόχειρες όσο τα ρεπορτάζ σας, αντιλαμβάνεται κανείς εύκολα γιατί αποτύχατε με ό,τι καταπιαστήκατε. Δεν σας φταίει που δεν έχετε χρόνο, αλλά που τον ξοδεύετε σε κουτσομπολιά και φτήνιες αντί να τον κάνετε δημιουργικό και ωφέλιμο. Κρίμα διότι ορισμένοι από εσάς μικροί είχατε ταλέντο.
05/08/2011 στις 16:02
Κύριε Ναούμ,
Δεν ξέρω αν γνωριζόμαστε προσωπικά και δεν το θυμάμαι, δεν ξέρω επίσης αν έχετε τόση γνώση της επαγγελματικής μου πορείας σε αυτόν τον μάταιο κόσμο, αλλά προτού γράψετε κάτι θα ήταν καλύτερο να το ελέγχετε.
Προσωπικά έχω το θάρρος να εκτίθεμαι, και είμαι έτοιμος να δεχτώ κριτική, και όποιος εκτίθεται θα πρέπει να μπορεί να την δεχθεί, δηλαδή και ο Μανδραβέλης και οι κάθε Μανδραβελικοί.
Δεν νομίζω να γράφω μισές αλήθειες, όλα όσα έχω γράψει εδώ είναι αληθινά αν δεν με έχει απατήσει κάποια πηγή ή η ίδια η πραγματικότητα. Μπορείτε να μου γράψετε τι είναι μισή αλήθεια από όσα έγραψα; Ελπίζω να μην λογοκρίνετε και την ίδια την άποψή μου.
Επίσης θα πρέπει να σας κάνω γνωστό ότι δεν είμαι δημοσιογράφος και δεν κάνω ούτε ρεπορτάζ, ούτε αναλύσεις και με κάποιον άλλο θα με μπερδέψατε.
Κατά τα άλλα δεν ξέρω πού έγκειται η «αποτυχία» μου; Στο ότι έχω έναν εκδοτικό οίκο για τον οποίο είμαι περήφανος; Στο ότι έχω βγάλει ένα περιοδικό που χαρακτηρίστηκε ως το καλύτερο μουσικό περιοδικό της δεκαετίας και βραβεύτηκε με έπαινο για τον καλύτερο σχεδιασμό περιοδικού στην Ελλάδα το 2008; Ή στο ότι πήρε βραβείο ο εκδοτικός για το καλύτερο ελληνικό κόμικ το 2007;
Όσο χρόνο έχω τον ξοδεύω στην δουλειά μου, στους φίλους μου και στην ανάγνωση και σας πληροφορώ είναι απίστευτα δημιουργικός και ωφέλιμος για μένα.
Δεν έγραψα κανένα κουτσομπολιό εδώ μέσα, αντιθέτως παρέθεσα κάποια γεγονότα (και αν κάτι δεν ισχύει, πραγματικά πείτε μου ποιο είναι για να το σβήσω και να ζητήσω συγνώμη) τα οποία είναι απαραίτητα για να δούμε πιο σφαιρικά την μανδραβελική δημοσιογραφία.
Δεν ξέρω αν μιλάτε για μένα ή για κάποιον άλλον από όσους έγραψαν εδώ, αλλά χαίρομαι που διαγνώσατε το ταλέντο μας όταν ήμασταν μικροί.
05/08/2011 στις 06:47
Όποιος σχολιαστής δεν ασπάζεται την «αγωνιστική» σας αγανάχτηση.. δεν μπορεί ΘΑ είναι πληρωμένος κοντυλοφόρος!
Μια «βαθειά δημοκρατική» θεωρία!
Ορέα!
05/08/2011 στις 15:50
Κύριε Ζέππο,
Υπάρχει μια πολιτική διαφωνία ανάμεσα σε εμένα (και όπως φαίνεται ανάμεσα και σε άλλους ανθρώπους) και σε αυτούς που ασκούν την δημοσιογραφία που χαρακτηρίζεται -όχι μόνο από μένα, αλλά από πολύ μεγάλο μέρος αναγνωστών- ως μανδραβελική. Εγώ απλά προσπάθησα να παραθέσω τη μορφή της και να ανταπαντήσω με κάποια επιχειρήματα για το διαστρεβλωτικό της χαρακτήρα. Εσείς μπορείτε να συμφωνήσετε, μπορείτε και να διαφωνήσετε, δημοκρατία έχουμε.
Επίσης δεν είπα ότι όποιος δεν ασπάζεται αυτά που πιστεύω ότι είναι πληρωμένος κοντυλοφόρος. Κάποιοι είναι, κάποιοι δεν είναι. Προσωπικά έναν μανδραβελικό τον κατέταξα ως κάποιον που γράφει για να «υπερασπιστεί τα συμφέροντα των αφεντικών του και των χρηματοδοτών του ή ακόμα και μόνο τις απόψεις του πάση θυσία (όταν πρόκειται για αγνούς μανδραβελικούς)». Άρα δεν είπα ότι όλοι είναι πληρωμένοι. Πληρώνονται βέβαια για αυτό που κάνουν γιατί είναι η δουλειά τους, όπως κι εγώ πληρώνομαι για κάποια άλλη δουλειά την οποία κάνω, όπως κι εσείς για τη δική σας. Αντίθετα κάποιοι άλλοι άνθρωποι που διαφωνούν μαζί τους δεν πληρώνονται για να γράψουν τη διαφωνία τους, που είναι και η βάση της δημοκρατίας, πράγμα που κι εσείς φαντάζομαι πιστεύετε.
Αντίθετα κατά τον Πάσχο Μανδραβέλη όποιος δεν συμφωνεί μαζί του είναι παλαβός. Μπορείτε να κάνετε μια αναζήτηση στο site της Καθημερινής και να δείτε πόσα αποτελέσματα θα σας βγάλει αν βάλετε τις λέξεις «παλαβή αριστερά» και όλα ανήκουν σε άρθρα που υπογράφει ο κύριος Μανδραβέλης. Και σκεφτείτε ότι αυτό που γράφω εγώ εδώ το διαβάζουν 1000 άνθρωποι, ενώ αυτό που γράφει ο κύριος Μανδραβέλης το διαβάζουν 100.000 και το βλέπουν κι άλλες χιλιάδες στην τηλεόραση.
Επιτρέψτε μου λοιπόν να εκφέρω ελεύθερα τη γνώμη μου στο τελευταίο δημοκρατικό μέσο που απέμεινε σε αυτόν τον τόπο, να την υπογράφω και να δέχομαι και τα σχόλιά σας.
05/08/2011 στις 13:27
Ελευθέριε Ναούμ πολύ με συγκινεί ο πληθυντικός: «εκτίθεστε, γράφετε, καταντάτε, διαστρέφετε» κ.λπ. Σε ποιους αναφέρεστε? «Μας» ξέρατε και από μικρούς? Και ποιο ακριβώς ήταν το κουτσομπολιό? Πολιτική επιχειρηματολογία το λένε αυτό που διαβάσατε, στο δικό σας αφορισμό δεν εντόπισα τίποτα συγκεκριμένο.
Zeppos, αν δεν απατώμαι, δεν γράφτηκε τίποτα για πληρωμένους κοντυλοφόρους. Αν και είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πολλοί τέτοιοι, είτε με άμεσο είτε με έμμεσο τρόπο. Μήπως θα μπορούσες να εξηγήσεις καλύτερα ποιον ακριβώς υπερασπίζεσαι με την ορέα σου παρέμβαση? Ονόματα. Ποιον σου θίξαμε?
05/08/2011 στις 14:18
«Ταυτίζει το συμφέρον των πολλών με την ευτυχία των λίγων γιατί έτσι των συμφέρει, γιατί κι αυτός θεωρεί ότι είναι ένας από τους λίγους»
O Μανδραβέλης συγκεκριμένα δεν …θεωρεί. ΕΙΝΑΙ ένας από τους λίγους. Καταδικασμένος να χαθεί μαζί με αυτούς. Βεβαίως, αν μιλήσουμε για τους «μανδραβελικούς» εν γένει, πόσο μάλλον για όσους επιρρεάζονται από τον μανδραβελισμό, τότε το πράγμα αλλάζει…
05/08/2011 στις 16:15
Πολλά μπράβο για το κείμενο,αν και προσωπικά θεωρώ ανάξια λόγου τα-επί πληρωμή ή μη-εμπαθή άτομα.
Όσο για τα φαρμακερά σχόλια κάποιων επί προσωπικού, εκτός του ότι εκθέτουν τον ίδιο το σχολιαστή,μόνο πανικό και έλλειψη επιχειρημάτων μαρτυρούν (έτσι σας δίδαξε ο Μανδραφέντης;) Ίσως δεν χωρά στο μανδραβελικό μυαλό ότι στα blogs εκτίθενται προσωπικές απόψεις και ενίοτε γίνεται κουβέντα κι όχι ρεπορτάΖΖΖ-.καληνύχτα σας ναούμ.
05/08/2011 στις 19:55
@Γιάννης: Όλο το ποστ αναφέρεται στο πρόσωπο και στα «κίνητρα» των Μανδραβέληδων και οχι στις ιδέες τους.
Μερικά:
«Μιλάμε δηλαδή για μια δημοσιογραφία Φρανκεστάιν, καταπώς βολεύει κάθε φορά τον κάθε Μανδραβέλη, ώστε να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των αφεντικών του και των χρηματοδοτών του.
Το κακό είναι πως οι μανδραβέληδες συνήθως πληρώνονται για να κάνουν μόνο αυτό,»
Εχει και άλλα βέβαια που δείχνουν την πρόθεση του γράφοντα να «πλήξει» την αξιοπιστία των «Μανδραβέληδων» – οχι μόνο του συγκεκριμένου – με σκοπό κατά την φτωχή μου γνώμη να πείσει οτι η υποστήριξη κάποιων ή του συνόλου των κυβερνητικών αποφάσεων από «κοντυλοφόρους», δεν μπορεί να είναι απλά μια άποψη, αλλά υπηρετεί ένα σκοπό πληρωμένο..
Αυτά και αν δεν συμφωνείτε, ε δεν χάθηκε κι’ο κόσμος..
10/08/2011 στις 20:23
Είναι δεδομένο πως θέλω να πλήξω την αξιοπιστία των Μανδραβέληδων και δεν το αρνούμαι. Πιστεύω πραγματικά πως όποιος ασκεί δημοσιογραφία σαφώς και πρέπει να είναι αξιόπιστος και να μην κατηγορεί άλλους για πράγματα που ο ίδιος δεν μπορεί ίσως να αποφύγει. Η κριτική μου είναι άλλωστε σε αυτά και όχι σε προσωπικά δεδομένα αυτών που κρίνω. Δεν μίλησα για την σεξουαλική ή την προσωπική ζωή τους, αλλά για τον τρόπο άσκησης του επαγγέλματός τους.
Άλλωστε χρησιμοποίησα περίπου τον τρόπο γραφής τους για να δουν πώς είναι να πηγαίνεις κομματάκι κομματάκι ένα κείμενο εκεί που θες, και πως αυτό πολλές φορές καταντά λαϊκισμός. Προσπάθησα όμως να μην διαστρεβλώσω τίποτα, αλλά να τους προσάψω κάποια στοιχεία που οι ίδιοι προσάπτουν χωρίς αιδώ στους γραφιάδες της αντίθετης άποψης (νομίζω πως είδες και την απάντηση που έδωσα στο blog του Πάνου). Εννοείται πως οι απόψεις των Μανδραβέληδων είναι κι αυτές απόψεις, αλλά μιας και οποιαδήποτε άλλη άποψη εκτός της δικής τους την χαρακτηρίζουν αναχρονιστική, δεν μπορεί να δεχτούμε όλοι αυτή τη γενίκευση και αυτόν τον λαϊκισμό. Σαφώς υπάρχουν αναχρονιστικές απόψεις στην Αριστερά, σαφώς υπάρχουν λαϊκιστικές ρητορείες, αλλά μπορείς να μου πεις πού δεν υπάρχουν; Και γιατί να τσουβαλιάζονται όλες οι απόψεις επειδή κάποιες είναι σαν κι αυτές; Υπήρχε ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο που είχε η Le Monde και είχε δημοσιευθεί σε κάποια Ελευθεροτυπία πριν κανά δυο μήνες και μιλούσε για αυτό το φαινόμενο ακριβώς και θα σου πρότεινα να το διαβάσεις.
Από την άλλη μεριά όμως, θα σου πρότεινα να μην εστιάζεις μόνο σε αυτό το κομμάτι του κειμένου μου και να το δεις πιο συνολικά.
11 | Rania Razzmatazz
05/08/2011 στις 23:17
Νεκτάριε, μπράβο! Εξαιρετική η ειρωνική και αιχμηρή γραφή σου και κυρίως: εύστοχη (για τις μέρες τούτες)! :))
06/08/2011 στις 09:35
@Ελεύθεριος Ναούμ @Ζέππος Ρε παλικάρια ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΤΕ;… Μόνο που ξεκινάνε τα νεοφιλελεύθερα κωλοδάκτυλα σας να γράφουν στο πληκτρολόγιο σηκώνεται η τρίχα σε εκατομμύρια άνεργους και εξαθλιωμένους συνανθρώπους μας στην Ελλάδα και δισεκατομμύρια στον κόσμο. Τι και πως ακριβώς τρώτε και πίνετε αυτή την περίοδο, χαβιάρια, καφέ στη Μεγάλη Βρετάνια και στο Κολωνάκι;.. Σύντομα θα τρώτε χαρτιά χρέους και παραγώγων. Παιδιά θα πεινάσετε!!!! και αυτοί (οι πολλοί) που θα καλλιεργούν με τα χέρια τους κ θα έχουν ένα πιάτο φαΐ στο τραπέζι τους… δεν θα σας δίνουν ούτε τα αποφάγια τους… Η αλαζονεία (σας) είναι η κορυφαία αμαρτία της εποχής… άντε, μαζί με την απληστία (σας). Ζαβοί, κουφοί και αυτιστικοί, είστε πια σαν τη μύγα μεσ το γάλα… Πόσο πρέπει να σας πόνεσε αυτό το άρθρο του ψυχραιμότατου και μετριοπαθέστατου στη διατύπωση Ν. Λαμπρόπουλου!!!… Εγώ ομολογώ, θα τα είχα γράψει απείρως πιο σκληρά και ωμά… αλλά είπαμε, ζαβοί, κουφοί και αυτιστικοί, είναι κομματάκι δύσκολο να δουν κάτι άλλο απ’ αυτό που βλέπουν στις λίγες στιγμές που βρίσκονται σε αυτό τον πλανήτη. Παλικάρια, στιγμές είναι η ζωή σας στον κοσμικό χρόνο. Αν δεν έχετε πάει από ασιτία (το πιθανότερο), μέχρι να το καταλάβετε θα είστε γέροι και τα γεράματα δεν συγχωρούν τις απάνθρωπες «αξίες» σας… Αν δεν έχετε «ΛΕΦΤΑ» (με αξία) για να εξαγοράζετε την όποια παρέα σας (δεν το πολυβλέπω), θα πεθάνετε στα αζήτητα. Ξέρω, προς το παρόν ηδονίζεστε που βλέπετε την ανθρώπινη δυστυχία, φτώχεια και τον θάνατο παντού στον κόσμο… και εσείς εξακολουθείτε να ζείτε και να αισθάνεστε να να στε στην κορυφή του κόσμου (την Ελίτ του κόσμου:-Ρ Τώρα πόσο θα κρατήσει αυτό το παραμυθάκι… ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ… δεν θα έπαιρνα όρκο…! Καληνύχτα σας… και ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ. Θα τη χρειαστείτε;-))))))
10/08/2011 στις 20:13
Φώτη, δεν γνωριζόμαστε, συμφωνούμε σε αρκετά πράγματα, αλλά μην βρίζεις μωρέ!
06/08/2011 στις 11:39
Καλημέρα.
Για το άρθρο σας έμαθα από το φίλο Διαμαντή Καράβολα και τον ευχαριστώ. Η ανάδειξη του ρόλου προσώπων που η δουλειά τους είναι η υπεράσπιση των ελάχιστων είναι σοβαρό έργο και μόνο «ερασιτέχνες» μπορούν να το φέρουν σε πέρας.
Από εκεί και πέρα τώρα αρχίζει διαφαίνεται η στρατηγική του συστήματος.
Η αριστερά δεν είναι βεβαίως άμοιρη ευθυνών. Εξάλλου το πρόβλημα είναι ο καπιταλισμός και ο καταναλωτισμός και η αριστερά καταδίκαζε μόνον το δεξιό.
Το Γενάρη του 2010 που ξεκίνησε, από την Ελλάδα με στόχο όλο τον ευρωπαϊκό νότο και βλέπουμε, μιλούσανε για ένα χρέος 115% που το φτάσανε όμως στο 150%! Γιατί; Η Ιταλία είπανε χθες έχει 120%…
Το σενάριο για το μετασχηματισμό στο μοντέλο 5% πλούσιοι και 90% φτωχοί είναι έτοιμο και υλοποιείται. Εξάλλου ήδη μια χαρά δουλεύει στην Ινδία και στη Βραζιλία κλπ και εξελίσσεται από άλλο δρόμο και στην Κίνα (υπό τη σκέπη του ΚΚΚ) όπου ήδη δημιουργήθηκε μια τάξη περί τα 300 εκ. Κινέζων που απολαμβάνουν μεγάλες αμοιβές ενώ το υπόλοιπο 1,2 δις δουλεύει για μισό πιάτο ρύζι.
06/08/2011 στις 13:33
ιαφωνώ με όσα γράφετε, ειδικά που η μπάλα παίρνει από σχολιαστές στο ίδιο καζάνι τη Σώτη Τριανταφύλλου, το Γεωργελέ, το Θεοδωράκη (Σταύρο όχι Μίκη). Η χώρα είναι τόσο παράλογη που κάποιοι άνθρωποι πρέπει να χρησιμοποιούν τη φωνή της λογικής, αλλά με όξυνση και ένταση, γιατί η χώρα είναι οξυμένη. Αν αναιρέσουμε και αυτές τις φωνές (για μένα είναι πολύ χρήσιμες στο δημόσιο λόγο) τότε ας μείνουμε με το ΚΟΝΤΡΑ τσάνελ, το εξτρα τσάνελ, τη μαχητική δημοσιογραφία της αυριανής, το ριζοσπάστη, τότε ας κάνουμε έναν εμφύλιο να τελειώνουμε.Συμφωνώ με ότι πολλοί πρώην αριστεροί έχουν το μικρόβιο να αυτοθεωρούνται ξεχωριστοί και μεταλλάσονται σε οπαδούς της (μη αριστερής) πραγματικότητας, αλλά το να ξοδεύεται τόσο μελάνι για το Μανδραβέλη με ανυσηχεί, θα πρεπε να ξοδευόταν για περισσότερο απροκάλυπτα κακούς πονηρούς ανθρώπους. Αυτή η νεύρωση ότι ο καθένας που έχει μια πιο πλατειά άποψη, ενδεχομένως είναι και κοσμοπολίτης όπως η Σώτη, είναι φορέας του κακού και του νεοφιλελευθερισμού δε βγάζει πουθενά. Για μένα απλά αυτοί οι άνθρωποι προσπαθούν να μιλούν λογικά…διαβάστε τα κείμενα του Μανδραβέλη για το χώρο του φαρμάκου και τους φαρμακοποιούς στην Ελλάδα και θα καταλάβετε…
Αν ο Μανδραβέλης για την επερχόμενη καταιγίδα στην παιδεία γράψει δηλαδή ότι οι καθηγητές στην Ελλάδα δουλεύουν τις λιγότερες ώρες στην Ευρώπη, ότι στην Αμερική δεν πληρώνονται καν το καλοκαίρι (φωτιά να πέσει να με κάψει που το γράφω!), και ότι θα πρεπε να δουλέψουν κάπως παραπάνω παρόλο τα 100 ευρώ του μισθού τους που χάσαν, αφού είναι ήδη πάρα πολλοί, θα είναι νεοφιλελεύθερη αναλγησία ή απλή κοινή λογική μιας χώρας που είναι φτωχή και πρέπει να υπερβεί κεκτημένες συνήθειες. Αρκετα πια με την κουλτούρα του να μην ξεβολευτεί κανένας, ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας έχει αγανακτήσει (από την ανάποδη)α ξεχάσαμε και άλλον έναν άγγελο του θανάτου να θάψουμε, το Στέφανο Μάνο
06/08/2011 στις 18:23
Η ανά περίπτωση στοχοποίηση ομάδων εργαζομένων και η αποδοχή από τους υπόλοιπους διευκολύνει.
Για την περίπτωση πάλι των φαρμακοποιών θα ήθελα να ήξερα αν είναι θεμιτό για έναν ελεύθερο επαγγελματία να πληρώνει 100 ευρώ μετρητά στη φαρμακοβιομηχανία για να αγοράσει και όταν, μετά, πουλάει 135 ευρώ να εισπράττει τα 34 (περίπου), να αποδίδει στην εφορία τη διαφορά στο ΦΠΑ και να εισπράξει τα υπόλοιπα (από το δημόσιο ταμείο) μετά από 12-14 μήνες. Αν δεν μας πλήρωνε το ΙΚΑ (ως πότε με τη μείωση των μισθών και τη διογκούμενη ανεργία…) όπως έχουμε υπογράψει, απλά θα κλείναμε (όπως μου είπε γείτονας φαρμακοποιός
http://www.mypharm.gr/node/1513
http://www.mypharm.gr/node/2229
07/08/2011 στις 08:06
με συγχωρείτε αλλά το να λυπηθώ τη συμπαθή κατά τα άλλα τάξη των φαρμακοποιών, ένα από τα πλέον ευνοημένα επαγγέλματα σ αυτή τη χώρα, στην ουσία είναι ένα σούπερ μάρκετ πολυτελείας με σεβαστότατο περιθώριο κέρδους, με πανάκριβες άδειες, κληρονομικά δικαιώματα και μεταβιβάσεις όσο 3 εφάπαξ δημοσίου υπαλλήλου στην συνταξιοδότηση τους, παράλληλες συμφωνίες με γιατρούς ειδικά στιν επαρχία για ενίσχυση της πολυφαρμακίας, ελλείψει ουσιαστικού ελέγχου, δεν πρόκειται να συμβεί. Κάποια στιγμή θα αναγκαστούν και αυτοί να χάσουν τα προνόμια τους είναι αναπόφευκτο. Όσο για την καθυστέρηση των εξιφλήσεων ποιον συναλλασόμενο με το δημόσιο δεν τον αφορά?? Τα ίδια δεν πρέπει να υποστούν και οι ιδιώτες γιατροί που πληρώνονται 1 χρόνο μετά?
Το πρόβλημα πέρα από όλα τα άλλα είναι η ανεξέλεγτη παραγωγή φαρμακοποιών και γιατρών στη χώρα + από το εξωτερικό, που αναγκάζει κάθε επαγγελματιή ομάδα να εξοοπλίζεται σαν τον αστακό για την υποστήριξη των κίβδηλων επαγγελματικών προνομίων των παλαιοτέρων.
12/08/2011 στις 22:05
Δεν είχα πρόθεση να «υπερασπιστώ» κάποια επαγγελματική τάξη αλλά να θέσω κάποια θέματα που δεν αναφέρθηκαν από κάποιον που ανέλαβε να παρουσιάσει ένα πρόβλημα καταλήγοντας στη στοχοποίηση μιας ομάδας. Μιας ομάδας που συμμετέχει και αυτή στο θέμα «πολυφαρμακία» αλλά το μέγιστο μερίδιο ευθύνης βαρύνει ένα κατεστημένο σύστημα (στο οποίο η Ελλάδα είναι ένα μικρό κομματάκι) στο οποίο οι φαρμακοβιομήχανοι έχουν στήσει ένα παγκόσμιο καρτέλ.
06/08/2011 στις 21:05
Όταν η ανεργία έχει φτασει στο 25% και η ανασφάλεια των νέων το 100%, δεν είναι πολύ να ζητάμε από από τους εκπαιδευτικούς να δεχθούν 30 αντί για 25 μαθητές σε κάθε τάξη (όπως σε όλα τα ιδιωτικά) και 25 ώρες διδασκαλία την εβδομάδα ας (απο 16-21 που είναι σήμερα) για να μην έχουμε έλλειμα εκπαιδευτικών φέτος.
Όλα τ’ άλλα είναι θεωρίες και υπεκφυγές
08/08/2011 στις 10:06
Σπύρο, θεωρία και υπεκφυγή είναι να προτείνεις να αυξάνονται οι ώρες των εκπαιδευτικών αντί να αυξάνονται οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί…
Η πλειονότητα των εκπαιδευτικών είναι ωρομίσθιοι (πολλοί με συμβάσεις ΕΣΠΑ), με μισθούς ντροπής, 8μηνες συμβάσεις κλπ. Όλα τα άλλα είναι μανδραβελισμοί.
Tassos, ο Στέφανος Μάνος που νοστάλγησες φαίνεται ότι θάφτηκε μόνος του (ευτυχώς) μετά από τις ατέλειωτες αριβίστικες και αεριτζίδικες πρακτικές του. Μόνο κάποιοι Παπαχελάδες και Προτοσάλτες τον διατηρούν στην επικαιρότητα και τον βγάζουν που και που από τη φορμόλη. Και συ βέβαια. Όλα τα άλλα που λες περί των εκπαιδευτικών είναι αναμασήματα του μανδραβελισμού, ψεύδη και σοφιστείες. Ας πούμε, ποιος έχει αποφασίσει ότι είναι «πάρα πολλοί» οι εκπαιδευτικοί? Πολλοί είναι σε σχέση με τους εκπαιδευτικούς που είχαμε επί Καποδίστρια. Ελάχιστοι είναι σε σχέση με όσους απαιτούνται σε ένα σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα. Παίρνουν πολλά σε σχέση με τους ανέργους. Παίρνουν ελάχιστα σε σχέση με τις ανάγκες τους. Γιατί σας έλκει ρε Tassos τόσο πολύ η ιδέα της εξομοίωσης προς τα κάτω? Δηλαδή αν υπάρχει ένας φτωχός πρέπει να γίνουμε όλοι φτωχοί? Όχι! Πρέπει να αγωνιστούμε να μην υπάρχει ο φτωχός. Γιατί ανακυκλώνετε όλη αυτή την παπαρολογία της κυβέρνησης που κατηγορεί τους εργαζόμενους για όλα όσα συνέβησαν σ’ αυτή τη χώρα? Ας αγωνιστούμε μεταξύ χιλιάδων άλλων πραγμάτων για ανώτατους μισθούς δικαστικών, δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων, στελεχών, golden boys, βουλευτών και μανατζαραίων ίδιους με τους κατώτατους, για εξάλειψη της ανεργίας, για ισότητα, για δημοκρατία. Αν η μια κοινωνική και επαγγελματική ομάδα επιτίθεται στην άλλη είναι ταξικός εμφύλιος. Δε βγάζει πουθενά. Προτιμώ τον ταξικό πόλεμο.
11/08/2011 στις 07:53
Ωραία!!!
Προτείνω 5 καθηγητές / μαθητή ΕΔΩ & ΤΩΡΑ!!!!!
Εξατομίκευση των σχολικών προγραμμάτων και κατάργηση των σχολικών τάξεων. Ιδιαίτερα μαθήματα στο σπίτι.
Μετατροπή των σχολείων σε κοιτίδες πολιτισμού και αθλητισμού!!!
Ρε, δεν πάμε καλαααααααά
11/08/2011 στις 08:04
» Παίρνουν ελάχιστα σε σχέση με τις ανάγκες τους».
Και οι γιατροί ζητάνε μικρά φακελάκια σε σχέση με τις ανάγκες τους. Έχουν μια ακατανίκητη ανάγκη για χρήματα.
Ωραία και βολική θεωρία…
Δεν ξέρω κανέναν που να αμείβεται σύμφωνα με τις ανάγκες του αντιθέτως ξέρω πολλούς που αμείβονται σύμφωνα με την προσφορά τους.
08/08/2011 στις 15:59
Νεκτάριε, όσο έξοχο το άρθρο (κι εγώ μέσω Διαμαντή το είδα) τόσο χαρακτηριστική η εμπάθεια ορισμένων διαφωνούντων. Υπάρχει, και πράγματι εκφράζεται πιο χαρακτηριστικά (δηλαδή με όλες τις εσωτερικές αντιφάσεις που εμπεριέχει η υποτιθέμενη συνοχή των απόψεων) στον Όμιλο Λαμπράκη, μια περίσσεια κατ’ επίφασιν ορθολογισμού, χαιρέκακα κυνικού, που μάλιστα (λανθάνουσα επίπτωση) φθάνει μέχρι το ψαλίδισμα κάθε υποψίας φαντασιακού στοιχείου (εκτός αν αυτό προέρχεται από εγκεκριμένους πνευματικούς ανθρώπους–δες και κείμενα του Κανέλλη σχετικά) για να μετατραπεί ακαριαία σε παραλήρημα διαμαρτυρίας στην πρώτη, οσοδήποτε νηφάλια, υποψία εναλλακτικής γνώμης. Η εμμενής συσσώρευση λογικών ή/και λογικοφανών επιχειρημάτων είναι εξ ίσου εντυπωσιακή με την τέλεια βεβαιότητα ότι ο αντίλογος είναι εξ ορισμού ασυγκρότητος ή/και παράλογος (κάτι που, ως προς το πρώτο σκέλος, ενδέχεται να ισχύει ενίοτε, καθώς ένας απελπισμένος πολίτης είναι πιθανό να μην κατέχει την ευχέρεια λόγου του Μανδραβέλη, γεγονός που αυτομάτως χρωματίζει την «άλλη άποψη» εν γένει–βλ. και το κλασικό κείμενο του Ρολάν Μπαρτ για τον χωριάτη που δικαζόταν…). Μαθαίνουμε ότι η όποια δράση οφείλει να έχει ως όριό της αυτό που θέτει ο νόμος, κι όταν κανείς τους επισημαίνει ότι το δίκαιο του νόμου εξαρτάται από το καθεστώς στο οποίο αυτός λειτουργεί απαντούν (αν απαντούν) ότι το τρέχον καθεστώς είναι το μόνο δυνατό/θεμιτό. Κατόπιν, αφού εκβιάζουν τον υπερψηφισμό του εν λόγω καθεστώτος ελλείψει καλύτερου, ψέγουν τους διαμαρτυρόμενους πολίτες ως ανεύθυνους αφού π.χ. στα πρόσωπα των βουλευτών μουτζώνουν το ίδιο τους το είδωλο (κραυγαλέο λογικό [σφ]άλμα, το οποίο φθάνει στη λογική του κατάληξη με την απορία του Παπακωνσταντίνου «Πού ήταν τόσα χρόνια όλοι αυτοί οι αγανακτισμένοι;»).
Θα διαφωνήσω ωστόσο ως προς την Σώτη Τριανταφύλλου. Δεν μπορώ να γνωρίζω την προσωπική σου εμπειρία σε ό,τι αφορά την ίδια και τα κίνητρά της, αλλά ένα δημόσιο πρόσωπο φέρει το βάρος της υπογραφής του και μόνο. Και κανείς Μανδραβέλης, κανείς Πρετεντέρης ακόμη, δεν θα διενοείτο ποτέ να γράψει ότι όσοι ενοχλούνται από την απόλυσή τους το κάνουν γιατί δεν έχουν ιδέα από «φαντασία και περιπέτεια». Και δεν θα το διενοείτο γιατί ο Μανδραβέλης και ο Πρετεντέρης τουλάχιστον δεν διεκδικούν το ρόλο του «θεμιτού» φαντασιακού, όπως η Σώτη.
08/08/2011 στις 18:47
σαν Μανδραβέλης της αλλης πλευρας γράφεις πολύ κάλπκος μου φαινεσαι αν και μπορεί να εχω ολοσδιόλου αδικο
10/08/2011 στις 20:12
Η αλήθεια είναι πως έχω χρησιμοποιήσει μανδραβελικές μεθόδους στο κείμενο αυτό, ακριβώς για να δείξω με ποιον τρόπο γράφεται η μανδραβελική δημοσιογραφία. Παρόλα αυτά δεν νομίζω να έχω διαστρεβλώσει την αλήθεια όπως γίνεται σε αρκετά μανδραβελικά κείμενα.
Όσο για το κάλπικος δεν νομίζω ότι μπορώ να σου δώσω κάποια απάντηση που να σε ικανοποιήσει.
[…] Όμως, οι νεοφιλελεύθεροι γραφιάδες- γνωστοί και ως Μανδραβέληδες – όσο κι αν προπαγανδίζουν το αντίθετο- δεν διαφέρουν […]
12/08/2011 στις 00:36
[…] Όμως, οι νεοφιλελεύθεροι γραφιάδες- γνωστοί και ως Μανδραβέληδες – όσο κι αν προπαγανδίζουν το αντίθετο- δεν διαφέρουν […]
12/08/2011 στις 02:05
[…] Όμως, οι νεοφιλελεύθεροι γραφιάδες- γνωστοί και ως Μανδραβέληδες – όσο κι αν προπαγανδίζουν το αντίθετο- δεν διαφέρουν […]
[…] Όμως, οι νεοφιλελεύθεροι γραφιάδες- γνωστοί και ως Μανδραβέληδες – όσο κι αν προπαγανδίζουν το αντίθετο- δεν διαφέρουν […]
12/08/2011 στις 18:17
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι –διαμορφωτές της κοινής γνώμης- που υποστηρίζουν με νύχια και δόντια την νεοφιλελεύθερη πολιτική εδώ και χρόνια. Δυο είναι τα βασικά προπαγανδιστικά τους όπλα: το μισθολογικό κόστος του Δημοσίου είναι μεγάλο, οι επιχειρήσεις πληρώνουν μεγάλους φόρους.
Στην εφημερίδα «Αξία», 11/6/11, ένας εξ αυτών, ο δημοσιογράφος Γιάννης Λοβέρδος έγραφε:
«Άλλο μείζον παράδειγμα: Η μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων με την αλόγιστη κι επικίνδυνη πολιτική όλων των κυβερνήσεων εκτοξεύτηκε για πελατειακούς και μόνον λόγους στο ιλιγγιώδες ποσό των 30 δισ. ευρώ[*], ενώ το ανάλογο ποσό στην Ευρώπη είναι 15 δισ. ευρώ το έτος για μια χώρα όπως η Ελλάδα. Κι αυτός είναι ο λόγος που σήμερα υποφέρουμε…»
Και επιμένει από την ίδια εφημερίδα στις 30 Ιουλίου: «Η Ελλάδα έχει τους περισσότερους δημόσιους υπαλλήλους στον κόσμο [!]. Αυτό είναι γνωστό [!!].»
Τσ, τσ, θα πει κανείς. Αλλά ούτε καν θα υποψιαστεί πως αυτό δεν είναι παρά ένα χονδροειδέστατο ψέμμα. Ούτε ότι το μισθολογικό κόστος τού Δημοσίου είναι στον μ.ο. τής ΕΕ. Ούτε ότι αν κάποιοι είναι πολλοί από τούς ΔΥ αυτοί είναι οι (ένστολοι) πραιτωριανοί τού «βαθέως κράτους»:
«Μελέτη για τις Μισθολογικές εξελίξεις στο Δημόσιο» της ΙCAP –κατά παραγγελία του ΥΠΟΙΚ.
Στην σελ. 50 αναφέρει:
«Ο αναφερόμενος στον πίνακα κλάδος της δημόσιας διοίκησης-άμυνας-κοινωνικής ασφάλισης δεν διαφοροποιείται ιδιαίτερα στην Ελλάδα σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη […] η ίδια κατηγορία περιλαμβάνει και τους απασχολούμενους στην άμυνα και στα σώματα ασφαλείας η οποία στην περίπτωση της Ελλάδας αφορά δυσανάλογα μεγάλο αριθμό απασχολουμένων. Ο αριθμός των εργαζόμενων στην άμυνα και στα σώματα ασφαλείας στις 31/12/09 ανερχόταν στις 149,2 χιλ άτομα, ήτοι στο 3,4% του μονίμως απασχολουμένου δυναμικού […] το αντίστοιχο μέγεθος στην Ιρλανδία ανερχόταν σε 10,9 χιλ (ποσοστό επί των μονίμως απασχολουμένων της τάξης 1,4%)»
*Σύμφωνα με τον Προϋπολογισμό τού 2011 οι μισθοί και οι συντάξεις τού Δημοσίου φτάνουν τα 21,308 δισ€ (ο κ. Λοβέρδος έδωσε μια… αύξηση 50% σε όλους τούς ΔΥ)
Ποιος είναι ο συγγραφέας; Μια ιδέα μας δίνει η αμοιβή του από τον Αθήνα 984:
«Γιάννης Λοβέρδος (2341/μήνα +1260 Μυρτώ Λοβέρδου) Πρωινή εκπομπή με τον Αγγ. Μόσχοβα. Πολύ συχνά εγκατέλειπε την εκπομπή για να εμφανιστεί στην τηλεόραση, ως σχολιαστής. Έμενε η εκπομπή χωρίς παρουσιαστή συχνά μεταξύ 7.30 με 8.00. Απροετοίμαστος και όταν ήταν στην εκπομπή. Σχόλια εκ του προχείρου. Είναι δ/ντης της εφ. ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΒΡΑΔΥΝΗ, ενώ γράφει και σε ηλεκτρονικές σελίδες)»
http://www.alfavita.gr/artro.php?id=27488
ΥΓ.: Οι εφοπλιστές -εφοπλιστής δεν είναι ο εργοδότης τού κ. Μανδραβέλη;- ΔΕΝ πληρώνουν φόρους. Το έχει κάνει θέμα ο κύριος αυτός; 🙂
Το κράτος ξέρει να ανταμείβει τούς ανθρώπους του: «Ο Μανδραβέλης στην επιτροπή για τα μπλογκς» http://www.antinews.gr/2011/08/06/116681/
16/08/2011 στις 20:47
Πολύ καλό ..
Ενα αντιστοιχο αρθρο για τους «δημοκράτες» Μανδραβέληδες και απο μενα…
Ο «εκδημοκρατισμός της γνώσης» και οι «γκρινιάρηδες»…
18/08/2011 στις 11:39
Λόγω απουσίας μου, απαντάω kαθυστερημένα . 1) κατηγορείς τους «Μανδραβέληδες» ότι χαρακτηρίζουν όσους διαφωνούν. Ε, και? Έτσι δε κάνουμε (καλώς ή κακώς) όσοι διαφωνούμε με κάποιον? Η «αριστερά» δε χαρακτηρίζει ώς αντιδραστικό ότι δεν αποδέχεται ή δεν εντάσεται το δικό της τελεολογικό όραμα; 2) Τους κατηγορείς ότι δουλεύουν σε εφημερίδες που ανήκουν σε επιχειρηματίες ή υποστηρίζουν οικονομικά συμφέροντα. Δυστυχώς α) αυτό ισχύει για όλες σχεδόν τις εφημερίδες και β) από μόνο του δεν είναι επιχείρημα, ειδικότερα από τη στιγμή που δεν αναπαράγουν ειδήσεις αλλά χρονογραφούν, άρα τα επιχειρήματά τους μπορεί να τα κατανοήσει/κρίνει/απορρίψει ο καθένας. 3) Γράφεις πως «χειρίζονται με άνεση τα διαδικτυακά μέσα», εσύ και εγώ τι κάνουμε; από πότε έγινε (μίζερη) κατηγορία αυτό; 4) Ηρωοποιείς τους επικριτές τους οι οποίοι δεν έχουν χρόνο (κανενας ποιά;) ή τα χάνουν από την επιχειρηματολογία τους (αυτό το έγγραψες για καλό;). 5) Το να κατηγορεί κάποιος τον δημόσιο τομέα, δε σημαίνει ότι δε μπορεί να κάνει (καθαρές) δουλειές με αυτόν. 6) Το να προσληφθεί η γυνάικα, η κουμπάρα και ο μπατζανάκης του Μανδραβέλη στην Καθημερινή ποσώς με ενδιαφέρει, γιατί δε τους πληρώνω εγώ, το να προσληφθούν όμως στο δήμοσιο είναι άλλο θέμα. 6) Και πάρα πολλά άλλα.
19/08/2011 στις 20:37
Βαγγέλη, έλειπα κι εγώ, τώρα είδα το κείμενό σου. Νομίζω ότι χάνεις αυτό που ακριβώς θέλω να πω και το λες και μόνος σου. 1) Ό,τι ακριβώς κατηγορούν οι Μανδραβέληδες είναι ό,τι ακριβώς κάνουν κι οι ίδιοι. Και ναι, το κάνει και η Αριστερά αυτό. 2) Δεν είναι επιχείρημα αν εσύ δεν θέλεις να το δεις ως επιχείρημα μάλλον. 3) Το ότι χειρίζονται τα μέσα δεν το γράφω ως κατακριτέο, απλά εμπλουτίζω την περιγραφή των χαρακτηριστικών τους. 4) Δεν ηρωοποιώ κανέναν. Όσο για την επιχειρηματολογία τους, αναφέρω πως είναι ένα σύμπλεγμα αληθινών γεγονότων τα οποία όμως δεν φτιάχνουν τελικά μια αλήθεια. Κάποια στιγμή θα πάρω ένα κείμενο του Μανδραβέλη για να στο αποδομήσω και να καταλάβεις τι εννοώ. 5 & 6) Δεν μπορεί να είνια όλοι κακοί στο Δημόσιο τομέα και να είναι μόνο οι Μανδραβέληδες καλοί και επίσης αυτό το ανέφερα σε σχέση με τις κατηγορίες περί προσλήψεων των ημετέρων. Επίσης, δεν ξέρω αν αληθεύει αυτό το κείμενο γιατί δεν έχω διαβάσει κάποια διάψευσή του, αλλά θα πρέπει να γίνει διάψευση άμεσα γιατί δημιουργούνται ακόμα χειρότερες εντυπώσεις για τους Μανδραβέληδες. Απλά μού φαίνεται πολύ extreme για να ισχύει, ακόμα και για τον Μανδραβέλη: http://fimotro.blogspot.com/2011/08/blog-post_6085.html οπότε δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω. Πραγματικά θα παρακαλούσα τον Πάσχο Μανδραβέλη να βγει να το διαψεύσει.
20/08/2011 στις 10:14
«Το να προσληφθεί η γυνάικα, η κουμπάρα και ο μπατζανάκης του Μανδραβέλη στην Καθημερινή ποσώς με ενδιαφέρει, γιατί δε τους πληρώνω εγώ, το να προσληφθούν όμως στο δήμοσιο είναι άλλο θέμα.»
Το μόνο πράγμα που δουλεύει, σήμερα στην Ελλάδα, είναι η προπαγάνδα και το μόνο πράγμα που προχωράει, ομοίως, είναι η στρατηγική μιας οικονομικής ολιγαρχίας που μας καταπιέζει και μένει στο απυρόβλητο. Και όχι μόνο μένει στο απυρόβλητο αλλά δε μας νοιάζει αν τακτοποιεί το σόι της όπου έχει πρόσβαση. Υποθέτω γιατί η αναξιοκρατία στον ιδιωτικό τομέα δεν μας στοιχίζει.
Χθες ανακοίνωσαν ότι η ΕΤ1 θα κλείσει ως μη συμφέρουσα και πολλοί πανηγυρίζουν γιατί είναι «δημόσιο». Μα καλά το ότι όλα τα ιδιωτικά κανάλια παρουσιάζουν μόνιμα ζημιές δεν προβληματίζει; Ευτυχώς δηλαδή που πολλοί καναλάρχες είναι και μέτοχοι σε άλλες εταιρίες (όπως εργοληπτικές κλπ) και από εκεί καλύπτουν τη χασούρα και «δεν τα πληρώνουμε εμείς»
:-))
Αλλά βέβαι αυτό που μετράει δεν είναι ποιοι έβγαλαν, από τον Ιανουάριο 2010, στην Ελβετία δεκάδες δις ευρώ και τι γίνεται με τη φοροδιαφυγή αλλά να πανηγυρίζουμε σε περικοπές μισθών.
20/08/2011 στις 10:31
Να τονίσω σε αυτό ότι φέτος η ΕΡΤ είχε 37 εκατομμύρια κέρδη και κάλυψε και αρκετά από τα παλαιότερα χρέη της. Χωρίς να ξεχνάμε βέβαια ότι υπάρχει το ανταποδοτικό τέλος στη ΔΕΗ που το πληρώνουμε όλοι, θέλοντας και μη.
19/08/2011 στις 22:01
Δεν ξέρω τι λέει το Φίμωτρο–αποδείξεις δεν βλέπω, αν παρουσιάσει το συζητάμε (δεν είναι δουλειά του Μανδραβέλη να διαψεύσει, αλλά του άλλου ν’ αποδείξει, καθώς ο καθένας μπορεί να ισχυρισθεί οτιδήποτε για οποιονδήποτε). Ασφαλώς, αν ισχύει, αναιρεί το όλο δασκαλίκι περί αξιοκρατίας, αλλά χρειάζονται στοιχεία γι’ αυτό, και στο συγκεκριμένο κείμενο δεν τα βλέπω. Το δομικό πρόβλημα με τον Μανδραβελισμό, πάντως, δεν έγκειται σε προσωπικές πρακτικές, και δεν θ’ άλλαζε αν ο Μανδραβέλης ήταν άγιος. (Τ’ ότι π.χ. ο Θεοδωρόπουλος είναι πρόεδρος του ΕΚΕΒΙ και ταυτόχρονα γράφει άρθρο νοσταλγώντας τον Καζαντζάκη που υπήρξε αγνός δημιουργός κι όχι κρατικοδίαιτος είναι πια απλώς αστείο και δεν χρήζει ανάλυσης.) Ούτε είναι ότι ο Μανδραβελισμός επιχειρηματολογεί κόντρα στην Αριστερά, ή χαρακτηρίζει τους αντιπάλους του–είναι ότι, μιλώντας από θέση ισχύος, διατείνεται πως κατέχει το μονοπώλιο του ορθού Λόγου και του δημοκρατικού αισθήματος. Η Αριστερά μπορεί να χαρακτηρίζει κάποιον ως αντιδραστικό, αλλά το κάνει επικαλούμενη, αφελώς ή μη, κάποιες αρχές π.χ. κοινωνικής δικαιοσύνης, όπως εξ άλλου έκανε, δημαγωγικά, ο ΓΑΠ με την αστεία προεκλογική χρήση τού «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Η νομοτελειακή νίκη του σοσιαλισμού δεν νομίζω ότι παίζει ιδιαίτερα ως επιχείρημα, κι όταν έπαιζε πρόβλημα ήταν. Κι αυτό εξ άλλου επισημαίνει ο Μανδραβελισμός, δηλ. τα θρησκευτικά κατάλοιπα της Αριστεράς, με έμφαση βέβαια στον «υπαρκτό», ενώ, όπως επισημάνθηκε, τα εμπεριέχει στη δική του επιχειρηματολογία: χαρακτηρίζει τον αντίπαλο ως παράλογο και συνάμα παράνομο, δηλ. κινούμενο (με τη γλωσσική/λογική του «ατέλεια», με την πιθανή οικονομική του ανέχεια και φορτικότητα της φυσικής παρουσίας του, που πλέον «περισσεύει») εκτός των ορίων του Νόμου, με την πλήρη μεταφυσική έννοια της λέξης: η δημοκρατία δηλ. οριοθετεί, αποκλείει, με την αυθαιρεσία και απολυτότητα της Θείας Δίκης, η οποία δεν υπόκειται στην όποια ανθρώπινη περί δικαίου αίσθηση. Ο νόμος δεν μπορεί να μεταλλαχθεί με τη λαϊκή δράση, γιατί το καθεστώς είναι το μόνο δυνατό, και καλό για τους άξιους (που τρέχα-γύρευε πώς ορίζονται, αλλά στη θρησκευτική σκέψη αυτό δεν έχει σημασία). Αυτή είναι η ουσία του προβλήματος, κι όχι το πόσο καθαρός είναι ο ίδιος ο Πάσχος, κι ο κάθε Πάσχος.
20/08/2011 στις 11:20
Δεν χρειάζεται μάλλον να δηλώσω πόσο μου αρέσει το άρθρο. Να προσθέσω όμως, ότι πέρα από την κατά το δοκούν συρραφή αληθινών περιστατικών για εξαγωγή του ποθητού συμπεράσματος, κατ’ επανάληψη έχουν συλληφθεί να χρησιμοποιούν ψεύδη στοιχεία – και όταν αυτό τους καταδεικνύεται, -όπως έκανε ο clopy πχ- επιστρέφουν με ένα ‘ναι αλλά το συμπέρασμα είναι σωστό’!
21/08/2011 στις 13:31
Μια μικρά προσπάθεια και απο εμένα πάνω στο φαινομενο του Μανδαβελισμου…
[…] Όμως, οι νεοφιλελεύθεροι γραφιάδες- γνωστοί και ως Μανδραβέληδες – όσο κι αν προπαγανδίζουν το αντίθετο- δεν διαφέρουν […]
[…] το κείμενο της Σώτης όσο και από τα κείμενα διαφόρων Μανδραβέληδων που κρίνουν την Αριστερά ως υπεύθυνη για όλα τα δεινά […]
Μόλις ξύπνησα... 
04/08/2011 στις 14:05
Respect (και το έκλεψα ήδη…)